Crimson Rush (On-Going)

Chapter 2 ♦ Him

NOTE:

(Please be noted the sudden change of POV's of characters, in some chapters ahead.
Thank you!)

✳

✳

The Red Room– room for the tortures.

Rinig sa apat na sulok ng kwartong iyon ang sigaw ng pagmamakaawa ng isang lalaking nakatali sa isang dingding na may nakalagay na mga maliliit na karayom.
Habang nakatali sya doon, sa pagbawat galaw nya ay unti-unti ang pagbaon ng maliit na karayom sa kanyang balat– droplets of blood came out that cause him to wince because of the pain cause by those pricky needles.

The smell of blood reaks in the room.

May mga naiwan ding marka ng tuyong dugo na nakadikit sa mga dingding. Malamang dahil ito sa mga una pang dinala sa lugar na iyon para lamang pahirapan.

Isang suntok ang pinakawalan at isang nagmamakaawang daing ang narinig.

"So, still not talking?"

Mapaglarong tanong ng isang taong nakatayo sa harap nito. Nakakuyom ang mga duguang kamao nito pero hindi galing dito ang dugong iyon.

"I... I..."

Hirap nyang sabi at humugot ng mahihirap na hininga.

Ilang oras na din ang nakakalipas matapos syang dalhin dun at simulang pahirapan para lamang magsalita. Maraming sugat at pasa na rin ang natamo nya.
Pero, makikita sa mata nya ang determinasyon na huwag magsalita kahit ikamatay nya pa ito.

"Oh, maybe he needs more beating."

Nakangising sabi pa ng isa, habang nilalaro nito ang isang patalim sa kaliwang kamay.

"What?! Im not staying any longer in this place."

Nakangiwing sabi pa ng isa.

Minsan lang kase ito kung pumunta dito dahil naninindig ang balahibo nito. Isa pa, ayaw nya ang amoy sa lugar na iyon.

Amoy-dugo.

"And why is that?"

Hindi nya maiwasang paikutin ang mga mata dahil sa narinig.

"Duh! I just took a bath! Godness gracious! I still have a date."

"Damn gay."

Pasaring ng isa habang nakatingin dito.

"No, Im not! You moron."

Bago pa humaba ang away nila, tumayo ang isang tao na kanina pa tahimik at nakikinig sa bangayan nila. Kanina pa din ito nanonood sa taong pinapahirapan ng isa nyang kasama.

Magsasalita pa sana ang isa sa kanila ng mabilis itong kumilos at dinampot ang isang baril na nakalatag sa harapan nito.

And then– bang!

The captive wasn't breathing anymore, blood splattered including his brain, on the floor.

"Boss?"

"Useless. We're done here."

"But..."

"No buts. And you–"

Sabay turo nito sa taong nagrereklamo na kakaligo lang at nagawa pang amoy-amuyin ang mamahaling shirt.

"Clean this mess up."

Nanlaki ang mata nito at nagpipigil ang ilan pa na tumawa dahil sa inutos sa kanya.

"What?! For real, Boss? But–"

Bago pa nya mailatag ang reklamo ay tinutukan ito ng baril ng Boss.

"Speak or die."

Nanlulumo itong sumunod sa utos at masamang tiningnan ang mga nagpipigil ng tawa. Mukhang naasar ang Boss nila dahil sa ingay nila– at sya ang napiling pagbuntunan ng inis nito.

How unfortunate.

"You bastards!"

The other remain smiling, just to prevent from laughing their asses.

Binalingan sila ng Boss, at seryoso silang tiningnan.

"Hunt them down and buried them six feet under. I don't want them lurking in my territory."

They smirk, hearing the Boss' order– of course, no one likes having some mice in their house.

"Yes, Boss!"

They saluted as they make their way out at the Red Room.

"No one messes the Boss, and gets away with it– unscratch."

♦ § ♦

|B E L L A A M O R 9 7|