Bu bölüm Azra'ya ithafen! Multideki şarkı adeta bu bölüme uygun diye düşündüm. Dinleyebilirsiniz :)
İyi okumalar~
Kuzey öyle söyleyince donup kaldım. Beklemediğim belliydi. O anlık donup kalmam Kuzey'in aleyhine oldu. Hemen elimdeki çakmağı alıp cebine koydu.
Acı çekiyordum. Korkuyordum. Ve en kötüsü yalnızdım. Tek bir hatamla Masal bile gitmişti bugün. Annem zaten ortalıklarda yoktu. Babam deseniz.. Babam işte. Aldattığından belli değil miydi? Tamam mantıken annemi aldatmıştı. Ama biz bir aileydik değil mi? Annem babam ve ben.. Ama babam bu aileyi koparmıştı. Koparınca benim hayatımda yerle bir olmuştu.
Aklımdan düşünceleri atıp Kuzey'e döndüm.
-Sarılabilir miyim sana diye fısıldadım. İşte ben buydum. Zayıf Eylül buydu.. Ağladıktan sonra bir an çirkin olduğum aklıma geldi. Şiş gözler.. Şiş dudaklar.. Kızaran burun.. Daha fazla düşemezdim heralde..
-Tabiki sakar. Ama ağlama çok çirkin oluyorsun dedi ve beni kollarının arasına aldı. İşte rahatlık buydu.Kuzey'e sarılınca rahatlıyordum. Bütün negatif enerjini alıyordu Kuzey. Kokusu yok muydu bide? Sarhoş ediyordu. Böyle her şeyi unutuyordum o an. Sadece Kuzey vardı..
Kaptırmamam gerekiyordu biliyorum. Ama Kuzey'e hayır diyemiyordum. Kuzey'in gülüşü,Kuzey'in kokusu,Kuzey'in göz kırpışı.. Kuzeydi işte.
Rahatlık = Kuzey
-Daha iyi misin diye fısıldadı.
-Evet teşekkürler diyip tam kollarının arasından çıkacaktımki birden havalandım.
-Başıma dert oldun Sakar dedi. ve mutfaktan çıktık. Kafamı boynuna gömdüm. İndir beni bile dememiştim. Çünkü Kuzey'in kokusu.. Sarhoş olmuş gibi hissediyordum.
-Çok güzel kokuyorsun diye fısıldadım. Sadece kendim duyarım sanıyordum ama Kuzeydi işte! Duymuştu. İlk önce kıkırdadı ve
-Biliyorum sakar. dedi.
-Egon tavan yapmış senin dedim. HAKLIYDIM!
-Onu da biliyorum. Eğer kokumun sarhoşluğundan çıkabildiysen odan hangisi onu söyle. Çok ağırsın kızım kaç kilosun sen diyerek güldü.
-Haahaha çok komik. Şu karşıdaki diyip tekrar gömüldüm boynuna. İşte o an iç sesim yine ortaya çıktı!
''Küçük Eyül aşık mı oluyor yoksa'' diyerek kahkaha attı. Hayır dedim. Hatta hayııır! Olamazdım. Sevmek zayıflıktı.
''Sen çok mu güçlüsün sanki'' dedi yine. Bu iç ses susmaz mıydı?
İç sesimin dedikodusunu Kuzey bozmuştu. Yani yatağıma yatırdı.
-Burda bekle. Sakın kalkma. Yerde cam kırıkları var. Süpürge nerde diye sordu.
-Gerek yok ben yarın temizlerim diyip gözlerimi kaçırdım. Utanmıştım. Ergen gibi davranmıştım biliyorum. Ama elimde değildi.
-Utanma benden. Bana bak Eylül diye yüzüme dokundu ama bakmadım.
-Utanıyorum diye fısıldadım.
-Utanma. Haklısın. Ama lütfen utanma. Bende aynı durumları yaşadım. Anlıyorum seni diyince kafamı ona çevirip
-Anlatsana dedim. Ama o an anladım. Zorunda mıydıi?
-Ya da istesen tabi dedim.
-Belki daha sonra diyip gözlerini kaçırdı. İşte hayat buydu. Ben kendimi düşünüyordum neler yaşıyorum diye. Ama herkesin bir derdi yok muydu? Vardı. Belki daha kötüsü.. Belki dahanında kötüsü. Şükretmeliydik.
