MINE? [✓]

Chapter 54

Μια εβδομάδα μετά:

«Ήρθα», φωνάζω καθώς μπαίνω σπίτι.
Πετάω την τσάντα μου στο έδαφος και προχωράω προς το τραπέζι που βρίσκονται οι καθόλου αυστηροί γονείς μου.

Αστειακι, φυσικά και είναι αυστηροί.
Είναι σαν δέκα γονείς μαζί...

Ο βλάκας σλας πατέρας μου μιλάει στο τηλέφωνο ενώ η βλαμμένη σλας μητέρα μου σερβίρει μακαρόνια με κιμά.

Πάντα ευγενική

Πάντα πάντα.

Φτιάχνει το αγαπημένο μου για να με καλοπιάσει αλλά οοχι, δεν υποκύπτω. Άλλαξα λιγάκι τους κανόνες προς όφελος μου, θα πηγαίνω και θα γυρίζω μόνη μου από το σχολείο και φροντιστήριο, έτσι ώστε να έχω παραπάνω χρόνο με τον Στέφανο.

«Πώς πήγε το σχολείο;», με ρωτάει η μητέρα μου την στιγμή που αφήνει την σαλάτα στην μέση του τραπεζιού.

Δεν είμαστε κουνέλια μωρή να τρώμε
μαρούλι πόσες φορές θα το πούμε;

Δεν της απαντάω και δαγκώνω ένα αγγούρι, το μοναδικό πράγμα που τρώω από αυτό που αποκαλείται σαλάτα.

Αφήνει το πιάτο μπροστά μου και χωρίς να τους χαιρετήσω ή να πω το οτιδήποτε αρχίζω να χλαπακιάζω τα μακαρόνια.

«Δεν μας μιλάς κόρη μου;», κλείνει το τηλέφωνο του ο πατέρας μου και τον κοιτάζω ειρωνικά.

Αντί για απάντηση ρουφάω επίτηδες τα μακαρόνια με δύναμη, κάνοντας τον θόρυβο που γνωρίζω πολύ καλά πως τον εκνευρίζει.

Ξυδάκι, πίσω σου έχει. Χρησιμοποίησε μπόλικο, λεφτά υπάρχουν.

«Δεν πειράζει, θα της περάσει»,
ξινιζει η μάνα μου.

Ναιιι ρε

Που το κατάλαβες;

Μα είσαι τόσο έξυπνη, από εσένα πήρα.

«Θέλω να πιστεύω πως χώρισες τον Στέφανο, έτσι δεν είναι;», πετάγεται ο πατέρας μου ήρεμα.

Τον κοιτάζω τάχα λυπημένη.
«Η αλήθεια είναι πως... οχι φυσικά», λέω τελικά, με ένα γελάκι στο τέλος.

Ο πατέρας μου χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι. «Μα σου είπαμε να τον χωρίσεις». Το βλέμμα του πετάει σπίθες και η μάνα μου κάθεται ήρεμη στο τραπέζι, πιάνοντας το χέρι του.

Ναι κρατά το μη σου φύγει.

Αστα διαλα και συ

«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου όμως», ανασηκώνω τους ώμους μου. Οι εκφράσεις τους αγριευουν. Βάζω στο στόμα μου μια μπουκιά καθώς αγνοώ το καυστικό βλέμμα τους πάνω μου.