◗
Ellerini defterin tozlu sayfalarında gezdirdi Voldemort.
Sonra yüzüne hiç yakışmayan bir tebessüm ile kelimeler döküldü dudaklarından ;
"Ne aşk ama? Hayat onlara birlikte ölmeyi bile vâdetti." dedi, "Şimdi ise ikiside bu defterin yırtılmış bir say...
Aslında herşey onu görmem ile başladı. Gözlerimiz buluşmadı, aramızda en ufak bir duygusal bağ bile olmadı. Fakat, hissettiğim duygular...çok ama çok tuhaftı. Sanki bir bulguydu. Gelip geçici bir bulgu...fakat geçmedi. Hatta...hatta içimde bir kıvılcım gibi büyüyor. Hâlâ...
🦋
Genç kız bir türlü uyuyamıyordu. Yatakta bir sağ bir sol tarafa dönüyor ve buda asla bir işe yaramıyordu, olduğu yerde tepelenip duruyordu. Daha fazla dayanamayıp yatağında doğruldu. Yüzünü, ellerinin arasına gömdü. Niye uyuyamıyordu şimdi?
"Tanrım...Tanrım bugün uyayayım. Yarın dersler var. Lütfen!" diye fısıldadı kendi kendine genç kız. Bu hareketi uykusunun biraz daha kaçmasına neden olurken artık daha fazla dayanamayıp yatağından kalktı. Terliklerini giydi, ardından da üstüne bir hırka geçirdi.
Merdivenlerden indi ve ortak salondan çıktı.
Evet, öğrencilerin gece vakti dışarı çıkması yasaktı belki de. Ve evet, herhangi bir hocaya ya da okul görevlisine yakalanırsa ceza alacaktı. Bu ailesinde de büyük bir yankı uyandırırdı. Sonuçta o bir Malfoy'du, değil mi?
Fakat ilerlemeye devam etti. Bulunmak istediği yere gelince uzun merdivenlerle karşılaştı. Astronomi kulesi! Kısa bir sürede Hogwarst okulunun her yerine aşina olmuştu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hızlıca bir büyü yapıp zamandan tasarruf edercesine oraya varabilirdi, en kısa yolla.
Fakat yapmadı, yürümek istedi. Ve yavaş yavaş adımladı merdivenleri. Sanki hiç bitmesini istemiyormuş gibi yavaş yavaş...
Geldiğini ayın merdivenlere yansımasından anladı genç kız. Devam etti çıkmaya. Sonra bir gölge gördü. Anlaşılan yanlız değildi.
Kıvırcık saçları kendi gölgesine sanki renk katmıştı, uzundu ve sakin duruyordu.
"Uyku tutmadı mı?" dedi Regulus aya bakarak sadece onun duyabileceği bir sesle.
"Evet."dedi genç kız. Ardından yavaşça ileri doğru yürümeye başladı.
"Ne kadar çok ortak yerde denk geliyoruz değil mi Veronica?" dedi Regulus. Hâlâ aya bakıyordu gözleri. "Ve çoğunlukla ikimizinde bu saatte burada bulunması.Çok tuhaf...öyle değil mi?"
"Sadece bir rastlantı Regulus." dedi Veronica onun yanına gelirken. "Ama her zaman ve aynı şekilde ortaya çıkan bir rastlantı."
"O zaman bu bir rastlantı değil."dedi Regulus. Lafı nereye götüreceğini anlamaya çalışıyordu genç kız.
"Ne o zaman?" dedi genç kız. "Bu yıl sadece burada buluşup konuştuk. Lafı nereye getirmeye çalışıyorsun?"
"Bir yere getirmeye çalışmıyorum."dedi Regulus kıza dönerek. Kız hâlâ aya bakıyordu.
"Sadece diyorum ki, bence arkadaş olabiliriz! Seni görüyorum. Sende yanlızsın, bende yalnızım. Ve evet...birine içini dökmek istediğini, biriyle konuşman gerektiğini de biliyorum." dedi genç adam, "Gözlerinden okunuyor inan bana.."
"Bu muydu yani?" dedi Veronica.
"Evet.." dedi Regulus. "Huh tabi... benim gibi biriyle arkadaş olmak istemezsen anlarım tabiki. İçine kapanık bir çocuğun kime faydası olur?"
"Saçmalamayı kes Regulus. Ayrıca haklılık payın var, zaman bizim gibilere acımaz ve akar gider." dedi Veronica. Ve cebinden bir çikolata paketi çıkardı. "O yüzden yeterince geç kalmışken bu çikolata birlikte biriktireceğimiz anılarımıza söz niteliğinde olsun!"
"Olsun."dedi Regulus. Veronica paketi açmaya çalışıyordu fakat pek başarılı olduğu söylenemez
"Doğru bir iş yapsan şaşarım ver şu paketi bana."
"Ya ben açabiliyorum sen ne diye bana karışıyorsun şimdi?" dedi Veronica.
Regulus çoktan açmıştı paketi. Hatta yemeye de başlamıştı.
"Bana da ver!" dedi Veronica.
"Birileri duyacak Veronica. Biraz daha yüksek sesle bağır." dedi Regulus fısıldayarak. "Al bakalım."
Çikolatadan bir kare kırıp ona verdi.
"Bitterli mi bu?" dedi Regulus.
"Sakın alerjin olduğunu söyleme bana.İçerisinde yoğun bir şekilde bitter var." dedi Veronica endişeli gözlerle.
"Hayır, hayır alerjik falan değilim.Sen de beni ne sanıyorsun anlamadım ki." dedi Regulus. "O değilde niye ayakta yiyoruz biz."
"Ne bileyim, bende sen ayaktasın diye ayakta durdum." dedi Veronica.
"Tamam bücür açıklama yapmana gerek yok." dedi Regulus ciddi bir şekilde.
"Ya! Regulus, bana artık bücür demeyi keser misin?" dedi Veronica sahte bir sinirle.
"Hah, ben gidiyorum Regulus. Sana afiyet olsun."dedi Veronica.
"Ya dur! Bekle bir." dedi Regulus ve onu merdivenlerin başında durdurdu. Elini eline aldı ve içine çikolata ambalajının çöpünü koydu. "Bunu da al git, baktıkça beni hatırlar, tebessüm edersin."
Genç kız göz devirip hızla oradan gitmeye başladı.
Basit bir çikolata çöpüydü evet, ama kızda bilmiyordu onu hatırlamak için saklayacağını.
O da bilmiyordu, Regulus'ta.
📍 düzenlendi, şimdilik :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
