Gözlerimi yavaşça araladığım sıra, gözüme takılan saatle bütün uykum kaçmıştı. Saat öğleye geliyordu ve ben uyuyakalmıştım. Yanımda kıvrılan küçük beden de benimle birlikte uyuyakalmıştı. O okula ben de işe geç kalmıştım!
Hafifçe dokundum Hye Min'e.
"bebeğim, hadi kalk geç kalmışız." dediğimde gözlerini hafifçe araladı. Kirpikleri titremişti.
"anne?" deyip gerindiğinde gülümsedim.
"saat on bir olmuş, biz şu küçük koltuğa sıkışmışız-" dediğim sıra küçük kollarını belime sardı.
"ah.." dedim ve ben de karşılık olarak kollarımı sardım ona.
"bugün hafta sonu anne. Seninle birlikte vakit geçirmek istiyorum. Lütfen beni geri çevirme!" deyip başını göğsümden kaldırdı ve dudaklarını büzdü. Ne yaparsam yapayım asla geri çeviremezdim.
"bu masum yüzü asla geri çeviremem." göz kırptım ve yanağına öpücük bıraktım. Uzun zamandır anne-kız hiç vakit geçirememiştik, bu bizim için iyi olacaktı.
"olley!" zıplamaya başladı, uçları lüle olan saçları da onunla beraber zıplıyordu ve bu, ortaya hoş bir görüntü oluşturuyordu. Gülümsedim.
"o zaman kahvaltıyı da dışarıda yapalım?"
"olur, çok güzel olur hem de!" dediğinde göz kırptım ve ayaklandım. Minik poposuna hafifçe vurarak odaya yönelmesini sağladım. "hadi hazırlanalım bakalım."
Hızlı adımlarla odasına çıkarken ben de peşinden çıkıp kendi odama yöneldim. Altıma bir pantolon üstüme de gömlek giydikten sonra makyajımı yaptım. İşimi bitirip alt kata indiğimde Hye Min'in benden önce giyinip beklemeye başladığını görmüş ve gülümsemiştim.
O önde ben arkada arabaya doğru ilerledik, arkaya oturttum ve kemerini de bağladıktan sonra sürücü koltuğuna geçtim. Arabayı çalıştırdıktan sonra da bildiğim restorana doğru sürmeye başlamıştım.
Küçük bir çocuk mutluluğu vardı şuan üzerimde, neden böyle olduğunu bilmiyordum. Tek bildiğim bir şey vardı, o da restorana varana kadar otuz iki sırıtmıştım. Arada bu tür çocuk mutluluğu gerekiyordu bana, şu sıralar yoğun bir iş sürecinden hem de manevi olarak çöküntüden geçiyordum.
Vardığımızda rastgele bir masaya oturduk ve bir kahvaltı sipariş ettik. Siparişi beklerken çaprazımda oturan beden gözüme takılmıştı, ona bakmaya başladım. Bu Min Ho'nun babası Kim Taehyung'tu. Yanında Min Ho oturuyordu, çok geçmeden kızımın gözü de oraya kaydı ve birbirlerine kötü kötü bakmaya başlamışlardı bile. Bu nasıl tesadüftü böyle? Belki de aralarında bir gün mutlaka gerçekleşecek olan barışın bugün tohumları atılabilirdi. Kim Taehyung beni gördüğünde gülümsemişti, ben de karşılık olarak ona gülümsedim.
Oğluyla konuşmaya başladıktan sonra ayağa kalktı ve bizim masamıza geldi. "merhaba, bayan ya eun ve hye min." deyip gülümsedi ben de ona "merhaba bay taehyung." diye karşılık vermiştim.
"boşsa oturabilir miyiz? Hem Min Ho ve Hye Min de arkadaşlıklarını pekiştirirler?" deyip oğluna döndü. Oğlunun yüz ifadesinden belliydi, gelmek istemiyordu, gerçi kızımın da onların gelmelerini ister gibi bir hali yoktu.
"tabii, gelebilirsiniz." dediğim sıra kızım çatık kaşlarıyla bana döndü.
Taehyung yanıma, Min Ho da Hye Min'in yanına oturduktan sonra ikisine bakmaya başlamıştım. Umarım eve gittiğimizde Hye Min bana surat yapmazdı.
Oradan buradan muhabbet ediyor çocuklarımızı da araya katmaya çalışıyorduk. Biraz biraz neşeleri yerine gelmeye başlamıştı.
"eşinizi göremedim?" dediğinde Taehyung, biraz duraksamıştım. Doğru, ilk tanıştığımızda Wook kendisini eşim olarak tanıtmıştı. Hye Min de lavaboya gitmek için kalkmıştı şansıma.
Sesimi alçalttım. "biz ayrıyız." dediğimde tek kaşını kaldırdı.
"ah.." deyip üzgünlüğünü belirttiğinde önemi yok dercesine kafamı salladım. "üzülmenize gerek yok. Aksine ikimiz için daha iyi oldu. Peki ya sizin eşiniz?"
Yüzü solmuştu. Gözlerine düşen hüznü fark ettiğimde keşke bu soruyu sormasaydım diye geçirdim içimden.
"o, bundan 4 sene öncesi bir trafik kazasında hayatını kaybetti."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
