Mergaba sevgili günlük. Bugün seni son kez rahatsız ediyor olacağım. Belkide senin de bundan sonra kimsen olmayacak. Her şey dün gibi, zihnimde. Kafamdaki tüm dikkatimle anlatacak sonra gözlerimi bir daha açmamak üzere kapatacağım.
Doğup büyüdüğüm,benim köyüm olan yer istanbul.Her sokağı birinin anısıdır mutlaka.
Her gece gibi bu gecede dışarı çıktım. Havayı daha önce hiç bu kadar açık görmemiştim.Bakkala uğrayacak ihtiyaç olan bir kaç şey alacaktım. İhtiyaç olanları hızlıca aldım ve kasaya doğru yöneldim. Kasaya gelince gözüm karşıda duran kişiye ilişti. Üzerinde kot ceket,içinde beyaz bir tişört ve altında siyah pantolon vardı.İçimi daha önce hiç yaşamadığım o his kaplamış, heyecan oluşmuştu. Kafamı yavaşça yüzüne doğru kadırdım.Dudakları, çene kasları oldukça belirgin, burnu hafif kıvrımlı ve saçları dağınıktı. Çok uzun incelemiştim ki göz göze gelince sıranın bende olduğunu farkettim ve hemen eşyalarımı banda koydum. Ödemeyi de yaptıktan sonra etrafıma bakınca az önce baktığım kişinin gittiğini anladım. Yavaş adımlarla bakkaldan evime doğru ilerledim. Ne yaşadığımı anlamamıştım. Ama etkilenmiştim. Adeta büyülemişti beni. Yatağıma uzandığım zaman o anı düşünmeye çalışmış ama unutmuştum. Hatırlayamıyordum. Çehresi düşündükçe bulanıklaşıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölümün Ayıramadığı
ChickLitRüzgar esiyor. Kahkaha atıyorum. Gözlerimden yaşlar süzülüyor. Yere çöküp kan olmuş ellerime bakıyorum. Ne yapmışımki ben? Onun yerinde olsanız siz ne yapardınız? Acı bu kadar yoğunken ne hissederdiniz? Kaçmak mı? İnsan kendinden kaçamaz!
