Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 22

Ξύπνησα γύρω στις 2 το μεσημέρι και πήγα στο μπάνιο. Μπήκα στο ντουζ και άφησα το καυτό νερό να πέσει πάνω στο κορμί μου. Με βοηθάει να χαλαρώσω και να ξεφύγω από τις σκέψεις μου.

Βγήκα και ντύθηκα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Χλωμή με μαύρους κύκλους. Πλάκα έχω.

Άνοιξα το ντουλαπάκι και έβγαλα το κουτάκι με τα χάπια. Έριξα δυο στο χέρι μου και πίνοντας λίγο νερό, τα κατάπια. Αμέσως ένιωσα ένα κύμα ανακούφισης και χαράς να με κατακλύζει. Έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω την μέρα μου.

Βγήκα και έκατσα στον καναπέ στο σαλόνι. Με πήρε τηλέφωνο ο Άρης. Αχ, τι θέλει τώρα;

«Ναι;» ρώτησα όταν απάντησα.

«Έλα, εγώ είμαι. Ηθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για τις προάλλες που σου φώναξα. Καταλαβαίνω ποσό δύσκολο είναι για σενα» μου είπε. Αυτός μου έλειπε τώρα.

«Ντάξει, σε συγχωρώ» του είπα και χαμογέλασα. Είμαι υπερβολικά χαρούμενη για κάποιο λόγο.

«Ωραία... Τι νέα;» με ρώτησε και δεν θέλω πολύ να απαντήσω αλλά, τι να κάνω;

«Αν εξαιρέσεις ότι χώρισα όλα καλά» είπα σαρκαστικά και γέλασα.

«Α οκ, εγώ άκου να δεις. Γνώρισα χτες μια, την Χριστίνα. Καλά ε, κορμάρα, έχει και κάτι-» μου έλεγε αλλά τον σταμάτησα.

«Μην το πεις! Το έπιασα το νόημα» του απάντησα και γελάσαμε.

«Ναι, αλλά δεν μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου, σου λέω» μου είπε ενθουσιασμένος.

«Μπα; Μήπως ο Αρούλης μας ερωτεύτηκε;» του είπα ειρωνικά και τον άκουσα να πνίγεται.

«Πας καλά ρε; Λες και δεν με ξέρεις. Δεν κάνω σχέσεις» απάντησε αλλά δεν πείθομαι.

«Άκου, κανόνισε τώρα που ανοίγει ο καιρός πέρνα καμία βόλτα και από δω» τον παρακάλεσα με παράπονο. Μου λείπει ο κολλητούλης μου τι να κάνουμε;

«Καλά θα δω, έτσι κι αλλιώς την σχολή την έχω παρατήσει» μου είπε με βαριά φωνή.

«Και γω!» του φώναξα και άρχισα να γελάω. Εκείνη την ώρα με έπαιρνε κάποιος από άλλη γραμμή.

«Ώπα, έχω δεύτερη γραμμή θα τα πούμε!» του φώναξα και πριν προλάβει να απαντήσει του το έκλεισα. Κοίταξα την οθόνη. Ο μόνος άνθρωπος που δεν θα ηθελα να ακούσω. Ναι, ο Νίκος.

«Τι θες;» του είπα σκέτα με υφάκι.

«Να σου πω, ότι αυτό που κανείς θα σε καταστρέψει και θα στιγματιστείς. Θα σε κυνηγάει όλη σου τη ζωή. Θα έχεις πάνω σου την ταμπέλα της κλέφτρας, δεν το καταλαβαίνεις;» άρχισε να φλυαρεί.

«Ρε δεν μας παρατάς λέω εγώ; Νοιάστηκες έτσι ξαφνικά;» άρχισα να φωνάζω και του το έκλεισα. Δίκιο έχω έτσι κι αλλιώς.

Συκωθηκα και πήγα στην κουζίνα. Δεν θα παραγγείλω πάλι. Πρέπει να φτιάξω κάτι εγώ. Αλλά τι;

Μετά από πολύ σκέψη ήμουν μεταξύ μακαρόνια και ομελέτας, αποφάσισα ομελέτα. Είναι και υγιεινό. Θυμάμαι κάποτε που εμένα με τον Άρη σε αυτό το σπίτι που προσπαθούσε να μου μάθει να μαγειρεύω. Ακόμα και αυτός πιο προκομμένος από εμένα είναι.

Πήρα το πιάτο και έκατσα στο τραπέζι της κουζίνας κάνοντας σκρολ στο Instagram. Ντάξει, η ομελέτα θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, αλλά αυτήν έχω.

Αποφάσισα να ανεβασω μια φωτό στο προφίλ μου αφού είχα πολύ καιρό να ανεβάσω κάτι. Διάλεξα μια φωτό μου που την τράβηξα κάτω στην πιλοτή της πολυκατοικίας πριν μια βδομάδα περίπου. Την ανεβασα με caption έναν στίχο τών Metallica. "The old man then prepares to die regretfully that old man here is me" και έκανα ταγκ τον Άρη. Έτσι άφησα το κινητό μου κάτω και συγκεντρώθηκα στο φαΐ. Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι. Ε ρε γαμώ τη τύχη μου!

Συκωθηκα και πήγα να ανοίξω. Είδα μπροστά μου δυο μπάτσους.

«Η Μαρία Παπαδοπούλου;» με ρωτησε ο ένας ενώ ο άλλος με κοιτούσε με αυστηρό υφος. Τι θέλουν γαμώ οι μπάσταρδοι;

«Η ίδια» απάντησα και το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο.

«Πρέπει να μας ακολουθήσετε στο τμήμα» μου λέει και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

«Γιατί;» ρώτησα. Έπρεπε να το παίξω ανήξερη.

«Έχουμε ένταλμα σύλληψης. Είστε ύποπτη για τις πρόσφατες ληστείες στο κέντρο της Αθήνας» μου είπε.

Αναγκαστικά εκανα αυτό που μου είπε. Μου πέρασε τις χειροπέδες και με έβαλαν στο περιπολικό.

Γαμώ την έκατσα...

**********************************
Γειαααααα!!!!!!!

Πώς είστε;;;

Να σας πω ότι σε ένα ή δυο κεφαλαία η ιστορία θα τελειώσει. Θα κάνω ένα μικρό διαλλειμα από το γράψιμο και θα αρχίσω μια άλλη ιστορία 😅❤️

Αστεράκι και κόμμεντ

Λοββ❤️❤️