MINE? [✓]

Chapter 13

«Νομίζω έφυγε η μάνα μου, πάω να κοιτάξω» Λέω γρήγορα και πάω να βγω έξω.

«Με αποφεύγεις ή είναι ιδέα μου;»
Ψυθυριζει, ενώ κρατάει τον καρπό μου για να μην βγω έξω.

Καλε;

Τι λες;

Εγώ να σε αποφεύγω;

ΝΑΙ!

«Εμ όχι»
Λέω γρήγορα.

«Δεν είμαι χαζός»

Φίλε, δεν θέλω να σε στεναχωρήσω.

Αλλά είσαι χαζός.

«Σωστά σωστά»
Γελάω, και με το πόδι μου ανοίγω την πόρτα την ντουλάπας.

Έχει πολύ ζέστη εδώ μέσα.

Βγαίνει έξω πριν από εμένα.
«Άμα είναι να με αποφύγεις γάμα το»
Φωνάζει κι κοπαναει την πόρτα του δωματίου μου.

»Τώρα τι έπαθες;»

»Μια φορά είπα κάτι καλό και πετυχημένο -θεωρώ- και δεν μπήκες καν στον κόπο να το σχολιάσεις, και ήθελες να βγεις από την ντουλάπα λες και θα κολλαγες χωλερα ας πούμε»

Προχωράει προς το σαλόνι με εμένα να τον ακολουθώ, με την μερεντα στα χέρια μου

Απλά αυτό που είπε ήταν τόσο πετυχημένο που δεν ήξερα τι να πω.

Ήταν γλυκός και δεν ξέρω, απλά μου φάνηκε καλύτερο να μην το σχολιασω.

«Είχε ζεστή εκεί μέσα»
Δικαιολογούμαι με μια ανόητη δικαιολογία που σκέφτηκα αμέσως τώρα, δίνοντας του πάτημα να κάνει πλάκα πάνω σε αυτό.

Να πει κάτι σε φάση, αφού ήσουν δίπλα μου και τέτοια.

«Καλά ναι κορόιδευε»
Πάει να ανοίξει την πόρτα.

Η λογική μου λέει άφησε τον να φύγει. Το μυαλό μου όμως φωνάζει -ή μάλλον μου σπάει τα τύμπανα- να τον σταματήσω.

Και για μια φορά το ακούω.

«Στέφανε»
Πιάνω το χέρι του.
Σταματάει μα δεν γυρίζει να με κοιτάξει.

«Συγγνώμη, είπες κάτι πολύ όμορφο και απλά δεν ήξερα τι να απαντήσω.
Συνήθως όταν ανοίγω το στόμα μου καταστρέφω κάτι τέτοιες στιγμές, και δεν ήθελα να γίνει ξανά το ίδιο.
Οπότε σκέφτηκα να αποφύγω την απάντηση που ήθελες να σου δώσω.
Δεν απέφευγα εσένα»
Λέω με μια ανάσα, και γυρίζει.

Και ενώ περιμένω το βλέμμα του να είναι όπως προηγουμένως, εχθρικό και απότομο, με κοιτάζει και μου χαρίζει ένα στραβό γελακι.