Cʀʏsᴛᴀʟ Sɴᴏᴡ ❄ Park Jirosé ✔

❄28❄

Tenimde hissettiğim parmaklar sadece bedenimi değil ruhumu okşuyordu.Gözlerimin üzerinden kalkan ağırlık, hissettiğim huzurun artmasına izin verdiğinde gülümsedim. 

"Günaydın prenses"kulaklarıma işleyen  kadife sesi içime işlediğınde daha fazla yayılmasını istediğimden derin bir nefes aldım. Umarım ger hücrem onun sesiyle dolmuştur.

Gülümsemeyi bırakmayıp  bana dokunan parmakları kendime çekmiş, kafamı boyun girintisine koymuş o güzel kokusunu her hücreme işlemeye başlamıştım.

"Uyumaya devam mı edeceksin?" Kafamı salladığımda güldü ve narince dokunan parmakları bedenimi sıkıca sarmış kendine bastırmıştı.

Aldığım huzur kadar karşılığını vermek istiyordum fakat bunun imkansız olduğuna karar vermem uzun sürmedi. Çünkü Park Jimin etkisine karşılık hiçbir şey yoktu. Onun huzuru altında süzülüp gidiyordum. Kusursuzca...

"Gözlerinin içine bakmayı beklemiştim oysa ki" kadife sesinin içimde ki bir ton , bir açıklık çıkardığında kaşlarım çatılmıştı.  O açıklık yorgun olduğunu belli ediyordu.

Sesi yeni uyanmış gibi değildi, daha çok hiç uyumamış gibiydi.

"Uyumadın mı sen?" Kafamı koyduğum boyun görüntüsünden kaldırıp aşağıdan ona baktığımda şişen gözleri ile karşılaşmam sanki  kalbime iğne batmasını sağlamıştı.

Güldüğünü görmem daha çok kaşlarımım çatılmasına sebep olmuştu .  Dudağını büzüp başını hafifçe iki yana salladığında bu sefer sinirle dudaklarımı büzen ben olmuştum. 

"Seni haftalar sonrası görme fırsatını yakalamışken, sen yanımda yatıyorken, böyle bir huzura tekrar kavuşmuşken uyuyup vaktin çabuk geçmesini mi sağlayacaktım?"Başını iki yana salladı ve gülümsedi. "Sanmıyorum"

Kızmak istiyordum ama o kadar güzel  konuşmuştu ki gülümsememe sebep olmuştu.

"Benim yokluğumda günlerce uyumadığını biliyorum . Bu yüzden şuan için sadece benim uyumuş olmam haksızlık. " dedim ve devamında gelmesini istediğim cümlelerimi fark ettiğimde kızaracağımı biliyordum . Sadece düşünmek bile kalbimi hizlanduriyorken nasıl söyleyebilirdim bilmiyorum.

"Bu günden sonra artık birlikteyiz Jimin. Yani ben öyle olduğuna inanıyorum. Yıllar sonra sana bu şekilde kavuştum. Artık bu saatten sonra istediğim zaman elini tutabilirim, yanaklarının her santimini öpücüklerimle doldurabilirim. Artık seninle uyurken bile sana karşı olan hislerimin  kalbime kapanmasından dolayı üzerinme düşen ağırlıktan kalkamayıp kendimi yaralamayacağım.Artık istediğim her an seni sevdiğimi dile getirebileceğim. Gözlerine dolu dolu bakabileceğim. Seni her gördüğümde üzülen bir tarafım artık yok olacak. Ben artık mutluyum. Başka ne isteyebilirim , bilmiyorum. " cümlemi  sonlandırdığımda baktığım gözler kızarmıştı. Yanağından düşen damla yastığa doğru ilerlerken hızlı olup yolunu kestim ve elime bulaşmasına izin verdim. Elimi tutup dudaklarına götürdü ve dolgun dudaklarından çıkan öpücük elimi buldu. Daha sonra parmakları arasına elimi esir aldığı için mutlu olmuştum.

" Şimdiden itibaren sana olan sevgimi asla esirgemeyeceğim. Sana karşı olan hislerimi hep dile getireceğim.  Ellerim ellini tutmaktan, gözlerim gözlerine bakmaktan , bedenim bedenini hissetmekten ,kalbim senin için atmaktan asla vazgeçmeyecek .  Sen artık benimsin, Seni üzmemek adına,yaşamımın sonuna kadar yanında tutmak için ne gerekiyorsa yapacağım .  Sen sadece beni çok sevme , hep sev."

Dudaklarının üzerindeki sıcaklıkla akan mutluluk gözyaşlarım yastıkta yerini bulmuştu. Mutluluktan ağlamak buymuş meğer, sonsuza kadar ağlayacaksam eğer bu şekilde ağlamayı tercih eder ve  bu şekilde olması için her şeyimi verirdim.

Birbirimize sarılmış ve o yeni  ben yeniden uyumuştum.  Uyandığımızda ise gideceğiniz bir yer olduğunu söylediğimde çekingen bakışları onun ne demek istediğini net bir şekilde anlamamı sağlamıştı.

Annem...

"Rosé" ellerimin üzerindeki sıcaklık titreşimce kaşlarımı çattım. Tedirgin olup titremesi gereken bendim , aksine o titriyor ve neredeyse bu soğuk havada terliyordu.

" Sana bunu söylediğim için çok üz-"

" Jimin , seni anlıyorum. Kızgın da değilim. Benim üzülmemem ve ıyi bir şekilde büyümem için bunu yaptınız.Biliyorum, o yüzden merak etme. Sadece yapacağım tek bir şey var" dediğimde suratını endişe ile buruşturmuştu. 

Korkuyordu ama korkulacak bir şey yoktu. Çünkü...

Kapının açılmasıyla  bana özlem ve endişe ile  bakan anneme karşı bakışlarımı verdim. Ne olup ne bittiğinden haberi yoktu. Olmasını gerektirecek birşey de yoktu.

Birkac adım atıp anneme sıkıca sarıldığımda, hemen beni kucaklamış ve başımı öpmüştü. 

"Bu yaşıma kadar beni tek başına büyüttüğün için çok teşekkür ederim. Seni seviyorum anne"...