Harry Potter i Szept Ciemności (Trylogia Superheroes)

Rozdział 10 (80)

"Fas est et ab hoste doceri"

"I was so insatiable
Till the lights came on and the stories got old
Now there's no one here I know
And the city outside's not the same anymore"
Alan Walker & Ruben – Heading Home

Jęknęli cicho, gdy zostali brutalnie popchnięci na podłogę. Arawn otworzył oczy i ku jego zdziwieniu znajdowali się w jakimś pokoju, do którego przez okno wpadały promienie słońca. Przed nimi stali żniwiarze i uważnie się im przyglądali. Potrząsnął ramieniem brata i ten po chwili na niego spojrzał. Chwilę później obaj wpatrywali się wyczekująco na żniwiarzy.

— No więc? — zniecierpliwił się Gwyn. Próbował wstać, ale szybko został ponownie popchnięty na podłogę. Jęknął zirytowany, ale już nie próbował ponownie się podnieść.

Żniwiarze nie odezwali się, tylko patrzyli na nich z beznamiętną miną. Arawn rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym się znaleźli. Pod oknem znajdowała się kanapa. Na środku pokoju stał długi czarny stół z krzesłami. Jedna ze ścian była zapełniona regałami, które aż uginały się pod ciężarem znajdujących się na nich książkach. W rogu pokoju znajdował się kominek, a przy nim stały dwa fotele. Na ścianach znajdowały się obrazy – niektóre z nich przedstawiały wymyślne tortury, inne żywe krajobrazy. Poza tym szczegółem pokój można było uznać za zwykły salon.

Arawn powrócił wzrokiem do ich porywaczy. Ci nadal się nie poruszyli i nie spuszczali ich z oczu nawet na sekundę. Nagle do pomieszczenia wpadł mężczyzna, który prawie wywrócił się o próg. Zaklął cicho, próbując złapać równowagę. W ręku trzymał papierową torbę, która najprawdopodobniej wypełniona była jedzeniem z McDonald's. Można było wywnioskować to z loga, które się na nim znajdowało. Spojrzał zdezorientowany na znajdujących się na podłodze dwójkę nieznajomych. Żniwiarze popatrzyli z drwiną na nowoprzybyłego.

— Co tym razem? — spytał, wskazując na nich.

— Chcą się spotkać ze Śmiercią. — odparł jeden ze żniwiarzy z wyczuwalną kpiną.

Mężczyzna odgarnął swoje długie faliste włosy i odstawił torbę na stół.

— Mają szczęście, że właśnie przyniosłem jedzenie. — powiedział. — W takim razie gdzie jest Śmierć?

— Wkrótce do nas dołączy. Raczej nie będzie zadowolony, gdy cię tutaj zobaczy. — ponownie przemówił jeden ze żniwiarzy.

Mężczyzna pokręcił głową z rozbawieniem.

— Spokojnie, to wam się oberwie. Ja jestem na dobrej pozycji, póki dbam o jego głód. — brunet był pewny siebie.

— Tak, wiemy, że dbasz o jego głód. — prychnął znacząco żniwiarz.

W pokoju nastała cisza. Mężczyzna o falowanych włosach już się więcej nie odezwał. Usiadł przy stole i zaczął wyjmować z torebki zakupione jedzenie. Gwyn zmarszczył brwi, gdy zauważył, że były to hamburgery. Posłał pytające spojrzenie bratu, ale ten tylko wzruszył ramionami.

Arawn po kilku minach zaczął się irytować.

— Ile jeszcze mamy czekać?

— Tyle ile będzie trzeba.

Arawn westchnął ciężko. Oparł się plecami o ścianę za nimi i w ciszy wpatrywał się w mężczyznę, który rozłożył się wygodnie na krześle.

Minęło jeszcze kilka minut, nim do pomieszczenia weszła kolejna osoba. Żniwiarze wyprostowali się jeszcze bardziej i jakby zamarli. Mężczyzna przy stole nic sobie z tego nie robił.