Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 24

Ξύπνησα την άλλη μέρα νωρίς νιώθοντας κάτι να μου γαργαλάει το πόδι. Άνοιξα τα μάτια μου. Τα ποντίκια μου μέσα γαμώ.

Ναι, είμαι στο κελί μια εβδομάδα. Τα έχω συνηθίσει πλέον. Οι κατσαρίδες και τα ποντίκια κάνουν ουρές στις γωνιές του κελιού. Εκείνα όμως έχουν την ελευθερία τους. Εγώ όμως...

Από τις ελάχιστες ηλιαχτίδες που δια περνούσαν στο κελί κατάλαβα ότι είχε ξημερώσει. Ποιος ξέρει τι μέρα τα περάσω πάλι σήμερα...

~~

Καθόμουν στο κρεβάτι κοιτώντας επίμονα το πάτωμα. Παρατηρώντας την κάθε λεπτομέρεια. Ξέρεις, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις, το να κοιτάς τον τοίχο ή το πάτωμα είναι διασκέδαση. Μέχρι που άκουσα τα κάγκελα να ανοίγουν και γύρισα να δω.

Μάλλον θα έχω νέα παρέα. Ένας αστυνομικός με μια κοπέλα. Ας ελπίσουμε να είναι καλή γιατί όπως τις κόβω τις άλλες στα απέναντι κελιά δεν είναι και τόσο σόι. Αλλά όλες έχουμε κάτι κοινό.

Όλες είμαστε εγκληματίες.

Μπήκε μέσα μια νέα κοπέλα, γύρω στα 20 πρέπει να είναι. Είναι τόσο νέα. Γιατί είναι εδώ;

Με κοίταξε αλλά δεν είπε τίποτα. Απλά ξάπλωσε στο άδειο κρεβάτι και κοιτούσε άψυχα τον τοίχο.

Ήταν ώρα για να βγούμε στην αυλή. Γενικά πηγαίνω για να με χτυπήσει λίγο το φως και ο φρέσκος αέρας. Αλλά σήμερα δεν θα πάω. Θέλω να γνωρίσω την κοπέλα.

«Γεια» είπα λίγο ξερά όταν την πλησίασα.

«Γεια» απάντησε χωρίς να με κοιτάξει ούτε στιγμή.

«Γιατί είσαι εδώ;» τη ρώτησα λίγο αβέβαιη για το αν έκανα σωστά ή όχι. Ακολούθησε μια σιγή.

«Επειδή σκότωσα την αδερφή μου»

Δεν απάντησα. Έμεινα να την κοιτάζω.

«Ξέρω ότι αναρωτιέσαι γιατί. Θα σου πω. Τα είχε με το αγόρι μου. Δεν άντεξα. Ήταν το μόνο άτομο που αγάπησα πραγματικά. Και εκείνη μου το πήρε μακρυά» μου έλεγε. Από αγάπη έκανε ότι,τι έκανε.

«Εσένα; Σου έχει τύχει ποτέ;» με ρώτησε.

«Τι;» της απάντησα μπερδεμένη.

«Να αγαπήσεις κάποιον πραγματικά, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι που τον έχασες;» με ρώτησε και γύρισε να με κοιτάξει.

«Ναι, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό» της είπα και σηκώθηκα. Με συνοδεία τον αστυνομικό βγήκα στην αυλή.

~~~
Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς. Αύριο είναι η μέρα της δίκης. Έχω υπερένταση. Ένα κομμάτι μέσα μου θέλει να κερδίσω την δίκη και ένα άλλο μου λέει ότι αξίζω να μείνω στη φυλακή.

«Καλημέρα!» μου είπε η κοπέλα. Χριστίνα την λένε.

«Καλημέρα» απάντησα και τεντώθηκα.

«Παπαδοπούλου, επισκεπτήριο!» ακούστηκε η φωνή του αστυνομικού.

Σηκώθηκα και πλησίασα τα κάγκελα που άνοιξαν και γρήγορα ένα ζευγάρι χειροπέδες πέρασε στα χέρια μου. Επισκεπτήριο; Εγώ; Μα, εγώ δεν έχω κανέναν.

Θα δούμε...

************************************************
Χίλια συγγνώμη που δεν ανέβαζα τόσο καιρό. 😭😭😭

Ένα κεφάλαιο ακόμη.😭

Τώρα το καλοκαίρι που θα έχω χρόνο λογικά θα γράψω μια άλλη ιστορία με διαφορετικό θέμα.

Αστεράκι και κομμεντ ❤️

Τα λέμε 😘😍