◗
Ellerini defterin tozlu sayfalarında gezdirdi Voldemort.
Sonra yüzüne hiç yakışmayan bir tebessüm ile kelimeler döküldü dudaklarından ;
"Ne aşk ama? Hayat onlara birlikte ölmeyi bile vâdetti." dedi, "Şimdi ise ikiside bu defterin yırtılmış bir say...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hoşgeldiniz yeni bölüme aşklarım! Sihirli Okumalar Hepinize tekrardan teşekkür ederim.
▪ ▪ ▪
"Senle konuşmak istiyorum Reg!"
Kulübenin kapısını kırarcasına yumruklarken bir yandan da Reg'i çağırıyordum. Dün gördüğüm şeyler beni buraya getirtmişti. O keskin yeşil ışık, gökyüzünde bir an kendini belli ederken, belki de her şey için çok geçti. Yani ben en azından öyle düşünüyordum.
Umarım haklı çıkmazdım.
Bıkkınlıkla nefes verdim. Ses seda yoktu. Belki içerideydi ama bilerek görmezden geliyordu.
Umutsuzca etrafa bakındım, gözüme çarpan anahtar birden buraya geldiğimiz ilk günü hatırlattı bana. "Bu kapı büyüyle açılmıyor, sadece bir anahtarı var."
"Ah! Nasıl unuturum?"
Hızla anahtarı yaprağın üzerinden aldım. Ardından kapıyı açmak için ilerledim. İçerisi çok bunaltıcı bir havaya sahipti. Hiç havalandırmamış mıydı burayı?
Gözüme gelen tozları elim ile tek hamlede önümden atarken sadece burda olmasını diledim. Fakat görünürde ne bir ses ne bir ışık vardı. "Lütfen.." dedim kendi kendime. Burada olsun..
Alt kata indim kahverengi merdivenlerden, yoktu.
Kulübe görünür evin her yerini aradım. Ara vermeden, tek tek... Ama yoktu. Olduğum yere çöktüm. Ne kadar devam edecekti? Neden böyle oluyorduk?
Neden biz diye sordum kendi kendime. Ne suçumuz vardı?
Belkide yaptıklarımızın bedelini ödüyorduk biz. Ama böyle olmamalı diye düşündüm.
Bir gün rastgele Astronomi Kulesi'nde iken bir kurt ejderhası edinmem, rüyalarımda olağanüstü şeyler görmem, iki defterin iletişimini benim defterimin kaybolması üzerine kesilmesi.
Bunlar hiçbir zaman rastgelmedi.
Hayatta tesadüf diye bir şey yok.
Hiçbir zaman olmadı.
Yaptığımız her şeyin, tanıdığımız herkesin bir nedeni vardı karşımıza çıkarken.
Onun ordan geçmesi, o hayvanın benim oradayken önüme gelmesi, Reg ile tanışmam. Hiçbiri bir tesadüften ibaret değildir.
Bunu düşünmek içinde tek bir umut kırıntısı bile bırakmamak demek. Hayata tutunamıyorsam, onun beni tutmasını beklemem gibi.
Ama böyle değil.
Böyle olmamalı.
Her şeyin bir nedeni var.
Olmak zorunda.
▪ ▪ ▪
Elinde parlayan kolyeyi inceledi yavaşça Regulus. Sahtesine çok benziyordu. Neredeyse dış dünyaya kendini kapatmıştı. Tanıdığı insanları unutmuş, anılar neredeyse silinmişti hafızasından.
Gözlerini sıkıca yumdu, aklına gelen tek şey madalyondu. Yazdığı mektup ve ölümü göze alması.
Ayağana gelmesini bekliyordu ölümün ta kendisinin.
Dediklerini idrak ettiğinde kaşlarını çattı. "Hiçbir şey yapamaz."
Kendisi bile inanmamıştı buna. "Yapacak"
Sertçe yutkundu.
Koridora gidip bir anahtar alıp attı cebine.
Ardından Roxy'ye bile bakmadan dışarı attı kendini.
Voldemort hiçbir zaman Veronica'yı öldürmek için gelmezdi.
Kimse düşünemedi gerçeği.
Bir yara izinin bir insanın bir suçsuzun hayatına mâl olacağını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen bölüme oy ve yorum atmayı unutmayın Bebeklerim. Diyorum ki bir de size bir isim ile hitap edeyim. Bir çeşit takma isim. Buraya fikirlerinizi yazar mısınız? ↔ Bir sonraki bölümde görüşmek üzere Sizleri çoooook seviyorum.
