Tony Stark ve Steve Rogers'in içinde olduğu 'Stony' shipinin kısa hikâyeleri...
🌹Sonra ansızın aklıma geliyor gülüşün, sebepsizce gülüyorum.🌹
[Bazı Bölümleri MCU İle Bağlantılı, Bazı Bölümleri MCU İle Bağlantısızdır]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💥💥💥💥💥💥
İnsan olduğu gibi mi görünmek ister göründüğü gibi olmak mı? Yoksa kendimize yeni bir kalıplar çizer ve ona mı uymaya çalışırız?
Bazenleri farklı olmak ister bazenleri aynı olmak için uğraşırız. Bazenleri bizi herkes görsün ister bazenleri herkesten saklanırız.
Kendi ilkerimiz vardır. Ona göre yaşamaya çalışır ona ayak uydururuz.
Anlamadığım bir şey ise zaman kavramıdır. Acaba cidden zaman diye bir şey var mı yoksa ona biz mi karar veriyoruz?
Eğer zaman kavramı varsa bize karşı neden bu kadar acımasız? Eğer zaman kavramını kendimiz ayarlıyorsak neden kendimize bu kadar acı çektiriyoruz?
Peki ya zamanın ilaç olması ya da bunu bize dayatmaları. Zaman gerçekten bir ilaç mıdır?
Ünlü bir yazardan bir söz duymuştum.
*'Zaman her şeyin ilacıysa fazlası intihara girmez mi?' *
Bu sözün doğruluğunu şimdi daha iyi anlıyorum.
Zaman sadece ölümdür. Zaman sadece bizi öldürendir.
Ama önemli olan ise bu zamanı ne kadar iyi kullandığımızdır.
Sarışın adam elindeki kağıda iyice bakıp kafasını olumsuzca iki yana salladı. Kağıdı bir top yapıp uzağındaki çöp kutusuna tek bir atışta sokabilmişti.
"Yeter artık Steve! Seç bir konuşma."
Mavi gözlü adam gözlerini belirli bir şekilde devirip ayağa kalktığında arkadaşının kollarını göğsünden bağlayıp kendisine baktığını gördü.
