B I T E (Completed)

23

Dag 6:
Toen ik wakker werd, was ik nog steeds misselijk en duizelig. Steven had zijn horloge laten liggen op de tafel, en ik kon zien dat het 5 uur in de ochtend was. Ik keek naar Stacie, Stacie was wakker en zat voor zich uit te staren. Ik begon ook voor me uit te staren. Mijn mond brandde en deed pijn, toen ik iets wou zeggen, herinnerde ik me weer dat ik dat niet meer kon. De deur van de kamer ging open. Stacie en ik schrokken beide op, want we hadden de grote loods deuren niet horen opengaan. Dave en Steven kwamen weer binnen lopen. Ik zag aan Stacie 's blik dat ze hetzelfde dacht als mij en die gedachte was "wanneer stopt deze hel.". Steven liep naar ons toe en zei "Lets play a game" en keek ons beide sadistische aan. Dave antwoordde "ja wie de meeste dingen/opdrachten kan volhouden, mag gaan.". Ik mocht dan wel mute zijn en Stacie mute en blind, maar horen konden we wel. Ik keek ze vragende aan maar knikte toch. Steven zei "goed let's the game begin"
Dave vroeg of we met onze vingers konden aangeven, hoe lang we onze adem konden inhouden. Stacie stak 2 vingers op. en ik stak 1 vinger op. Normaal was ik heel goed in mijn ademen in houden, maar door wat er allemaal gebeurt is, wist ik dat ik het niet lang kon volhouden. Dave en Steven maakte ons los, en hielpen ons om van de tafel af te komen. We liepen naar een andere kamer, het was een heel grote kamer. Met allemaal machinetjes, scalpels en noem maar op. Ook was er een heel grote wasbak. Wankelend van de pijn, liepen ik en Stacie samen met Dave en Steven naar de wasbak. Steven zei "diegene die het langst onderwater kan blijven heeft gewonnen.", Stacie ging als eerste. Na 1 minuut en 30 sec kwam ze bijna stikkend uit het water. Dave duwde me naar de wasbak, mijn haar had ik in een staartje gedaan. Ik hield mijn adem in en Dave drukte me onder water. Na denk ik 1 minuut kreeg ik adem te kort, toch hield ik vol. Mijn longen begonnen zich te vullen met water. Ik voelde mezelf wegvallen, alle beelden kwamen naar voren. Net als wat mensen die bijna dood waren zeggen, dat je alles van af het begin af aan weer meemaakt, zoiets kreeg ik ook. Een paar seconden nadat dat gebeurde, gebaarde ik dat ik niet meer kon. Dave liet me los, stikkend en snakkend naar adem viel ik neer. Steven stopte de tijd en zei "3 minuten", ik was erg blij maar ook helemaal buiten adem. Ik had denk ik ook 3 minuten nodig om bij te komen. Langzaam trok Dave meer weer op, nog steeds wankelend en snakkend naar adem begon ik op te staan. Dave trok me op een andere tafel, en zei "diegene die de meeste spijkers kan hebben heeft gewonnen.", en keek me gemeen aan.