16 & pregnant

Κεφάλαιο 44

-μωρό μου...σε έψαχν-εεει γιατί κλαις καρδιά μου??? Μην φοβάσαι...θα δεις όλα καλά θα πάνε...Δεν θα σε αφήσω μόνη σου και ούτε θα αφήσω να πάθεις κάτι εσύ και το μωράκι μας! Όλα καλά θα πάνε!

-Μα-

Με διέκοψε το φιλί που μου έδωσε...

Το φιλί ήταν γλυκό και μου έδινε κουράγιο με τον δικό του τρόπο...

Σταμάτησε το φιλί και ένωσε τα κούτελα μας.

-Δεν θα αφήσω κανέναν να καταστρέψει αυτό  που έχουμε αυτή τη στιγμή!

Μου είπε και εγώ του χαμογέλασα γλυκά...

-Σε αγαπάω Άρη...

Του είπα κάπως δειλά και περίμενα να δω την αντίδραση του καθώς κοίταξα κάτω...Ήθελα απλά να το ξέρει...

Εκείνος μου σήκωσε το κεφάλι με τον αντίχειρα του ώστε να τον κοιτάω και μου είπε

-Και εγώ σε αγαπώ...πολύ μωρό μου...

Αυτή την μαγευτική στιγμή, την  διέκοψε το κουδούνι. 

-Περιμένουμε κανέναν?

Τον ρώτησα ανήσυχα.

-Απ'όσο ξέρω όχι...Κάτσε εδώ και κάνε ησυχία!

Μου είπε και βγήκε έξω από την κουζίνα...Εγώ δεν παίρνω κανένα  μαχαιράκι καλού κακού και μετά να πάω να κρυφτώ πουθενά?? 

Ναιπ αυτό θα κάνω..βασικά εγώ λέω να πάρω το μαχαίρι και να πάω να βρω τα κορίτσια γιατί είμαι σίγουρη πως αυτή την στιγμή θα τους έχουν πει να κρυφτούν αν και η Κατ δεν ξέρω κατά πόσο θα κρύβεται αυτή τη στιγμή...Βασικά ξέρω που θα την βρω κιόλας...Θα έχει πάει στο δωμάτιο της να πάρει το όπλο που της το είχαν δώσει τα αγόρια για περίπτωση ανάγκης.

Ανεβαίνω πάνω και πηγαίνω στο δωμάτιο της τρέχοντας!

Καιιι ναιπ εκεί ήταν....

-Κααατ

-Ναι...?

-Το άκουσες το κουδούνι να φανταστώ και εσύ εε?

-Ε, εσύ τι λες?? 

Μου απάντησε...  Από την απάντηση της και μόνο οποιοσδήποτε θα καταλάβαινε ότι δεν είναι καλά και ότι φοβάται... Και λογικό είναι κιόλας... Και εγώ είμαι έτσι και χειρότερα... Αλλά δεν μπορώ να της πω και τίποτα να την καθησυχάσω, εδώ δεν μπορώ να καθησυχάσω εμένα... Και μπορεί να φαίνομαι κακιά που το λέω έτσι αλλά πραγματικά αυτή την στιγμή ότι και να της πω, το πιθανότερο είναι να χειροτερέψω την κατάσταση... Οπότε σε αυτή την περίπτωση απλά δεν απαντάω τίποτα.

Μεριά Κατερίνας

Της μίλησα νομίζω λίγο απότομα... Αλλά πραγματικά δεν είμαι καλά αυτή την στιγμή... Αλλά δεν είναι η ώρα να σκέφτομαι τέτοια πράγματα τώρα...Πρέπει να κατέβω κάτω να δω ποιος είναι επιτέλους...

Κατεβαίνω κάτω με το όπλο στο χέρι σιγά σιγά και βλέπω τον Στέφανο να σημαδεύει τον περίεργο καθηγητή που μου έλεγε να προσέχω και εμένα και τα αδέρφια μου και ήξερε πολλά για μένα... Ο Στέφανος και τα αγόρια με το που με είδαν γούρλωσαν τα μάτια τους και μετά με κοίταξαν με ένα απειλητικό βλέμμα. Και τον ρώτησε τι κάνει εδώ... Εκείνος απάντησε ότι θέλει να μας ανακοινώσει κάτι και ότι δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. 

-Την ιστορία των γονιών σας την ξέρετε...των πραγματικών σας γονιών εννοώ...όμως υπάρχει ένα κομμάτι που δεν γνωρίζετε ακόμα...Οι γονείς σας είχαν ένα ακόμα παιδί...μεγαλύτερο από εσάς...το πρώτο...και υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία και σας το λέω γιατί είναι λογικό να μην με πιστέψετε με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή την στιγμή... Αυτό το παιδί λοιπόν...

Έκανε μια παύση και μας κοίταξε στα μάτια όλους έναν προς έναν...Μετά κοίταξε κάτω. Κάτι μου λέει ότι αυτός είναι αυτό το παιδί... Βασικά είμαι σίγουρη. Και ναι τον πιστεύω το ξέρω...εννοώ ότι...το ένστικτό μου αυτό μου λέει και είμαι απίστευτα σίγουρη...και θέλω απλά να τον αγκαλιάσω...Αλλά δεν θα το κάνω...όχι τουλάχιστον μέχρι να μας το πει ο ίδιος... Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο σίγουρη...Αλλά απλά είμαι....

-Είμαι εγώ... Και έχω και για αυτό αποδεικτικά στοιχεία για τον ίδιο λόγο με πριν...

Εγώ απλά έτρεξα να τον αγκαλιάσω...Αυτό μου βγήκε...και μαζί με αυτό μου έτρεξαν και κάποια δάκρυα...Αλλά νομίζω είναι φυσιολογικό...εννοώ, για αυτό ένιωθα και περισσότερα οικεία όταν ήμουν κοντά του...εκτός από το άγχος που είχα γιατί για άγνωστος ήξερε πολλά... Αλλά δεν είναι άγνωστος...είναι ο αδερφός μου... Κοίταξα τα αγόρια και είχαν σοκαριστεί και από την κίνηση μου αλλά και από αυτό που άκουσαν...Όπως και ήταν λογικό δηλαδή...Αλλά μετά απλά τον αγκάλιασε επιφυλακτικά και ο Άλεξ... Αλλά με χαμόγελο και οι τρεις... Νομίζω χάρηκαν και με την αντίδραση μου γιατί γέλασαν... Αχχ και αυτό το χαμόγελό του...και το πως με κοιτάζει....απλά λιώνω....

Ποιος καλέ ο καθηγητής??!

Πας καλά??! Ο Στέφανος!!!

Τον αγαπάω...

-Λοιπόν ακούστε. Καταρχήν χαίρομαι που είμαστε καλά... Και με εσένα Στέφανε γιατί σε είδα πως με κοίταζες όταν της μιλούσα της μικρής... Κατά δέυτερον...Δεν έχετε να φοβάστε τίποτα...Έχω ανθρώπους και βασικά έχω συμμορία δική μου. Και θα σας βοηθήσω να κερδίσετε αυτή την μάχη. Και τα αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.