Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 25

Περπατούσα δίπλα στον αστυνομικό ο οποίος με πήγαινε στο επισκεπτήριο. Μα τον Θεό με έχει πιάσει μια περιέργεια. Μα ποιος μπορεί να είναι; Ο Άρης έχει προηγούμενα με τους μπάτσους και δεν θα πήγαινε στο στόμα του λύκου. Η Άννα από την άλλη, μπορεί να είναι αυτή, δεν ξέρω. Αρκετά μπερδεμένη και η μέρα ακόμα δεν άρχισε.

Όσο περπάταγα στον διάδρομο σκεφτόμουν όσα είχα ζήσει λίγο καιρό πριν. Έμαθα την φιλία, την αγάπη, και αλλά πολλά. Έμαθα να νοιάζομαι για τους άλλους...

Ο αστυνομικός άνοιξε την πόρτα του δωματίου και στο θέαμα πάγωσα. Ο αστυνομικός μου έβγαλε τις χειροπέδες και βγήκε από το δωμάτιο.

Πίσω από το γυαλί ήταν ο Νίκος. Αλλά μάλλον ήταν εκτός βάρδιας. Δεν φορούσε την στολή.

«Νίκο;» ρώτησα. Είχα μείνει. Αφού αυτός με μισεί. Κάθησε στην καρέκλα και τον κοίταξα.

«Περάσαμε πολλά. Και το ξέρεις. Θα έκανα τα πάντα για σένα. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορώ» είπε και κοίταξα κάτω.

«Τι λες;» ρώτησα γεμάτη απορία.

«Σ' αγαπάω. Και θα σε περιμένω όσο χρειαστεί. Θα περιμένω αυτά τα τρία χρόνια. Μέχρι να σε ξανά πάρω αγκαλιά, μέχρι να σε ξανά φιλήσω. Επειδή σ'αγαπάω. Σε παρακαλώ, μην το ξεχάσεις. Ποτέ» είπε αληθινά και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου.

Μετά από όλα αυτά... εκείνος συνεχίζει να με αγαπάει. Τι έχω κάνει για να τον αξίζω;

«Και εγώ σ' αγαπώ» αναφώνησα και είδα το όμορφο χαμόγελο του να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Χαμογέλασα και εγώ στο θέαμα αυτό.

Ναι λοιπόν, παρόλο που βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, είμαι ευτυχισμένη...

************************************************
Και κάπου εδώ έφτασε το τέλος.

Σας ευχαριστώ παρά πολύ για τα 1k + views σημαίνει πολλά για μένα ❤️

Τώρα το καλοκαίρι λογικά θα γράψω μια άλλη ιστορία :)

Σας ευχαριστώ και πάλι ❤️💕

Λοβς 🪐🤍