Breathe Underneath

Kabanata 35

DISCLAIMER : Sayena's POV.
___________________________

Sa oras na ito ay masaya akong makitang kabahan at sumaya ang anak ko sa entablado pero 'di ko akalain na parang pinukol ang utak ko sa pagkirot at pananakit nito.

I saw how he tried to find me in that crowd, at ang tingin ni Rax na iyon ay parang sirang karayom na tumusok sa utak ko dahilan para may tumulong luha sa mata ko.

"Hon, ayos ka pa ba?" I looked at Vernon who held my hand.

Pagkauwi palang ay napaupo na agad ako sa edge ng kama at heto siya, nasa harap ko at nalalang-alala.

Hindi ko maiwasan na mapairap at bawiin ang kamay ko. I sigh, "No. Hindi ako okay..."

Napamulsa siya at tinignan ako ng mataimtim, ang kanyang namumungay na mata ay namumutla sa bawat oras na lumipas, "Don't tell me we'll argue again—"

"Dapat naman talagang pagawayan to Vernon!" I tried not to burst my irritation but it did. "Gusto ko ng maliwanagan, wala akong makuha na sagot..."

He slowly squat in front of me and held my right cheeks, I didn't notice that my eyes were dripping in tears as he wipe it all out.

My vision was getting blurry by the tears and it's complicated lalo na mayroon pang masakit sa utak ko.

His pointy nose, red lips, mestizo skin and perfectly trimmed brows were so perfect but inside of this loving person in a dark shadow, wherein all secrets were hidden.

"Please hon.... Not now—"

Napahawak ako sa uluhan ko ng  makaramdam nanaman ng kirot. I tightly close my eyes as a flash scenes were being showed in my vision.

Babaeng nasa dagat. Babaeng may hawak na kahon. At babaeng nasa bar.

It was all blurred. All of their faces is blurred.

"Ano ba talagang totoo! Bakit wala akong maalala!"

Then a man showed up.

I was holding sa bouquet of flowers and Rax came in. The room was filled with red petals of roses and a gold and black themed balloons.

"Happy Anniversarry, my love...."

"Ahhhhh!!!!!" The pain hit my head and it bangs my strenght but I felt a warm hands.

Pilit kong binuksan ang mata ko, I saw a man who's been so good to me.

"Kinidnap mo ba a-ako?"

What I've said made him stop. I saw how his hands loosen up, doon siya napaupo na mismo sa sahig at takhang tumingin saakin.

"P-Please answer me...." I inhaled so much breath, "Kinidnap mo ba 'ko?"

I tried to calm myself but him being silent is answering yes back to me. I saw his eyes were exhausted and it let a drops of tears.

"Kinidnap mo ba ako?! Vernon ano ba!"

I never thought that it'll be the loudest shout I can do. My throat feels sore and my head was banging up on me.

Bigla siyang tumayo at tumalikod. Kinuha ang kanyang tuwalya at pumasok sa banyo.

Ilang minuto akong nakaupo sa kama at nakatulala sa sahig, I close my eyes and forced to remember a thing again but nothing.... I got nothing.

Hanggang sa bumukas ang pintuan ng banyo. He's wearing a boxer shorts and topless. Hindi nakatakas sakong mata ang namumula niyang mata at mga tenga.

He didn't look to me, basta nalang niyang sinampay ang tuwalyang ginamit sa isang upuan at basta nalang na nahiga sa kama.

"Kinidnap mo ba 'ko?" I asked again.

I waited another minutes and he didn't answer. What I heard is a small snore from him. Balot na ang kanyang sarili sa comforter habang ako ay pilit nagiisip ng sagot.

Kahit nanghihina ay wala akong magawa kundi iligo lahat ng sakit na nadarama ko sa oras na iyon.

Nasa tub man ay hindi ko napigilan isipin kung bakit ko naisip na nakidnap ako pero sa mga nahahating memorya sa utak ko ay yon ang posibleng dahilan.

Strange memories are now hunting me. Kung saan karelasyon ko si Rax at masaya kaming nagsasama.

Tapos may babaeng nalulunod.

Babaeng nasa bar.

Babaeng may hawak na kahon.

Gulong-gulo na ako at wala na akong maisip na dahilan kundi makita ang loopholes na posible dahilan bakit nagend up sa ganito.

Posibleng kinidnap niya ako sa bar na iyon, siguro nanlaban ako at dinala niya ako sa lugar kung saan may dagat at nalunod ako dahilan para magising nalang ako sa ospital ng araw na makita niya ko?

O baka plinano niya lahat ng ito?

Hindi ko alam kung anong pangyayari pero malakas ang pakiramdam ko na ginagago ako ng asawa ko mismo. Tulad ng hindi nanaman pagsagot sa mga katanungan ko.

Alam ko sa sarili ko na ako ang babaeng nasa utak ko, ang mga memoryanh iyon ang nagsisilbing bakas ng mga kamalian na nangyari saakin.

Paano ako nawala kay Rax? Ano ang laman ng kahon na 'yon? At bakit si Vernon ang kasama ko sa hospital?

Lahat ng katanungan ay pauli-ulit. It's like a broken plate, trying to put it all together but cannot be used again. Katanungan na pilit tinatago ang sira pero kitang-kita kaya walang ibang magawa kundi ang tumahimik.

Hinugot ko ang pambara para maflush na ang tubig sa tub at binuksan ko ang shower. I cleanse myself and I exhaustedly wear a simple tank top and pajama.

My wet hair is dripping on the floor, wala na akong sapat na lakas pa para balutam iyon ng tuwalya. I felt so tired of this. Ayoko na.

Paglabas ng banyo ay bumungad si Vernon, ang kanyang mahimbing na pagkakatulog ay parang anghel saaking paningin.

His skin were still red, he's hugging a pillow on his arms and sleeping like nothing can ever bother him. Like there's no a problem.

Na parang okay ako.

Pinunasan ko ang aking pisngi at sinubukang pigilan ang luha, nagtagumpay ako sa hindi pagiyak ngunit wala ng tutumbas sa pagdududa na mayroon ako.

Ayokong pagdudahan ang asawa ko hanggat maari pero siya mismo ang nagbibigay rason para magduda ako.

At sa pagtulog niya ngayong gabi na walang ha o ho, isa sa mga rason para magduda talaga ako.