Chapter 11 [Granted]

10.5K 657 123
                                    

I tiptoed carefully as I opened the front door. Ingat na ingat akong hindi lumikha ng ingay habang sinasarado ko ang pintuan. Nang makarating ako sala ay nakaramdam ako ng kakaiba. Usually, the lights are always turned on.

But right now, the lights on the living room are dim.

I feel that something unusual is bound to happen. I shook my head, I shouldn't feel guilty when I didn't do something wrong.

Am I right?

"Mabuti at nakauwi ka na.."

My eyes went to the man standing in front of the grand staircase. Biglang bumukas ang lahat ng ilaw kung kaya't mas luminaw ang pagrehistro ng kanyang kabuuan.

Leviticus' hands are on his pockets as he steps on the middle, trying to get close to where I'm standing. Tanging puting sando ang kanyang suot, dati iyong t-shirt na inalisan ng manggas, pinaresan ng itim na boxers.

Wait, what?

My eyeballs went down to the obvious bulge on his boxers, poking the hell out of me. Ilang beses akong lumunok hanggang sa matuyo ang aking bibig.

"I-I'm sorry, but I texted you though. Nagpaalam ako na gagabihin ako.." tugon ko sa maliit at mahinang boses.

Nakaramdam ako ng kakaibang takot mula sa kanya. His aura is getting extreme as days pass by, and I don't know why.

Nagpaalam naman ako sa kanya via text na baka gabihin ako ng uwi. Raxwell brought me to an exclusive bar, I have no choice but to go with him since he's persistent. At isa pa, namiss ko na ring mag-chill out kahit paminsan-minsan lang. My life has been chaotic and sometimes it's good to have fun.

He crossed his arms. Hindi naman galit ang ekspresyon niya, medyo lang. Kumikibot ang labi niya, waring tinitimbang kung anong sasabihin sa akin. I tried to fix my eyesight from his upper torso only, not below.

Leviticus is quite a huge man. His built is tremendous, he's just standing in front of me but the level of intensity he's giving me is spectacular. Kahit sinong nasa katayuan ko siguro ngayon ay pareho ng mararamdaman.

"How could I read your text? Tell me.." banggit niya na medyo sarkastiko.

There was an awkward silence before I realized the stupid mistake I did. How could he... How could he read it... he's blind..

Bullshit! I want to mentally strangle myself. Ang tanga ko.

"Oh god, I'm sorry.. I forgot that.." hindi ko na maituloy ang gusto kong sabihin dahil nabalot ako ng kahihiyan.

"It's okay, I understand. Don't do that again, there's no way I could read it." aniya.

Nakahinga naman ako ng maluwag pero nahihiya pa rin ako. It's already eight in the evening, ang tanda kong usapan namin ay six makakauwi na ako. I'm over it by two hours more.

"Pasensya na. Hindi na mauulit." paghingi ko ng tawad.

Mula sa pagkakatayo ay gumalaw siya at naupo sa malawak na sofa. Ang kanyang dalawang malapad na braso ay nakahilig sa ibabaw ng sofa, habang ang dalawang hita naman niya ay nakabuka. Mas lalong luminaw ang bakat doon.

"Kumain ka na ba?" tanong ni Leviticus habang doon ako nakatitig sa kanyang bakat.

Damn, Riley. Umayos ka nga! Parang iba tuloy ang gusto kong isagot sa tanong niya.

"O-Oo, kumain na ako. Ikaw?"

Hindi pa rin ako tumitinag sa kinatatayuan ko. Ayaw kong lumapit. No way in hell. Never.

"I was hoping to eat dinner with you, though. I ate my dinner alone." sagot naman niya sa malungkot na boses.

Para akong nakonsensya na mag-isa siyang kumain kanina dahil nasa galaan ako. Aside from it, nagtataka rin ako kung bakit hindi niya pa ako tinatanong kung saan nanggaling.

Saved By His Demons (BxB) ✔Where stories live. Discover now