Meeting Mr. Cold

•Mr. Cold 29•

Chapter 29

"Don't worry I'm fine..." hinawakan niya ang kamay ko.

"Wala na sakin yon..." huminga siya nang malalim at mas binigyan ako nang magandang ngiti.

Seeing him smiling right now makes my heart pounded so fast. Napangiti na rin tuloy ako.

Hindi ko na magawang magtanong tungkol sa lahat-lahat. Sapat na iyon para sakin. Naiintindihan ko na siya ngayon at alam kong...totoo nga ang sinabi niya.

Hindi ko rin naman na kailangan malaman kung ano ba talaga ang totoong nangyari. Ayos na sakin na yung mga tanong ko ay nasagot na. Lahat nung tanong na nasa isipan ko ay nasagot na.

Dheil's feelings for me....lahat yon ay totoo. He even told me that he's not really like that since he was born. Akala ko nga ay niloloko niya ako pero totoo pala iyon. Ibigsabihin, iyong pagbibigay niya nang expression sakin, yung mga tawa, ngiti, at kung ano-ano pang pinapkaita niya ay totoo at sa tanang ng buhay niya doon lang siya naging ganoon ng sobra.

"Sorry for evrerything I did...pinagsisihan ko na yon," he smiled bitterly. "Nong hindi mo ko pinansin kanina hindi ko alam kung bakit nasaktan ako ng sobra. I want to chase you so bad, talk to you, see you, touch you, cause I missed you so much..."

Yumuko tuloy ako at pinatted ang ulo niya. Nakapatong ang mukha niya sa armchair habang nakatingin sakin. Halata ngang puyat siya at walang tulog.

"Sorry for that too, hindi ko kasi alam kung ano ba talaga ang dapat kong gawin. Kaya naisipan ko na huwag ka na munang kausapin."

"I thought that...that was my punishment for hurting you, for all of my mistakes I did in to you," he held my hand. "Thank you for coming,"

"Thank you for meeting you...Mr. Cold," I chuckled.

I let him sleep for a while para naman magkaroon siya nang tulog. Sinabi niya sakin na wala pala siyang mahabang tulog dahil kanina lang ang flight niya tapos pagkauwi niya at diretso agad dito.

Kaya nakakaguilty talaga yung ginawa ko. Hindi ko rin naman kasi alam at inaasahan na ganito pala ang nangyayari sa kaniya. Sana pala kung alam ko nung umpisa pa hindi ako naging ma-attitude.

Kaso, hindi ko naman din masisisi yung sarili ko kung ganon nalang yung naging reaksyon ko, nagawa at mga nasabi ko. I didn't know everything...kahit naman ngayon pero atleast naliwanagan ako kahit papaano.

I want to thank Adah for advicing this and I want to thank myself for being so brave. Binaba ko ang pride ko para makausap ko si Dheil nang maayos.

Napatingin ako sa kaniya na natutulog. Thinking about what happened to him.

Kung walang communication sa kanila si Kuya Drake how did he know? Kung sa kaniya nga lang nakikipagkomunikasyonang tanong ay alam na ba ni Dheil noong umpisa palang?

Some questions filled in my head kaya doon napunta ang ilang minuto.

I sighed. Hinahawak-hawakan ang buhok ni Dheil. I think, he's sleeping so peacefully right now.

I smiled.

Tumayo ako at inayos yung upuan para ipaharap kay Dheil yon tsaka ako umupo at dinukdok na rin ang mukha ko sa arm chair.

Ginusto ko na rin na matulog. Siguro ay bahagya akong napagod at bawi ko na rin to sa mga gabi na hindi ako nakakatulog nang maayos.

I slept for I don't know...ilang oras?  Hindi ko alam. Basta nagising nalang ako nang may maramdaman akong kumikiliti sa kamay ko. Unti-unti kong binuksan ang mata ko.