MINE? [✓]

Chapter 49

«Εγώ και ο πατέρας σου ήμαστε πολύ νευριασμένοι με τα ψέματα σου νεαρή μου. Έλα αμέσως σπίτι», γκαρίζει η μάνα μου μέσα στο αυτί μου και απομακρύνω το κινητό από δίπλα μου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη τερματίζω την κλήση και πιάνω το κούτελο μου.
Σκατα σκατα σκατα.

ΜΕ ΦΡΑΟΥΛΕΣ.

Φοράω γρήγορα τα εξφενδονισμενα στο πάτωμα εσώρουχα μου.
Καμιά καλή δικαιολογία έχετε;
Καμιά ε; Ούτε γω. Τέλειο;

«Δεν είπες στην Εύα να πει στην μάνα σου ότι θα κοιμηθείς σπίτι της;», με ρωτάει ο Στέφανος πλησιάζοντας με. Απομακρύνει τις τούφες από το μαλλιά μου και γνέφω θετικά. «Απο ότι φαίνεται η μάνα μου πήγε σπίτι της και δεν με βρήκε εκεί», ανασηκώνω τους ώμους μου προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα κάνω.

Άμα οι γονείς μου μάθουν πώς εγώ και ο Στέφανος ήμαστε μαζί θα κάνουν τα πάντα για να μην τον βλέπω. Θα αρχίσουν την γκρίνια τους και τις φτηνές δικαιολογίες του τύπου:
Δίνεις πανελλήνιες φέτος, θέλουμε να αφοσιωθείς στο διάβασμα και όχι σε αγόρια, θα σου πάρει τα μυαλά, δεν είναι ώρα για έρωτες και τις σχετικές βλακείες.

Σηκώνομαι απότομα όρθια και αρχίζω να πηγαινοέρχομαι πέρα δώθε, ενώ προσπαθώ να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία που θα μπορούσα να πω στους -χωρίς νόημα αυστηρούς γονείς μου- μα ο εγκέφαλος μου δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι καλό τώρα.

Σκέψου σκέψου σκέψου, χτυπάω το κούτελο μου μπας και κατέβει καμιά ιδέα.

Αμ πως να σκεφτεί αφού το χτυπάς κοκλα;

Εσύ μοκο μη ξεσπάσω πάνω σου.

Ο Στέφανος φοράει με γρήγορες κινήσεις το μποξεράκι του, σηκώνεται όρθιος και στέκεται ακριβώς απέναντι μου. «Αν της πεις ότι ήθελες να πάρεις αέρα;», ανασηκώνει απλά τους ώμους του ενώ περνάει τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω σοβαρά.

«Στέφανε», αναστενάζω, «χρειάζομαι σοβαρές δικαιολογίες. Τι υποτίθεται ότι», κοιτάζω το κινητό μου, «έκανα στις τρεις το βράδυ έξω; Έπαιρνα αέρα; Τόσες ώρες;»

Εκείνος απλά μου χαρίζει μια παρηγορητική ματιά, ξέροντας
πως έχω δίκιο.

Παίρνω στα χέρια μου το φόρεμα μου και το φοράω με γρήγορες κινήσεις. Προσπαθώ να κουμπώσω το φερμουάρ της πλάτης αλλά αποτυχαίνω παταγωδώς, και παρατηρώ τον Στέφανο να χαμογελάει στραβά από τον καθρέφτη.