B I T E (Completed)

30

Dag 10:
Voor het eerst toen ik wakker werd, hoorde ik regen. Ik hoorde de regen, zachtjes tikken op het metalen dak. Alsof ik thuis was, wikkelde ik me zover ik kon in de deken. De hoop had ik toch opgegeven, dus maakte ik het beste ervan. Erg zachtjes maar wel hoorbaar, hoorde ik de loods deuren opengaan. Dave en Steven kwamen kleddernat binnen. Terwijl Steven zijn haar droogde, met een handdoek. Kwam Dave naar me toe, en maakte me los. Levenloos zat ik voor me uit te staren. Voor het eerst, keek ik weer naar mijn been. Op de plek waar hij gebroken was, zat nu een amper zichtbare knobbel. Erg pijn deed hij niet meer, maar hij was nog wel erg gevoelig, als ik erop liep. Steven tilde me van de operatie tafel af, en trok me aan mijn arm mee, naar de kamer met de douche en bad. Dave kwam achter ons aangelopen, met een fles ammoniak. Wanhopig keek ik recht in Dave's ogen, maar wende mijn blik al snel weer af. Steven duwde me op de grond, en liep naar het bad toe. Dave zette de fles ammoniak neer, en tilde me op. Pas toen ik dichterbij kwam, zag ik waar het bad mee was gevuld. Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik probeerde weg te komen, maar Dave en Steven pakte me vast, en drukte me kopje onder. Door het dikke bloed kon ik amper ademen, toen ze me omhoog trokken. Snakkend naar adem, ging ik voor de tweede keer kopje onder. Tegenstribbelend probeerde ik omhoog te komen, maar doordat ze sterker waren bleef ik maar onder "water". Na dertig seconden, trokken ze me weer omhoog, gelijk spuugde ik al het bloed uit. Ik kon niks zien, ik kon niet ademen, en het enige wat ik proefde was bloed. Weer werd ik onder gedrukt. Door al het bloed kon ik niet meer ademen, en dreigde weg te vallen. Tot dat ik net op tijd weer omhoog getrokken werd. Hoestend en stikend, tilde Dave me op, en legde me op de grond neer. Langzaam trok ik mezelf omhoog, en ging zitten. Steven ging op zijn knieën, achter me zitten, en hield mijn polsen vast. Na een paar keer te hebben geknipperd met mijn ogen, zag ik alles weer scherp. Dave liep naar me toe met de ammoniak fles. Hij zette de fles naast me neer, en deed een doek in mijn mond. Daarna zei hij "ik zou
je ogen erg dicht knijpen, en je hoofd naar beneden doen.". Dave draaide de dop van de fles eraf, en keek me grijnzend aan. Hij hield de fles boven mijn hoofd, en wachtte tot dat ik mijn ogen dicht deed. Ik kneep mijn ogen stijf dicht, en hield mijn adem in. Mijn ogen begonnen te branden, toen hij de ammoniak over me heen goot. In al deze dagen, heb ik nog nooit zo'n erge pijn gehad. Het voelde alsof al mijn wonden, weer waren opengegaan. Ik voelde hoe de ammoniak mijn knieën schaafde, hoe mijn polsen weer begonnen te bloeden, en hoe mijn buik brandde. Ik wou schreeuwen, schreeuwen zo hard ik kon, maar daar was de pijn te erg voor.