Cʀʏsᴛᴀʟ Sɴᴏᴡ ❄ Park Jirosé ✔

❄2❄

"Ooo bizim küçük meleğimiz gelmiş" kapıdan içeri girdiğim anda bana dolanan kollar aniden olduğu için korkmama sebep olmuştu.

Kolların sahiplerine baktığımda Jimin hariç herkesin bana sarılmaya çalıştığını gördüm.Jimin bana sarılmadığı için üzülmeyecektim çünkü o bana sarılmak için çocukları üzerimden çekmeye çalışıyordu.

"Ya! sizin yüzünüzden kuzenime sarılamıyorum"

kuzenime...

"Bir dur Jimin ya, yemedik ya kızı zaten bizden daha çok sen görebiliyorsun onu" kaşlarımı çatıp Taehyung oppaya baktım.

"O ne demek şimdi? Ben sizin de arkadaşınız, kardeşiniz değil miyim beni de her istediğiniz an görebilirsiniz."deyip dudaklarımı büzdüğümde aynı şekilde hepsi büzmüştü. Kook ,Taehyung oppanın ensesine vurduğunda aldığı ifade beni güldürürken etrafım boşaldı Jimin ile göz göze geldim.

Kollarını vücudumda hissettiğimde uçuyor gibi hissettim.Bir annenin size sarılarak teselli etmesinden daha çok onun sarılarak hissettirdiği vardı.

"Ahh, özlemişim" kolları bana daha çok sarılırken verdiği nefesini ve burnunu boynumda hissettiğim için iki büklüm oldum.

İkimizde bu halime gülmüştük. Bende kollarımı beline doladım ve başımı omzuna koydum.

Ellerini saçımda hissettiğimde gözlerim huzurun etkisiyle kapanmıştı.Bende özlemiştim seni Jimin, hatta özlemin hala devam ediyor, yanımda olsan bile.

"Gözlerim yaşardı"

"Aptal olmalısın hobi"

"Ya hyung!"

Jimin gülüp geri çekildiğinde bende ellerimi ne kadar çok istemesem de belinden geri çekmiştim.

"Yorgun olmalısın, uzun bir yolculuktan geldin." Jimin çocukları takmayıp bana odaklanmıştı.

Ne kadar güzelsin...

"Chaeyoung?"

Gözlerinde takılı kaldım Park Jimin, lütfen beni kurtarma.

"Doğru" dedim sessizliği ve ortadaki garipliği yok ederek çünkü gözlerinde kalmam tam tamına 1 dakikamı almıştı.

"Sana odanı göstereyim" bir eline bavulu bir eline de elimi almıştı.

Bana bu güzelliğin karşısında sadece onu izlemek, onun arkasından gitmek kalmıştı.

Merdivenleri çıkarken arada bir bana baktığında gülümsüyordu ki bu da beni gülümsetiyordu.

Odanın önüne geldiğimizde kapının kulpunu indirmek için boş bir ele ihtiyacı vardı ki elimi bırakmak yerine bavulu bırakmıştı.

Böyle kal Jimin, benden vazgeçmek yeri diğerlerinden vazgeç, elimi asla bırakma.

"İşte..." Odaya girdiğimizde kaşlarım çatılmıştı. Çünkü gördüğüm şey tanıdıktı.