B I T E (Completed)

14

Met niet een al te blije blik op hun gezichten. Ik probeerde op te staan, maar doordat ik half sliep, lukte dat niet echt. Dave pakte me bij mijn arm en trok me naar zich toe en zei "en wat denkt mevrouw te doen in het bos?". Ik begon wat te stotteren, en Steven gaf me een klap. Ik viel weer op de grond, dit keer lukte het me wel om op te staan. Dave en Steven pakte me weer vast, en namen me mee. Doordat ik nog steeds half sliep kon ik me amper verzetten, en her en der struikelde ik. Toen we weer in de loods waren, gaf Steven me weer een klap en zei "wat the hel was je aan het denken.". Dave sleurde me mee naar de operatie kamer, en legde me weer op de tafel. Jenny was inmiddels weg, maar de gedachte dat ze dood op de tafel lag, was er nog steeds. Dave zei "ik weet wel iets, om er zeker van te zijn dat je niet nog es weg loopt.", en hij keek me boos en gemeen aan. Vervolgens bond hij mijn handen weer vast, en pakte mijn rechterbeen vast. Met 1 beweging hoorde ik mijn been breken, gelijk was ik weer wakker, wakker van de pijn. En begon zo hard als ik kon te schreeuwen. Dave liet mijn been los. Ik begon naar mijn been te kijken, en zag er een wit stuk bot uit komen. Gelijk liet ik me weer neervallen. Steven kwam binnenlopen met een spuit in zijn hand, en stak de spuit in mijn arm. Ik begon me ineens te realiseren, dat Jenny niet uit haar zelf sliep. De pijn werd minder, maar het bloeden niet. Langzaam viel ik weer in slaap.