Kur Dashurohen Shkrimtaret ( Shqip )

10

Dilan mbylli syte dhe i'u dorzua puthjes se Helenes, e cila ndieu shpirtin t'i levizte nga vendi, ndieu shpirtin t'i ringjallej.

Ai shpirt qe per shume kohe ishte burgosur ne fundin e erresires se qenies se saj. Nuk e kishte ndier kurre me apre nje gje te tille, nje perkedhelje te lehte ne bark dhe nje zjarr ne mes te gjoksit. Ajo nuk kishte ndier kurre deshire per ta puthur serish nje mashkull mbasi kishte kryer mardhenie me te, ndersa kur puthi buzet e tij ndjeu se duhet te kryente serish mardhenie me te, t'i dorzohej e gjtha ne krah, kishte nevoje per puthjet dhe prekjet e tij.

Nderkohe qe te dy ishin zhytur thelle ne boten e ndienjave Karolina po afrohej dhe ishte teper e acaruar per nga ajo qe po i shikonin syte, kurre nuk e mendonte se do zevendesohej aq shpejt nga Dilan.
Shkeputen buzet ngadale sikur nuk kishin ne mes tyre nje petale trendafili dhe se kishin frike se mos ajo grisej. Helena po buzeqeshte, por akoma nuk i kishte hapur syte, aq shume thelle ishte ajo puthje sa i duhej kohe per te dal ne siperfaqen e realitetit.

"Maskara" degjohet zeri i Karolines e cila ishte mbrapa Dilan. Ne ate moment Helena hapi syte dhe pa Karolinen e cila sapo kapi Dilan nga supi per ta kthyer perballe saj,

"Nuk humbe kohe per te gjetur nje tjeter" shtoi ajo e revoltuar.

Dilan hoqi doren e saj nga supi dhe me pas ia leshoi "Tjeter? E ke gabim e dashur, tjetra ne kete mes je ti" nderhyn Helena duke i dal perpara Karolines e cila gati sa nuk mori flake nga nervat "Dilan me tregoi gjithcka qe ndodhi mes jush dhe une e fala ngaqe e dua shume" shtoi Helena duke u perkedhelur ngjitur Dilan, i cili po shikonte i habitur Helenen.

"E vertete eshte kjo Dilan? Ti ishe i lidhur kur bere dashuri me mua?" e pyet Karolina duke e veshtruar ne sy.

Dilan u be gati te fliste por Helena nderhyn serish "Sigurisht qe ishte i lidhur, madje kemi qeshur kur me tregoi, me tregoi sesa per te ardhur keq ishe" thote Helena ndersa Dilan tentoi te nderhynte per te pergenjeshtruar gjithcka, por dora e Helen mbi barkun e tij duke e shtyre paksa e beri te kuptoi se duhet ta mbyllte gojen dhe te linte ate te fliste.

"Pusho ti ndyrsire" i thote Karolina Helenes "Pergjigju Dilan, eshte e vertete kjo qe po thote kjo" shtoi Karolina duke drejtuar doren nga Helena sikur ajo te ishte nje dosido.

"Po, eshte e vertete" pergjigjet Dilan, me pas Helena drejtohet me trup per nga ai duke e perqafuar por shikimin e mbante nga Karolina e cila gati sa nuk po shperthente nga inati "Helena eshte ajo qe dua vertete" shtoi Dilan duke rrethuar belin e saj me duart e tij.

"Por une mendova se me doje" Nderhyn Karolina duke e nderprere qe ai te mos fliste me sepse po e bente te ndihej keq ne cdo fjale qe ai thonte "Jam penduar shume per ate qe bera Dilan" shtoi ajo e trishtuar.

Dilan u prek dhe per nje moment deshiroi ta leshonte Helenen dhe te shkonte drejt Karolines per ta perqafuar, per t'ia hequr ate trishtim qe e kishte mberthyer, per t'ia bere te ditur se e donte akoma. Ai e donte, e donte me gjith shpirt dhe e kishte ne mendje gjate gjithe kohes, por nuk kishte me besim tek ajo dhe kur besimi thyet eshte e pamundur ta ngjisesh serish, besimi per te ishte si nje leter e cila po te digjej nuk kishte asnje menyre per ta kthyer sic kishte qene me pare.

"Je penduar vone, mund ta mbash per vete pendimin tani" ia kthen Dilan ne nje menyre te ftohte dhe moskokcarese, por brenda vetes po vdiste kur i fliste ashtu, vdiste kur shiikonte sesi dridheshin syte dhe buza e saj. Donte t'i thonte se e do, se e ka falur dhe se ka harruar gjithcka, por krenaria qe ai kishte e pengonte, ai ishte teper krenar, ishte nje kokshkemb.

"Largohu tani, na u zhduk nga syte" flet Helena duke i treguar rrugen me dore nderkohe qe qeshte.

"Zuske, ai nuk te do, nese do te donte nuk do te tradhetonte me mua" thote Karolina dhe filloi te largohej.