Masal'ın Gözünden
Mert.Mert..Mert.
Kaç gündür arayıp rahatsız ediyordu. Neymiş Eylülle konuşmak istiyormuş. Ne konuşacaksın dedim.. Ne konuşacaktı sahi? O kızın neler yaşadıklarını gözlerimle görmüştüm.. Ne acılar çektiklerini..
Acıydı.
Ben de yaşamıştım onunla. Her şeyi. Teker.Teker. Acı çeke çeke. Emin olun anlamazdınız.. Eylül'ün hasta olduğunu öğrendiğimdeki hislerim. Hala üzülüyordum.
-Flashback-
Sabah kalktığımda yine her zamanki gibi Eylül'e günaydın mesajı atmıştım. Ama her gün anında cevap veren Eylül bu sabah cevap yazmamıştı. Endişelenmiştim. Ama çaktırmadan yataktan kalkıp işlerimi halledip servise bindim. Okula vardığımda Eylül okulda da yoktu. Bu endişemi kat kat artırmıştı. Telefondan Eylül'ün numarasını çevirip aradım. Ama cevap yoktu. Neredeydi bu kız Allah aşkına?
Birden karşıdan gelen Bulut'la kalbim yine küt küt atmaya başladı. Yanında Mert'de vardı. Hemen el sallayıp yanlarına gittim.
-Günaydın cadı dedi Bulut. Cadı demesini seviyordum. İltifat gibi bir şeydi bu.
-Günaydın da şey soracağım Eylül'le konuştunuz mu bu sabah hiç? diyip cevap beklemeye başladım.
-O kadar kızla konuşuyorumki konuşmadım galiba diyip kahkaha attı Bulut.. Piç.
Bu sefer cevap beklercesine Mert'e baktım.
-Mesaj attım ama dönmedi diye cevap verdi. Mert'e teşekkür edip Bulut'a da göz devirip yanlarından ayrıldım.
Mert kim miydi? Mert.. Eylül'le çıkıyor gibi bişeylerdi.
Akşam oldu ama hala Eylül'den haber yoktu. Çatlıyordum. Ama çaktırmıyordum. Moralimin bozuk olduğunu anlayan Bulut,gevezeliği bırakıp adam gibi ne olduğunu sordu. Sabahtan beri Eylül'den haber alamadığımı,okula gelmemesinin de buna tuz biber olduğunu söyleyince benim gibi merak etti. Çıkışta evlerine gidebileceğimizi söyledi. Buna sevinmiştim.
Hem Eylül için hem de Kalbim için..
Çıkış zili çaldığında kalbimi dizginlemeye çalışırken Bulut ve Mert yanıma gelip
-Hazır mısın diye sordular. Kafamı sallayıp çantamı sıradan aldım.
Sonunda tıklım tıklım dolu olan otobüsten indiğimizde derin bir nefes aldık. Öğrencilikti işte. Otobüslerde sürünüyorduk. Neyse sustum.
Eylüllerin evine doğru yürümeye başladık. Bulut'a baktığımda onunda bana baktığın görünce neredeyse heyecandan ölecektim.
Bakın abarttığımı düşünenler vardır. Ama ergenlikti biliyorum. Kalp aşırı seviyordu. Yapacak bir şey yok.
Bizde bööööleee.
Evlerinin önüne geldiğimizde tam zile basacakken Selim Amca evden bir valizle çıktı. Şaşırmıştım.
-Se..Selim Amca diye fısıldadım. Eylül nerdeydi?
-Aaa merhaba çocuklar dedi. Ama sesinde hiçbir duygu belirtisi yoktu. Selim amcaya ne olmuştu?
-Selim amca Eylül yok mu diyen Bulut'a merhametle baktım. Ama cevaptan korkuyordum. Cevap istercesine üçümüzde gözlerini Selim amcaya kilitledik. Gözlerini kaçırdı.
