Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 17

Περπατούσα σε ένα σκοτεινό στενό που βγάζει στη πλατεία. Εκεί έχει ένα σουπερμάρκετ. Σταμάτησα απ' έξω και σκεφτόμουν. Να μπω ή όχι; Θα κάνω μαλακία; Τέλος πάντων θα μπω και ότι γίνει. Δεν με νοιάζει πλέον. Μπήκα μέσα και είδα έναν πωλητή.

«Γειά σας, θα μπορούσατε να μου δείξετε που είναι το ασετόν;» τον ρώτησα κι αυτός μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.

Γρήγορα άρπαξα πέντε πακέτα καπνό, κάποια φιλτράκια και χαρτάκια και έναν αναπτήρα και τα έβαλα στις τσέπες της ζακέτας μου. Ειδικότης μου. Γρήγορα πήγα κοντά στον πωλητή.

«Ορίστε» μου είπε ο πωλητής.

«Ευχαριστώ πολύ» του απάντησα. Το πήγε στο ταμείο και το πλήρωσα. Ναι ξέρω, βλακεία που το πλήρωσα αλλά είναι η πρώτη μικροκροκλοπή μου μετά από τόσο καιρό. Πρέπει να το πηγαίνω αργά.

Χάθηκα γρήγορα σε ένα σκοτεινό στενάκι που με έβγαλε σε μια παιδική χαρά. Πέρασα τα κάγκελα και πήγα κατευθείαν πάνω στη τσουλήθρα. Έκατσα στο πάνω μέρος που περιβαλλόταν και έτσι δεν φαινόμουν. Έβγαλα από τη τσέπη μου ένα πακέτο καπνού. Έβγαλα ένα χαρτάκι και ένα φιλτράκι και έστριψα ένα τσιγάρο. Αυτή η απόλαυση που σου δίνει μου είχε λείψει.

Έβγαλα από τη τσέπη μου το μπουκαλάκι με το ασετόν. Καθόμουν και το κοιτούσα γελώντας και αναπολώντας τον παλιό καιρό που έκλεβα με τον Άρη. Μια φορά, που είχαμε βγει μαζί, μου είχε πει να μείνω στη πλατεία ενώ θα έμπαινε αυτός πρώτος στο μαγαζί, εγώ σε ένα άλλο και μετά θα συναντιόμασταν πάλι στην πλατεία να θαυμάσουμε τα λάφυρα μας. Βλακεία, αλλά τότε μας φαινόταν αστείο. Και ενώ εγώ γύρισα πίσω με τρία μπουκάλια ουίσκι αυτός γύρισε πίσω με ένα μπουκαλάκι ασετον.

«Ασετόν ρε;» είπα γελώντας.

«Ε... δεν μπορούσα να κλέψω και πολλά» μου απάντησε.

«Και βρήκες να πάρεις ασετόν; Τι θα το κανείς;» είπα και τον κοίταξα.

«Δωράκι;» είπε και μου το έδωσε.

«Τι θα σε κάνω εσένα;» είπα και γελάσαμε και μετά πηγαμε στην παιδική χαρά και ήπιαμε τα ουίσκι που έκλεψα. Και τα τρία.

Και τώρα εγώ κάθομαι στην ίδια τσουλήθρα που καθόμασταν. Κοίταξα στο πλαστικο της τσουλήθρας και βρήκα αυτά που είχαμε γράψει.

Άρης+ Μαρία= Αναρχία 4εβερ

Παίζει να είμασταν μεθυσμένοι τότε. Αλλά και πάλι όμως. Περνούσαμε καλά και αυτό είναι που μετράει. Και τώρα, χωριστήκαμε. Βασικά, οι συνθήκες μας χώρισαν.

Ρούφηξα την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο και σηκώθηκα και πήγα σπίτι. Μπήκα μέσα και ήταν πίσα σκοτάδι. Ευτυχώς που ο Νίκος είναι βράδυ γιατί αλλιώς... Το θέμα είναι άλλο. Πού θα κρύψω τα τσιγάρα; Υποτίθεται δεν καπνίζω. Αλλά τώρα είναι πιο δύσκολο για μένα γιατί ο Νίκος μένει στο σπίτι μου.

Περπατούσα γύρω γύρω στο σπίτι προσπαθώντας να κρύψω τα τσιγάρα. Σαν τοξικομανής που προσπαθεί να κρύψει τις ουσίες του από τη μάνα του. Αλλά τώρα θα μου πείτε, με μπάτσο τα έχεις θα το καταλάβει. Μήπως τελικά εκανα μαλακία που πήγα με μπάτσο;

Τελικά αποφάσισα ότι θα τα κρύψω στο πίσω μέρος των κορνιζών στο χολ. Μετά άλλαξα και έπεσα για ύπνο. Με πήρε κατευθείαν αφού δεν είχα κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου.

Το πρωί ξύπνησα στην αγκαλιά του Νίκου. Ήταν 11:30 όποτε δεν τον ξύπνησα. Πρέπει να γύρισε στις 6 και κάτι όποτε αν τον ξύπναγα θα τα άκουγα.

**********************************
Γειά σας!!!!

Τι κάνετε;;;;;;

Αστεράκι και κόμμεντ.

Καλό Πάσχα σε όλους και Καλή Ανάσταση με υγεία❤️