Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 11

Είχαν περάσει κάποιες μέρες που είχαμε μείνει στο ξενοδοχείο. Πάνω από δέκα νομίζω είναι. Περνάμε τόσο τελεια και είμαι τόσο τόσο χαρούμενη. Σήμερα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς. Δεν θα βγούμε γιατί το ξενοδοχείο θα κάνει κάτι σαν πάρτι στο τζακούζι τους. Όποτε θα το γιορτάσουμε έχει.

Ντάξει, είμαι λίγο κάπως που δεν θα μπορώ να περάσω αυτή τη μέρα με τον Νίκο. Τον Νίκο που αγαπώ. Αλλά ας δούμε την θετική πλευρά. Και το έγινε μωρέ; Υπάρχουν τόσοι άλλοι εκεί έξω και είμαι νέο κορίτσι. Δεν είναι ότι θα μείνω στο ράφι επειδή δεν μου έκατσε ένας συγκεκριμένος.

Βγήκα από το ντουζ πάνω στην ώρα γιατί χτυπούσε η πόρτα. Άνοιξα και ήταν ο Γιώργος με την Άννα.

«Επ, τι λέει;» με ρωτησε η Άννα.

«Τι να λέει; Τώρα ξύπνησα» τους είπα.

«Σήμερα θα πάμε στο πάρτι κάτω ε;» με ρωτησε ο Γιώργος.

«Ναι φυσικά» είπα και πήγα να ντυθώ.

Το απόγευμα ήρθε γρήγορα. Άρχισα να ετοιμάζομαι. Αποφάσισα ότι θα βάλω ένα κόκκινο στενό φόρεμα και θα κάνω τα μαλλιά μου έναν κότσο. Θα βάλω επίσης ένα ζευγάρι μαύρες ψηλές γόβες. Θα κάνω έντονο μακιγιάζ με κόκκινο κραγιόν και θα βάλω τα χρυσά μου σκουλαρίκια. Νομίζω καλά θα είμαι.

Απλά το θέμα μου είναι ότι, από τότε που μου έκοψαν το βραχιολάκι και σταμάτησα να βλέπω τον Νίκο έχω χάσει την όρεξη μου. Δεν έχω πια όρεξη ούτε να μιλάω. Μου λείπει. Και μου λείπει πολύ. Αλλά τι να κάνω; Δεν θα μας βγει. Εγώ 19 και εκείνος 24.

Από μικρή είχα μια τάση να υπέρ αναλύω τα πάντα γύρω μου. Overthinking αν το ξέρεις. Δεν μου κάνει καλό και το ξέρω. Απλά έχω καταλάβει ότι δεν θα δούλευε μια τέτοια σχέση.

Είχε πάει 20:00 και άρχισα να ντύνομαι. Εκανα ένα μπάνιο πιο πριν και στέγνωσα τα μαλλιά μου. Έβαλα το φόρεμα, εκανα το μακιγιάζ μου και τα μαλλιά μου και έκατσα λίγο στο Facebook να χαζέψω μέχρι να έρθουν τα παιδιά να με πάρουν.

Είχε ήδη αρχίσει η μουσική και από το μπαλκόνι του δωματίου μπορούσα να δω κόσμο να χορεύει και άλλους να είναι στο τζακούζι. Καλά στο τζακούζι δεν μπαίνω. Δεν εκανα τόση ώρα το μακιγιάζ μου για να χαλάσει από τους υδρατμούς. Χε χε χε.

Μου έστειλε μήνυμα η Άννα ότι σε δέκα έρχονται. Τσέκαρα την ώρα. Ποτε πήγε 20:50; Και τότε συνειδητοποίησα ότι ετοιμαζόμουν για μια ώρα. Ο κλασικός μου εαυτός. Έβαλα τις γόβες, έφτιαξα λίγο το μαλλί μου, ποτέ δεν το είχα με τους κότσους, διόρθωσα λιγάκι το μακιγιάζ και ήμουν έτοιμη. Μετά από λίγο μου χτύπησαν την πόρτα.

«Άντε να δούμε» μονολόγησα αναστενάζοντας γιατί ήξερα ότι δεν θα πέρναγα καλά όσο ήμουν μακριά από τον άνθρωπο που αγαπώ.

«Γειάά! Πάμε κάτω;» ρώτησα βάζοντας το ψεύτικο χαμόγελο μου.

Υποκρίνομαι. Το εκανα από πολύ παλιά. Ξέρεις όταν το κανείς για τόσα χρόνια το συνηθίζεις. Δεν είναι τίποτα το δύσκολο πλέον για μένα. Απλά θα βάζω το ψεύτικο χαμόγελο μου και θα κρύβω τα συναισθήματα μου μέσα μου. Βαθιά μέσα μου. Δεν αφήνω σχεδόν κανενα να τα μάθει.

«Ναι, φυσικά!» είπε ο Γιώργος και κατεβήκαμε τις σκάλες. Έξω μας περίμενε ο Άρης.

Αυτή θα είναι μια μεγάλη βραδιά.

**********************************
Γειά σας!!

Τι κάνετε;;

Συγγνώμη αν αργή να ανεβάσω απλά έχω πήξει με τη μαλακία το e class😔

Αστεράκι και κόμμεντ

Τα λεμεεε❤️