Runaway Bride//COMPLETED

Chapter 16

I love you

Alas onse ng gabi ng hinatid ako ni John sa aming mansyon. Namamaga pa din ang mata ko dahil sa pag iyak. His eyes are also dark and serious.

"Kaitlyn.... I'm warning you, don't tell this to the authorities, if you do, Dad will find a way to harm you all, even your families."

So, I have no choice left then. Wala na talaga.  Hindi ko balak sabihin ito kay Aiden. I am doing this for him but he doesn't have to know. Mapapahamak lamang siya. This is the dumbest thing I'll ever do, pero ito lang ang dapat kong gawin.

Hinarang kami ng guard sa gate pero ng nakita niya ako ay kaagad kaming pinapasok. He alerted the security guards on the main gate to let us in.

I'm sure, everyone is asleep as of this moment. No one will even noticed that I arrived home late.

"I'm really sorry for doing this, Kaitlyn. Sorry for being selfish," Aniya.

Yumuko ako habang pinapahid ang luha ko. Mali ang ginawa ni John, oo, maling mali. Pero wala na akong magagawa, makapangyarihan din sila John at ayaw kong magpakampante sa kanila. As far as I know, they have a lot of connections in and out of the country.

"W-wala na tayong magagawa...."

Liniko niya ang sasakyan niya sa harap ng front door namin. Halos patay na ang lahat ng ilaw, sa living room nalang at sa sala ang nakasindi.

Huminto kami sa harap ng mansion ng may naaninag ako sa labas ng pintuan. Isang lalaking nakatayo habang nasa bulsa ang mga kamay at nakatingin sa sasakyan. Si Aiden ito.

Matalim ang tingin niya sa amin. Lumabas ako sa pintuan ng sasakyan, gayon din si John. Gusto kong tumakbo at yakapin si Aiden pero pinigilan ko ang sarili ko dahil sa masamang tingin niya.

"I'm sorry bro, I---"

Sinalubong ng suntok ni Aiden si John. Nagliliyab ang kanyang nga mata at galit na galit. Ganito din ang reaksyon niya doon sa bar.

"Anong ginawa mo sa kanya?" Seryosong tanong niya habang kinikwelyuhan si John.

Matangkad si John pero mas matangkad si Aiden sa kanya.

"He didn't do anything wrong, Aiden," Sabi ko. "Please stop. Darling, I'm tired. Please stop."

Namungay ang kanyang mga mata sa sinabi ko. Unti-unti niyang pinakawalan si John. Tinanguan ko si John para sabihing umalis na. Nagmadali namang umalis si John habang ako naman ay inaalo si Aiden.

"I'm sorry for making you worry, Aiden. Lumabas lang kami saglit ni John," I lied. Alangan naman sabihin ko na kinidnap ako ni John, siguradong sasabog ito sa galit.

"Fuck. I'm really worried about you. Saglit lang? Apat na oras kang nawala, Kaitlyn. Hindi pa ma contact ang phone mo! Saan ka ba nang galing?" Nasigawan niya ako dahil sa galit niya.

Nangilid ang luha ko. I'm very tired. I wanna go to sleep and rest, I wanted this day to end. Hindi pa ako nasigawan ng kahit kanino, even my mom or my dad, never. And it pained me how Aiden can easily shout at me.

Bumagsak ang luha ko habang tinitignan siyang galit na galit ang mata. Nawala ang galit niya ng makita akong umiiyak.

"I'm sorry, darling. I'm sorry for shouting at you. I'm just ....damn worried about you," Niyakap niya ako pero kinalas ko ang yakap niya.

"I need to rest."

Iyon na lamang ang sinabi ko at tumalikod na. Hindi ko lubos maisip na ganito ang mangyayari ngayong araw. I wanted to be at peace. Ayaw kong magalit kay Aiden dahil wala siyang kasalanan. He's just worried about me.

Hindi ko lubos maisip na mangyayari ang mha ganitong bagay, kung alam ko lang, sana'y lumayo nalang ako sa kanya. Dahil alam kong pagkatapos ng lahat ng ito ay lalayo siya sa akin, at ganun din ako sa kanya. I would even hope na hindi na kami magkikita kahit kailan.

