B I T E (Completed)

33

Het was erg koud en kil, Dave probeerde om naar de operatie tafel met me te lopen, maar ik verzette geen stap. Als een kind dat haar eerste stapjes zette en vastgehouden werd bij haar handjes, ging ik vooruit heel langzaam en schokkerig. Tegenstribbelend en bang tilde Dave me op de tafel. "ssst ss sst kom op Stephanie even meewerken" zei Dave, Steven deed een soorte met riem om mijn voeten heen en Dave zo'n riem om mijn handen. Daar lag ik dan alweer, vastgebonden en gemarteld door 2 vampiers waarvan ik dacht dat 1 daarvan mijn beste vriend was. Hopeloos en moedeloos keek ik voor me uit, "niemand aan wie je je nu nog kan hechten step" kwam er met een sadistische klank uit Dave's mond. Hatend keek ik hem aan, proberend niet te laten zien dat ik broken was aan de binnenkant, Maar mijn ogen wendde al snel op Steven die naald en draad in zijn handen had. Dave stopte een doek in mijn mond, en hield mijn hoofd stil, terwijl Steven de diepe snee in mijn wang hechtte, huilend en snikkend van de pijn wachtte ik totdat het klaar was. "you own us something, voor het weglopen" zei Steven met een geïrriteerde stem. Dave haalde zijn aansteker weer te voorschijn, en brandde een duister Wicca teken onder mijn pols, mijn ogen liepen vol van de tranen waardoor ik alles wazig zag. Ik schreeuwde het laatste beetje kracht eruit, en zag wazig hoe de witte doek, rood begon te worden. Dave deed de nu rode doek uit mijn mond, en gaf de aansteker door aan Steven. Die een mes begon te verhitten, hoofdschuddend en met tranende ogen begon ik te smeken, zonder te vragen drukte hij met het verhitte mes tegen mijn lippen aan, tot dat ik mijn mond open deed. Wat niet lang duurde, mijn nagels stonden nu officieel in mijn hand gedrukt. Dave en Steven keken elkaar grijnzend aan en daarna naar mij, "wil je weg?" vroeg Dave, verachtend keek ik hem aan maar ook met onbegrip, ik wist dat er iets was iets waardoor ik niet weg kon en weer pijn ging lijden. "en? We wachten" met een vragend en aarzelend blik knikte ik ja. Dave en Steven maakte me los, langzaam kwam ik omhoog en sprong ik met een hupje van de operatie tafel af. Dave gaf me een pistool in mijn hand, en richtte het op zichzelf "doe het dan, ik weet dat je me dood wilt". Waarbij de meeste mensen niet snel genoeg de trigger overhaalde, deed ik dat niet hoe graag ik het ook wilde, ik kon het niet. Steven en Dave keken afwachtend aan "nou, waar wacht je op". Trillend hield ik het pistool op hem gericht. "Ik kan het niet" net zoals de jongens die verbaasd waren was ik zelf ook verbaasd, niet om het feit dat ik Dave niet neer kon schieten, maar om het feit dat ik met een zachte schorre stem wat zei.
Steven begon te lachen "wauw, komt er toch nog wat zinnigs uit je mond.", de tranen liepen over mijn wangen en het pistool was nu gericht op de grond. Na bijna 2 weken lang mezelf weten staande te houden, pijn hebben te geleden fysiek en mentaal, klapte ik volledig in op de grond. Mijn gehoor werd dof en mijn zicht wazig, het enige wat ik voelde waren handen die me insloten en me warm hielden. Langzaam nam de dofheid af "je bent sterk step, erg sterk. Waarom voeg je je niet bij ons?" mijn ogen die eerst wazig waren werden nu zwart. Voor het eerst sinds dagen voelde ik me weer veilig en warm bij Dave.