MINE? [✓]

Chapter 32

«Καλημέρα φαμιλια», αναφωνώ χαρούμενη πλησιάζοντας την οικογένεια μου. Ανοίγω το ψυγείο και βγάζω το γάλα από μέσα.

Ει, don't judge me, η μάνα μου ακόμα με πιέζει να πίνω γάλα.

«Καλημέρα αγάπη μου», γελάει η μητέρα μου. «Γιατί τέτοια κέφια;», σμίγει τα φρύδια της ενώ στρέφει το κεφάλι της στον μπαμπά.

Εγώ σηκώνω τους ώμους μου.
Γιατί ίσως, τα φτιάξαμε με τον Στέφανο;

ΚΑΙ ΜΕ ΘΕΛΕΙ,

ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΈΛΩ,

ΚΑΙ ΝΑΙ!

Δηλαδή τώρα έχω αγόρι.
Θα με ρωτάνε έχεις αγόρι;
Και θα λέω ναι, και το καλύτερο;
Θα ισχύει, και δεν θα το θέλω για να αποφύγω κάποιον πέφτουλα που το μόνο που θα θέλει θα είναι να κάνει μια φασούλα μαζί μου και μετά τα φιλιά του.

Με πιάνετε;

Ελπίζω ναι.

«Είναι κακό να είμαι χαρούμενη;», της απαντάω δήθεν θιγμένη.

Εκείνη γυρίζει το κεφάλι της και με κοιτάζει. «Οχι, απλά αναρωτιώμουν», γελάει.

Και θα αναρωτιέσαι για πολύ καιρό ακόμη, μαμά.

Το διάβολακι μέσα μου γελάει σατανικά και προσπαθώ να κρατήσω την φωνή αυτή μέσα.

Είναι κριπι, και με τρομάζει.

Ανοίγω το πλαστικό μπουκάλι με το γάλα με δυσκολία, γιατί πάντα, ειλικρινά πάντα, πρέπει να το κάνουν τόσο περιπολικο να το ανοίξεις και να σου κοκκινίζει το χέρι και άιντε.

«Πόσο καιρό σου είπε ο γιατρός πως δεν θα μπορείς να χρησιμοποιείς το χέρι σου;», με ρωτάει η μαμά μου καθώς ελέγχει την ώρα στο κινητό της.

Σε κάποια λεπτά πρέπει να φύγει, έχει ένα δικαστήριο το απόγευμα από ότι μου είπε χθες, και θα φύγει νωρίς για να μιλήσει με τον κατηγορούμενο και να τακτοποιήσει κάποιες δουλειές.
Πίνει μια γουλιά από τον καφέ της και σηκώνει το κεφάλι της.

«Μου είπε τουλάχιστον τρεις εβδομάδες», της λέω χωρίς να την κοιτάζω.

Γιατί ως γνωστόν, κάθε φορά που προσπαθώ να της πω ψέματα κοιτάζοντας της στα μάτια το αντιλαμβάνεται πιέζοντας με να της πω τι της κρύβω, και δεν φεύγει μέχρι να της πω, οπότε δεν το διακυνδυνεω.

Άμα μάθει πως πήγα μόνο με τον Στέφανο στον γιατρό θα αρχίσει να γκρινιάζει, γιατί πήγατε μόνοι σας, και τι παίζει με τον Στέφανο, και θέλω να κάνεις φοκους μόνο στις πανελλαδικές να μην παρασυρθείς και και και.