SUPERHUMAN

CHAPTER 2

“ Ako ang sundo mo.” Tipid niyang sagot

Nagtaka ako ng sabihin niya iyon, alam kong hindi rin siya normal na tulad ko. Paanong nangyaring nakapasok siya sa bahay ko ng ganun ganon na lang at winasak pa ang aking sala.

Walng ekspresyon na lumabas sa aking mukha. Tiningnan ko siyang mabuti at sinabing

“Huh! Nagpapatawa ka ba? Sundo? Mukhang naliligaw ka ata” ani ko sa kanya at pinipigilang may lumabas na ekspresyon sa aking mukha.

Nakita ko sa aking peripheral vision na siya ay ngumisi.

“tss.. hindi nila sinabi na maangas pla tong susunduin ko. tsk” sabi niya ng pabulong ngunit kahit ganoon rinig ko pa din.

Napatingin naman siya sa hawak ko. Bigla ko itong naalala,. Isang maliit na papel habang naglilinis ako sa Itaas.

“tara na! naihanda mo na ba ang mga gamit mo?” saad nito sa akin at bigla naman siyang tumayo na akmang aalis na.

Nagugulahan na ako. Ano bang pinagsasabi nitong mamang to, nakapasok na nga siya ng walang paalam, pwede namang kumatok, trespassing kaya ginagawa niya. Tapos ngayon isasama ako sa pupuntahan niya TEKA sino ba sya sa akala niya.

“Teka nga lang, ano bang pinagsasasabi mo, tsaka sino ka ba ha?”. Untag ko sa kanya.

Ngumisi lamang ito at “ ako nga ang sundo mo, bakit hindi mo buklatin yang papel na hawak mo.” Saad niya sa aking at itinuro yung papel na hawak ko.

Ginawa ko naman ang sinabi niya. Hindi naman ako stupid para ulitin pa ang sinabi niya.

Binuklat ko ang papel at bigla itong lumiwanag.

May lumabas na babae, parang isang hologram.

Maganda siya at maputi mga nasa 25 na ang edad niya at kulot ang laylayan ng buhok nito , di tulad nitong nasa harapan ko mukha siyang tsonggo.. ndi may itsura matipuno.. at mukhang matanda lang to sa akin ng isang taon.

Nagising ako sa katotohanan ng magsalita ang babae sa hologram.

“Magandang araw Ms. Oxford, were sorry for rushing you. If you’re confused what’s happening, we will explain it further when you got here. I can only say that you will be safe if you will come to the person in front of you now. Sorry for his rudeness, for not saying his name and for trespassing. He is Lance, he will accompany you until you got here. Please trust him, you are invited to study at School of Human Powers and Magic. Thank you.” Bigla namang nawala yung babae at nagpunit punit ang papel at naging abo habang pabagsak na sa sahig.

Natatawa na lang ako. Hmmm. Ano ba tong nangyayri?

“Ano tutunganga ka na lang ba jan?” sabi ni Lance

“Hmmm, pdeng oo, tss, umalis ka na nga, nangtitrip lang kayo e.” sabi ko para matigil na tong kalokohan nato.

“Hindi pa ba sapat yung mensahe na yon para maniwala ka?” sabi ni Lance habang seryoso.

“Ano bang mapapala ko kung sasama ako sa iyo, and didn’t you think na ndi nga ako nagaapply ng form na maging student ako sa school nio diba, tapos ngayon, sinusundo ako, and you said earlier na mga gamit ko? What? Boarding School? Hmpff” I said

“Ano bang mawawala sayo kung sasama ka sakin, eto bang bahay mo.Tss. Just to inform you Ms. Oxford, YOU ARE INVITED, kahit anong gawin mo, kahit wlang form, imbitado ka sa school! And just so you know nauubusan na tayo nang oras baka dumating na sila dito anytime, ihahatid lang naman kita sa sacred pavilion, kaya kung ako sayo bilisan mo na at magimpake kana, mukhang wala ka pang kaalam alam.” Lance

Natauhan naman ako sa kanyang sinabi, ano nga bang mawawala sa akin? Yung bahay nga ba? Pero… teka sinong papunta na?

“Si-sinong pupunta dito?” tanong ko

“Malalaman mo kapag nakarating ka na sa school, eto tandaan mo, mas safe ka sa school, kaya sumama ka na at magmadali.” Ani niya.

Sinunod ko naman ang gusto niya, nagimpake ako, nilagay ko lahat ng kailangan ko syempre sinama ko yung kahon na naglalaman ng pagkatao ko. At ayun sumama na ako.

“yan lang ba dala mo?” Lance

Ndi ko nalng siya pinansin at binuhat na yung luggage na naglalman ng gamit ko.

Kinuha naman niya iyon at naglabas ng isang papel sa kanyang jacket, inilagay nito ang papel sa luggage at biglang naglaho ang luggage ko.

Alam ko kung anong nangyare, tulad ng sa typical na pangyayari, nauna na yung gamit ko sa pupuntahan ko. Kaya hindi na ako nagulat pa.

Naramdaman ko naman na parang may kakaiba na namang taong paparating sa bahay ko. Tumingin ako kay Lance, nakita kong ngumisi ito

“Just in time” saad niya, bigla niya akong hinawakan sa wrist ko at nagchant ng isang kakaibang salita.

Pagkasabi niya nito naglalaho na ang mga paa namin kasunod ang katawan ng malapit na kaming tuluyang maglaho, may naaninag ako sa pinto isang babae pero ndi ko na siya makita masyado,

Narinig ko pa ang pagmumura niya, at tuluyan ng naglaho

Naramdaman ko naman na nakaupo na ako sa isang malambot na upuan. Isang karwahe ang sinasakyan ko.. sa pagisip isip ko, ano ba tong sinasakyan ko.. So LAME.. fairytails do exists huh!  Wlang nagpapatakbo nito kundi ang sarili mismo. Katabi ko naman si Lance nakatingin siya sa bintana.

Teka may atraso pa sa akin ito ah!

“teka nga lng, huy bakit kelangan mo pang sirain ung sala ko, pde namang kumatok na lang?” tanong ko

“tss, yun ba, trip ko lang pangit e” sabi nito

“huh! Really, thank you for doing that” sarcastic kong saad

“no problem” nakangisi nitong sabi

Just so I know ndi nanaman ako doon titira, so, maybe this is the start of my new chapter.

**Someone’s POV**

“Arghhh! SHIT!  Naunahan nanaman nila tayo, ang tangi nating pag asa, nakuha na nila!” babae

“wag kang mag alala,, dadating ang panahon ,tayo narin ang aangat yan na ang itnakda!” lalake

Nag evil laugh sila parehas..

TO BE CONTINUED