B I T E (Completed)

31

Toen de fles leeg was, en ik mijn ogen open deed, zag ik wazig. Dave gooide de fles in een hoek, en hurkte voor me. "je ogen trekken wel weer bij, er is een beetje ammoniak in gekomen." zei hij. Steven liet mijn polsen los, en tilde me op. Hij bracht me weer naar de kamer. Toen we in de kamer waren, legde Steven me op de tafel, en bond Dave me weer vast. Ze lieten de lichten aan en liepen weg. Daarna raakte ik in een soort shock, nou eerder een depressie. Weet je, sommige zeggen dat depressie maar een fase is, maar wat als het een virus is, dat pas stopt als hij zijn slachtoffers uitgeschakeld heeft. Wat als ik èèn van die mensen ben. Ik begon diep na te denken, en èèn gedachte kwam steeds terug. Namelijk ik moet hier weg, en snel. Hoe pijn het ook deed, ging ik met mijn polsen heen en weer, om mezelf los te maken. Mijn polsen begonnen steeds meer, en meer te bloeden, maar uiteindelijk kreeg ik ze los. Erg voorzichtig liep ik naar de voordeur, en deed het bijna onhoorbaar open. Ik zag dat er niemand in de gang was, net toen ik een paar stappen buiten de deur zette, hoorde ik voetstappen. Ik rende geluidloos naar een andere kamer toe, en verstopte me achter een kastje in een hoek. Bijtend op mijn lip hoorde ik allemaal geluiden, maar kon ze niet goed plaatsen. Na een paar minuten, met mijn hart in mijn keel, hoorde ik Dave zeggen "okè jij gaat in die kamers kijken, en ik in die, ze kan niet ver weg zijn.". Het voelde alsof mijn hart, elk moment uit mijn borstkast kon springen. Ik hoorde de voetstappen van Dave steeds dichter bij komen. En zag hoe een kleine lichtbundel uit de open deur kwam. Ik kneep mijn ogen stijf dicht, en hoorde een revolver klikken. Ik keek recht in de loop, van het pistool. "gevonden" zei Dave met een grijns op zijn gezicht. Ik kroop in elkaar, maar ontspande daarna weer. Het had toch geen zin meer. Dave klikte de trigger opnieuw naar achteren, en hield de loop tegen mijn hoofd aan. Net toen ik dacht dat hij zou schieten, voelde ik een stomp tegen mijn hoofd aan. Een prikkende pijn kwam opdagen, en hardhandig werd ik meegesleurd. Steven drukte me op de tafel, en bond mijn handen erg strak vast. En kreeg een keihard stomp met de achterkant van het pistool, in mijn ribben. Ik voelde het bloed omhoog komen, langs mijn keel. Maar slikte het weer door. Door de tranen was mijn zicht wazig, maar net niet wazig genoeg om te zien, dat Dave en Steven echt heel boos waren. "nog niet genoeg geleden" zei Steven op een boze en gemene toon. Dave pakte een scalpel en opeens voelde ik een scherpe pijn, en bloed druppelen langs mijn voeten. Ik probeerde mijn voeten te bewegen, maar ik voelde niks in mijn voeten, alsof ik slaapvoeten had. Ik probeerde niet te laten zien hoeveel pijn het deed, maar dat ik op mijn onderlip beet zei al genoeg. Dave kwam naar me toe gelopen, en veegde mijn tranen weg. "geloof me dit is nog lang niet over, je zult gaan wensen dat je dood was." hoorde ik hem met een gemene stem zeggen. Ik wou erop reageren, maar besefte dat ik dat niet kon. In mijn hoofd zei ik hardop "geloof me dat wil ik al heel lang". Door een klein raampje zag ik dat het nacht was geworden, mijn handen werden strakker vastgebonden en ik kreeg een doek in mijn mond. Dave en Steven liepen weg en deden de deur met een keiharde klap dicht en op slot. Weer begon het te regenen maar dit keer was het anders, het was geen warm zachtjes tikkende regen maar kille en harde regen. Langzaam huilde ik mezelf in slaap.