MINE? [✓]

Chapter 8

«Με συγχωρείτε αν διέκοψα κάτι, μπορώ να φύγω αν θέλετε»
Λέει εκείνη ευγενικά.

Ουαου, άμα ήταν η μάνα μου στην θέση της θα είχε γίνει κόκκινη από τα νεύρα, και όχι μόνο μόνους δεν θα μας άφηνε, αλλά θα μπαστακωνοταν εδώ με ότι πιθανή και ανόητη δικαιολογία μπορούσε να βρει.

«Μάνα»
Λέει μέσα από τα δόντια του ο Στέφανος και εκείνη σηκώνει τα χέρια της στον αέρα, σαν να λέει πως δεν είπε και κάτι το κακό.

«Δεν πειράζει, εγώ τώρα θα φύγω»
Σηκώνομαι πάνω και αφήνω την χοντρή κουβέρτα στον μάλλινο καναπέ.

Τα μαλλιά μου έχουν ψιλοστεγνωσει, πιο πολύ νωπά τα λες.
Η μητέρα του παρατηρεί πως φοράω τα ρούχα του γιου της και δεν διστάζει να ρωτήσει.

«Τα ρούχα του Στέφανου είναι αυτά;»
Προσπαθεί να συγκρατήσει το χαμόγελο της, μα προκαλεί τον εκνευρισμό του Στέφανου.

«Αφού ξέρεις την απάντηση τι ρωτάς;»

«Εντάξει παιδί μου μην θυμώνεις.
Μια ερώτηση κάναμε»
Λέει εκείνη, και βγάζει το παλτό της κρέμοντας το στον μεγάλο καφέ καλόγερο.

«Φάγατε;»
Ρωτάει και γνεφω απλά θετικά, και εκείνη χαμογελάει.

«Εγώ να πηγαίνω»
Λέω και πλησιάζω την πόρτα όπου είναι τα παπούτσια μου.

«Στέφανε θα την πας;
Έχει νυχτώσει»
Λέει εκείνη καθώς παρατηρεί τον ουρανό έξω από το παράθυρο.

«Θα την πήγαινα έτσι και αλλιώς»
Εξηγεί εκείνος και φοράει το μπουφάν του, και με μια γρήγορη κίνηση τα classic vans του.

«Εξαίσια, μισό λεπτακι Φαίδρα»
Λέει εκείνη και με πλησιάζει με το πορτοφόλι στα χέρια της.

Ε τι έτσι τσαμπε νομίζατε;
Τίποτα δεν γίνεται τσάμπα πλέον σε αυτήν την ζωή.

Είπε η ποιήτρια, Φαίδρα 2Κ19

Ένα δάκρυ κύλησε, το σκούπισα μην μου αγχώνεστε.

Μου δίνει το ποσό που μου αναλογεί, και κάποια παραπάνω αλλά επέμενε οπότε ποια είμαι εγώ που θα αρνηθώ τα λίγα λεφτά παραπάνω;

Ναι θα έπρεπε να ήμουν άρρωστη, ή ανώμαλη, ή ηλίθια. Τέλος πάντων, επίθετα που δεν είμαι από ότι βλέπετε.

Την ευχαριστώ και βγαίνω από το σπίτι με τον Στέφανο δυστυχώς να με ακολουθεί.

«Όταν βρεις λοιπόν τον τέλειο, να μου τον γνωρίσεις»
Λέει παιχνιδιάρικα, μα ξέρω πως έχει λίγη δόση ειρωνίας μέσα, οπότε του απαντώ αντίστοιχα.