Ο μπάτσος μου

Κεφάλαιο 10

Μετά το πρωινό είπαμε να πάμε καμία βόλτα στα μαγαζιά και για καφέ.

«Ρε Μαρία, πες και στον Άρη να έρθει να τον γνωρίσουμε» μου είπε ο Γιώργος.

«Α, δύσκολο. Ο Άρης δεν ξυπνάει πριν τις 14:00» του είπα και του έδειξα την οθόνη του κινητού μου που έδειχνε 10:30.

«Βέβαια. Αν δεν ταιριάζατε δεν θα συμπεθαιριάζατε» είπε η Άννα γελώντας, αναφερόμενη στην φιλία μου με τον Άρη. Όχι, αλήθεια λέει. Με τον Άρη έχουμε πολλά κοινά.

«Εγώ λέω να πάμε πρώτα για έναν καφέ, γιατί δεν θα αντέξω άλλο, και μετά πάμε και για ψώνια» τους είπα και γέλασαν.

«Πως και δεν ήπιες καφέ πριν το ταξίδι;» με ρώτησε η Άννα.

«Θα το έκανα, αλλά μωρέ ήθελα να κοιμηθώ λίγο» είπα γελώντας.

«Ωραία, πάμε τότε» είπε ο Γιώργος.

Περπατήσαμε και βρήκαμε μια καφετέρια που είχε αρκετό κόσμο. Καθήσαμε σε ένα τραπεζάκι έξω και παραγγείλαμε τους καφέδες. Ο Γιώργος πλήρωσε. Ναι, λέει ότι όταν ένας άντρας βγαίνει με μια, ή περισσότερες, κοπέλες πρέπει να πληρώσει αυτός και δεν ακούει κουβέντα.

Πηγαμε μετά στα μαγαζιά. Ο Γιώργος μας τα έπρηξε λίγο με τη γκρίνια του. Έχω φτάσει σε ένα συμπέρασμα, ότι όλα τα αγόρια όταν πάνε μαζί σου για ψώνια σου βγάζουν τη Παναγία με τη γκρίνια τους. Όπως, ας πάρουμε για παράδειγμα, τον Άρη. Όσες βόλτες κι αν πηγαίνουμε, όσες φορές κι αν πηγαμε για ψώνια μαζί πάντα θα βρει έναν λόγο για να γκρινιάζει. Και η φάση είναι, ότι σε όλη τη διάρκεια της βόλτας είναι κουλ και όλα καλά και ωραία, αλλά όταν μπουν στο μαγαζί... αλλάζουν τελείως συμπεριφορά.

Μετά από κάμποση ώρα γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο. Γαμώτο είναι τόσο ωραία εδώ. Δεν θέλω να φύγω ποτέ. Τώρα θα μου πείτε, ο Νίκος; Εννοώ δεν του ειπα καν ότι θα φύγω.

Ντάξει η αλήθεια είναι ότι, τον σκέφτομαι. Αλλά όταν είμαι μόνη μου. Γιατί όταν είμαι με τα παιδιά, όλος περιέργως, τον ξεχνάω. Τι μου έχει κάνει; Μέσα μου όλα είναι πουτάνα. Ανάθεμα και τις παρανομίες μου, ανάθεμα τα βραχιολάκια, ανάθεμα όλα. Όλα όσα βοήθησαν στο να τον γνωρίσω. Και δεν λέω, ενθουσιάστηκα με την όλη φάση και, ειλικρινά, με έκανε χαρούμενη το να τον βλέπω κάθε πρωί, το να με πηγαίνει στη σχολή, ένιωσα ότι για πρώτη φορά κάποιος νοιάστηκε και αφοσίωσε χρόνο για μένα. Γιατί από τότε που έμεινα μόνη και όλα περνάνε από το χέρι μου κανένας εκτός από τον Άρη δεν ήταν εκεί να μου πει, έστω, ένα μπράβο. Έστω ένα μπράβο, που τα κατάφερνα και να μου έδινε κουράγιο. Κανείς.

Αλλά όταν μπήκε στη ζωή μου ο Νίκος όλα άλλαξαν. Σταμάτησαν όλες αυτές οι σκέψεις που με κατέκλυαν το βράδυ, σταμάτησα να μην θέλω να γυρνάω σπίτι γιατί θα το βρω άδειο, όλα σταμάτησαν και στο μυαλό μου πλέον κυριαρχούσε μόνο αυτός. Αλλά επειδή η ζωή είναι καριόλα έπρεπε να γαμηθούν όλα πάλι. Έπρεπε πάλι να γυρίσω πίσω στις παλιές συνήθειες μου.

Γιατί, η μοναξιά είναι δύσκολο πράγμα και λίγοι την αντέχουν. Και αυτό το συναίσθημα λίγοι το καταλαβαίνουν. Αλλά καλό θα ήταν κανείς να μην μπορούσε να το νιώσει κανείς. Κανείς.

Το βράδυ μπήκα στο ντουζ. Το μπάνιο, μου ήταν πάντα χαλαρωτικό. Το λάτρευα από μικρή. Ήταν σαν εκείνη τη στιγμή να έφευγε από πάνω μου όλο το βάρος της μέρας μέσα σε μια ώρα. Ωραίο συναίσθημα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωθα τον Νίκο κοντά μου. Δεν εννοώ ότι τον φανταζόμουν κοντά μου. Εννοώ ότι ένιωθα την αύρα του κοντά. Παραξενεύτηκα. Μα τι στο διάολο; Δεν είχα ξανανιώσει έτσι.

Βγήκα και εκανα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια για να είναι αύριο σγουρά. Και μόνο στην ιδέα να κάνω μπούκλες τα μαλλιά μου με το ψαλίδι βαριέμαι. Αφού έκατσα λίγο στο κινητό έπεσα για ύπνο. Γαμώ, δεν ξέρω τι ήταν αυτό το πραγμα αλλά δεν έβγαινε από τη σκέψη μου...

**********************************

Γεια σας!!

Τι κάνετε;;;

Αστεράκι και κόμμεντ <3