CHAPTER 5

384 7 2
                                    

CALOY'S POV




[FLASHBACK 3years ago.........]




hindi ko alam kung saan ako pupunta...... hindi ko alam kung saan ba ako dadalhin ng sakit na nararamdaman ko.




agad kong kinuha ang phone ko sa pocket and nagulat ako sa nakita ko




[85 unread messages]





and its all coming from ayel and aie.




dapat ko ba silang tawagan? or dapat ko bang sabihin ang nangyari?







" wag na caloy. hindi mo alam, baka kasabwat sila ni isa " sambit ko sa sarili.








hindi ko na alam kung anong gagawin ko, kung saan pa ako pupunta para lang mailabas lahat ng hinanakit ko sa buhay







[ CALLING AYEL............ 📞 ]





tinitigan kong mabuti ang phone ko, habang nagtatalo ang utak at utak ko if sasagutin ko ba or not







" hello? " bungad ko.








" caloy!? where the h*ll are you!? " sigaw nya sa'kin.








" i dunno ayel " tipid kong sagot.







hindi ko alam kung anong meron pero bigla syang tumahimik mula sa kabilang linya.







hindi rin ako nagsalita, dahil feeling ko wala na akong masasabi pa.








" bro! we already knew it. if you need us we're here lang huh! hintayin ka namin sa labas ng hospital " sabat ni aie, dahilan para muli nanamang tumulo ang mga luha ko.








they really know me, wala pa akong sinasabi pero alam na nila lahat! wala akong takas kahit magpalusot pa ako at sabihing okay lang, okay lang lahat.







" so, alam nyo? kailan pa? m.may kinalaman ba kayo dito? " nagtataka kong tanong.









for sure alam nila, 85 messages? hindi paba halata?








" nung pauwi na kami we saw them sa parking lot and gumagawa sila ng milagro, we waited for them na umalis para maakyat ka namin sa condo mo, but nagulat kami nung umakyat din sila, sorry bro " saad ni aie.







hindi na ako nakasagot  pa, i just ended up the phone call at nagmamadaling nagmaneho patungo sa hospital








hindi ko na kaya. kailangan ko na ng yakap from them, kailangan ko na talaga ng malalabasan ng sakit na nararamdaman ko and alam kong silang dalawa yun, wala nang iba pa.









i was in a rushed, kaya kahit hindi ko na masyadong maaninag ang mga bagay-bagay, dahil sa pamamaga ng nga mata ko at dahil sa mga luhang nabuo mula dito eh! nagpatuloy pa rin ako sa pagmamaneho, wala na akong pakealam kung ano man ang mang-yari sa'kin!!!









isa lang ang gusto ko ngayon








" ang mawala ang sa'kit na'to! " sigaw ko sa loob ng sasakyan










NANG BIGLANG!!!








" sh*t!!!! " sigaw ko, sabay sapo ng noo ko. pwersahan akong nabagok sa manebela dahil sa biglaang pagtakpak ko ng preno








I've met your SOULWhere stories live. Discover now