"Ben halledeceğim." Sustu, konuşmadan devam etmesini bekledim. "Senden istediğim dikkatli olman ve en ufak bir sezgide beni araman."
Başımı onaylamaz anlamda salladım. "Ağabeylerim bile halledememişken sen nasıl halledeceksin Cihangir Ağa?" Sesim ol...
Vote ve yorum yapmadan geçmezsek çok çok sevinirim.
Hikâyelerim ile ilgili bilgi almak için; Instagram ; gmze_cllk hesabını takip edebilirsiniz.
Melek mosso, Gönül gözü
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm
Roya, diz çöktüğü yerde öyle bir karmaşa içine girmişti ki dili damağı ile birlikte yüreği de tutulmuştu. Duyduklarının yalan olması için neler vermezdi ki... Şimdi ise karşısında dikilmiş adamın ismi beyninde yankı yapıyor o yankı ile saç dipleri alev alev yanmaya başlıyordu.
'Yusuf Agir Bozbey' demişti.
Duyduklarının yanlış olduğunu haykırırken 'doğru' demişti. Peçesini titreyen elleri ile düzeltme gereği duydu. Yanağına süzülen göz yaşı dağılarak yok oldu. Aldığı nefes zor geliyordu kendisine.
Kötü günlerin habercisi olan yağmur damlaları büyük bir gök gürültüsü ile yere kavuşmaya başlamıştı. İçindeki acıyı da siler miydi yağmur damlaları, onu da temizler miydi? Bilemiyordu Roya.
Hâlâ durmuş telefonuna basan bir çift ayakkabıya bakmak onun için bir ızdıraptı. O ki bir erkeğin önünde asla diz çökmeyendi lâkin duydukları dizlerinin bağını kesmişti. Elleri sinirle toprağı avuçları arasına almış sıkıyordu. Tüm hıncını, acısını onda yok etmek istiyordu. Yeşil gözlerinde başlayan yangın ela gözleride yakacak derecedeydi.
Yusuf Agir, başında beklediği genç kızın yüzünü görmese bile gözlerini görebilmişti, gördüğünden beri kendinde miydi orası da meçhuldu. Yeşil gözlerin kendine nasıl baktığını görüyor ama yine de duruşunu bozmadan bekliyordu. Şoka girmiş olmalı diye düşünüyordu. Urfa'nın dilinde güzelliği ile anılan Roya Karadağ şuan dizlerinin üstünde, önünde diz çökmüş bir hâldeydi. Derin bir iç çekti. Hiç yapmaması gereken bir şey yapıyordu. Bu durum onu ne kadar kötü biri yapardı bilmiyordu.
"Ağaya kalk Karadağ kızı," dedi kendisinden beklenilmeyen bir harekette bulunarak. Uzun dalgalı saçları yüzünün her bir tarafını işgal etmişti. Giydiği siyah kaban ise onu o kadar yıkılmaz gösteriyordu ki başı kalkan genç kız ile yıkılmaz duruşu sarsılır gibi oldu. Yeşil gözleri dolu dizgindi. Öfke ile perçemlenmiş göz bebekleriyle yutkundu. Gerçekten güzeldi diye düşünmeden edemedi Yusuf Agir.
Karadağ kızı güzeldi.
Roya duyduğu ses ile başını kaldırdı. Sevdiği adamı başkası ile evlendireceklerdi. Bu da yetmezmiş gibi kendisini de Bozbey aşiretine gelin edeceklerdi. İçinden gülmek geldi. Hatta delice haykırmak. Başını kaldırdığı an tekrar karşılaştı tanımadığı gözleri. Uzun ve heybetli olan Yusuf Ağa tam karşısındaydı.
