Dag 4:
Ik dacht even dat ik weer thuis was, in mijn eigen bed, lekker warm onder de dekens. Maar helaas ik was nog steeds in een kille loods, met een ijzeren tafel als bed. Nog steeds was Mijn been killing me van de pijn. Ik dacht even dat ik de loods deuren weer open hoorde gaan, maar dat was niet zo. Langzaam werd ik weer rustig en gingen de zenuwen wat weg. Ik dacht aan wat er was gebeurt en wat er ging gebeuren, tenminste de dingen die ik dacht dat er gingen gebeuren. Ik kreeg het langzamer hand koud en begon honger te krijgen. Toen gingen de loods deuren wel open, en niet veel later ging de deur van de kamer ook open. Dave en Steven kwamen weer binnen. Dave pakte voorzichtig mijn gebroken been vast, ondanks de voorzichtigheid, had ik moeite om me in te houden van het niet uitschreeuwen van de pijn. Maar Dave had het door en vroeg sadistische "wat is er? Doet het pijn?". Ik merkte niet dat, omdat het zoveel pijn deed. Dat ik mijn handen naar beneden trok, waardoor die opnieuw begonnen te bloeden. In èèn keer hoorde ik een krak, en voelde ik voor even niks meer in mijn been.
JE LEEST
B I T E (Completed)
VampirEr is heel wat gebeurd in mijn leven maar dit zijn de laatste paar weken van mijn leven het begon namelijk zo. Ik staarde mijn vriend aan, hij staarde mij aan. Hij pakte mijn hand vast zijn hand voelde ijskoud aan. Ik begon te rillen en hij begon te...
