Elesi

Okay, Ako si Gab

Dan Gabriel Ignacio. 20 na ako actually. Kung ide-describe ko sarili ko: chinito, matankad, di naman payat, di naman obese, di naman hunk, sakto lang. Aminadong mahiyain ako pero nagagawa ko rin namang maging loose 'pag napapalapit na ako sa tao.

Nag-aaral ako sa isang state university na kilala sa dami ng mga sikat nitong "Iskolar ng Bayan". Sabi nila, ang school namin ang pinakamagaling sa bansa. Madalas ngang biro, madali daw makapasok pero mahirap makalabas. Isa siguro ako sa mga ganong kaso.

Computer Science ang una kong pinasukang course. Hindi ko nga alam bakit iyon ang pinagtripan kong ilagay sa application form dati. Sa totoo lang, wala naman talaga akong planong mag-aral dito. Di naman ako ganun katalino, sakto lang. Pero suwerte nga naman na nakapasok ako, sa main campus pa. Gaya ng ibang high school students noon, akala ko magiging isang joyride lang ang lahat. Nakaka-excite hanggang sa oras na makapasok ka na.

Okay naman ako sa mga subjects ko. Wala akong bagsak. Madami akong naging friends, naranasan ko mag-party. Pero ang problema lang talaga siguro...

Ganito kasi:

Naghiwalay ang nanay at tatay ko nung bata pa ako. Sabi sa batas, dapat daw sa nanay ako nakatira, kaya siya ang nag-alaga sa akin. Pero gaya ng inaasahan, nagkagusto din naman siya sa iba. Sabi nung lalaki okay lang daw na kasama ako sa bubuuing pamilya nila pero naasiwa lang talaga ako ng ganun. Kusa na lang akong lumipat sa bahay ng lola ko - nakakagulat ng kaunti na di nila ako pinigilan.

Mabait si lola. Siya na ang nag-aruga sa akin hanggang sa aking paglaki. Masaya naman nung high school kahit na wala ako sa pamilya ko; nagpapadala naman minsan si mama ng pera. Private school pa nga ako nag-aaral noon. Hindi sila nasasagi sa isip ko kasi okay naman ang lahat para sa akin. Di ako nag-aalala.

Ngunit natigil bigla ang pagpapadala ng pera sa akin. Balita ko, umalis na daw ang dalawa at nag-abroad. Ni ha, ni ho wala silang sinabi sa akin o kahit man lang sa mga kamag-anak. Buti na lang nakakuha ako ng scholarship kaya nakaraos ako sa unang taon sa kolehiyo. Pero sadyang walang limit ang kamalasan.

"Gab! Si lola mo, sinugod sa ospital!"

Sinugod si lola sa ospital dahil sa stroke. Yung naipon kong pera mula sa scholarship ay napunta lahat sa pagpapagamot niya. Bumuti naman kalagayan niya pero dahil sa sensitibo na ang kanyang kondisyon, kailangang tutukan ko pag-a-alaga sa kanya.

Sa puntong iyon, naisip ko...walang mas dapat mag-sakripisyo kundi ako. Kinailangan ko bigla ng raket para matugunan ang mga gastos sa araw-araw. Kung sa pensyon lang ni lola kami aasa para sa pagpapagamot sa kanya...paano na ang pagkain? Gastos sa bahay? Lalo na...ang pag-aaral ko?