Naglakad ako papunta sa stairs ng hinabol ako ni Aiden at niyakap ulit. "I'm really sorry for being so dumb, darling. Did I hurt you? I'm really sorry."

Pilit kong kinakalas ang yakap niya pero mas lalo niya itong hinigpitan. Don't make this so hard for me, Aiden. Please stop. Kung patuloy kang ganito baka magbabago ang desisyon ko.

Pinaharap niya ako sa kanya. Kami na lamang ang nandito dahil batid kong natutulog na ang lahat. Wala din dito sila Mom at Dad dahil may inaasikaso tungkol sa wedding. I'm very guilty, all their efforts will be put in vain because of this. But I'm doing this for the best.

"Look at me, hey, look at me," Sabi niya habang inaangat ang baba ko. "What did he do to you? Please be honest to me, Kaitlyn."

Ito nag hudyat ko para sabihin ang lahat pero pinigilan ko ang sarili ko. No, he doesn't need to know. Baka mas lalong mapahamak ang buhay niya. John's dad will do anything to harm him, and to cancel our wedding, sunod-sunuran naman niya si John.

"Naglakad lakad lang kami at nag-usap, Aiden. Wala siyang ginawang masama," I bit my lower lip, I'm not good at lying that's why I can't look at him straight.

"Okay. I believe you," Hinalikan niya ang noo ko. "I'm sorry."

Tinignan niya ako pagkatapos niyang halikan ang aking noo. I love you, Aiden. I'm sorry for doing this.

Bumaba ang tingin niya sa labi ko. Pumikit ako ng inilapit niya ang mukha niya sa akin. Parang sumabog ang puso ko ng magtagpo ang mga labi namin.

The butterflies in my stomach has gone wild. This is my first kiss, the first kiss with the man that I love. The feeling is so complex, masaya ako na kinakabahan.

Nasa batok niya ang kamay ko habang nasa baywang ko naman ang kamay niya. We savored the moment. This could be the last.

Ngumiti ako at hinahabol ang hininga habang nakatingin sa kanya. I was so drowned with his kisses. I wanted more...

"I'm so inlove with you, Kaitlyn. "

"I love you, Aiden."

I have never been this vocal with my feelings before. This feels so good. But this is just temporary. This wouldn't last, kahit pa anong gawin ko. Niyakap ko siya ng mahigpit.

Naglandas muli ang mga luha ko papunta sa aking pisngi. I could never ask for more, this is enough. Bakit ba kasi kailangan ko pang umalis? Bakit ba kailangan mangyari ang lahat ng ito? Masaya na ako sa ganito, bakit pa kailangang lumayo?

Hindi ko siya pinarangarap, hindi ko din siya hiningi, kusa siyang dumating, at ngayong nandito siya, ako naman ang aalis. Kung pwede lang na tayong dalawa ang lumayo, Aiden, kung pwede lang.

I wanted us to be forever, pero hindi pala pwede. Bakit lahat nalang ng kaligayahan ko ay hindi pangmatagalan?

All my life, I'm craving for love. Ngayong, nandito na, pwede bang hindi ko na ito pakakawalan? Pwede bang magpakaselfish nalang?

No... Don't be stupid, Kaitlyn. You need to do this for him. His safety over your happiness. That's it. End of discussion. Wala kang choice, Kaitlyn.

"I love you, Kaitlyn, kahit anong mangyari, don't give up on me," Bulong niya sa akin at hinarap ako. "Always find a reason to stay when you have all the reason to leave."

It hits me. I have the reason to stay, Aiden but leaving is my only choice. If I stay, you will be gone, and I don't want that to happen. It's either I leave or i'll lose you forever.

Kontento na akong makita ka lang mula sa malayo, o malaman ko lang na okay ka. I'm okay with that. Huwag ka lamang mapahamak.

I love you, Aiden and I will do anything for you. If destiny will find a way to bring us back together, someday, then I will be the luckiest girl. But if not, I will be happy for you. I know that you will be a good father and a good husband.

I hope that destiny will find a way for us, Aiden. I would pray for that.