Yağan yağmurda kol kola yürüyorduk, havanın ne kadar soğuk olduğunu bir o kadar da üşüdüğümüzü artık hissetmemeye başlamıştık.Bizi bu hâlde, birileri görse ;
- Bak şu delilere ! Bu havada böyle dışarı çıkılır mı hiç !
Derlerdi kesin . Fakat bizi görebilecek kimse yoktu etrafta çünkü ; yağan yağmur insanları korkutmuştu, insanlar sıcacık evlerine doluşmuşlardı, ıslanmaktan kaçmışlardı.
Sahile doğru gidiyorduk,bir an çıktı kolumdan ilk başta ne olduğunu anlamadım, neşeli hareketlerle daha da hızlı yürümeye başladı.O kadar enerjikti ki küçük bir çocuğu andırıyordu hareketleri.Ben de ona uyum sağlamaya çalışıyordum ama pek becerebildiğim söylenemezdi.Arada gözlerimin içine bakıyordu, ben de o başını çevirmedikçe onun elamsı kahverengi gözlerine bakıyordum.Biraz yürüdükten sonra vardık sahile. Yine bizden başka kimse yoktu, yalnızdık burda.
Hemen tanıştığımız bankın yanına doğru yürümeye koyulduk.Karşımızda ; hırçın, dalgalı, sonu görünmeyen bir deniz vardı.Kim bilir kaç bin kişi dalıp gitmişti bu denizin sonsuzluğuna.
Her geçen saniye biraz daha büyülüyordu beni.Onun bu gizemli hâlleri beni daha da meraklandırıyordu.Banka oturduk.Nerede kaldığını çok merak ediyordum, acaba ailesiyle mi kalıyordu ? Okula gitmiyor muydu ? Ona dair birçok soru vardı kafamın içinde dolaşan.Banka oturup biraz denizi seyrettikten sonra ;
- Sen kimle, nerde kalıyosun ?
Diye sordum .Başını çevirip, gözlerime baktı ve ;
- Zamanı gelince öğrenmen gerekirse öğrenirsin ! Dedi.
Yine kaçamaklı bir yanıt vermişti.Israr edip onu sıkmaktan korktuğum için hiç üstelemedim bile.
-Peki.
Demekle yetindim.Israr etmemiş olmama sevinmiş gibiydi, kendini tanıtmaktan korkuyordu sanki.Onun benim hakkımda ne düşündüğünü o kadar çok merak ediyordum ki...
Zaman geçiyordu, üstümüzde bir şey yoktu.Ben dayanırdım belki ama onun bu soğukta daha fazla bu hâlde kalıp hasta olma ihtimallini düşününce ;
- Yeterince oturduk, hava iyice soğudu, ikimizde hasta oluruz.
Dedim.O da çok üşümüş olacak ki cevap vermeden ayağa kalkıp koluma girdi.Saatlerdir üstümüzde bir şey olmadığı hâlde bu soğukta bile teni sıcacıktı.Ellerim tenime denince hissettiklerim çok ama çok farklıydı.Bu duyguları daha önce hiç yaşamadığım için adlarını koyamıyordum.Sanırım yine kulübeye gidiyorduk, geldiğimiz yoldan geri dönüyorduk.Birden ;
- -Ayazzz ! Koş beni takip et diye bağırdı !
Ne olduğunu anlamadan koşmaya, onu takip etmeye başladım.Sadece gittiğimiz yolun tersine doğru koşuyorduk.O geliyor muyum diye kafasını çevirip bana bakarken ben de arkamızdan bizi kovalayan, takip eden kimse var mı diye hızlaca başımı çevirip arkama baktım.Kimseyi görememiştim, o zaman neden bu kadar hızlı koşuyorduk ? Biraz terse doğru koştuktan sonra farklı bir yola saptı, ben de takip ettim onu .Giderek yavaşladı, bir müddet sonra koşmayı kesip normal adımlarla yürümeye başladı.Benden hızlı koşmuştu.Yanına vardığımda nefes nefese kalmıştım ben, ama o pek yorulmuşa benzemiyordu.O kadar yorulmiştım ki neden koştuģumuzu, kimden kaçtığımızı soracak kadar bile emerjim kalmamıştı.Ne tesadüfdür ki bu yolda kulübeye çıkmıştı demekki buraları gerçektende çok iyi biliyordu.Hemen kapıyı açıp içeri girdik.Direk askıda duran hrkalarımızı giydik, üzerimde dışarının soğuğundan çok az önceki adrenalin patlamasının yorgunluğu vardı.Nefes alışverişim yeni yeni düzeliyordu.Yağmur sâkindi, pek korkmuşa benzemiyordu fakat üşümekten hafif titriyor gibiydi. Tam olarak kendime geldiğimde ;
-Neden yolumuzu değişitirip koşmaya başladık ?
Diye sordum ona.Yüzünde herhangi bir ifade olmadan ;
-Ne çok soruyosun bee !
Dedi . Bu belli belirsiz cevaplardan sıkılsamda sesimi çıkaramadım.Akşam olmuştu yan yana oturuyoduk yine hãlen daha üşüyor olacak ki ;
- Sana sarılabilir miyim ?
Dedi zayıf bir ses tonuyla.Bu teklifini geri çevirecek hâlim yoktu, sarılmasına izin verdim.Sımsıkı sarıldı birden, neye uğradığımı şaşırsamda ilk başta alıştım giderek.Īlk defa bir kıza bu kadar yakındım.Neden ona yakın olmak, onla konuşmak istiyordum ?
Yoksa, yoksa bu aşk mı ?
