Tek dileğim Yağmur'un içeride oturuyor olmasıydı,annemden sonra yanında huzur bulduğum yegâne kişi oydu çünkü.Yaşlı kulübenin eski ve çūrümüş olan kapısını sūngüsünü kaldırarak açtım.Fakat ne yazik ki içerisi bomboştu, Yağmur'u göreceğime çok inanmıştım oysa ki.
Kapıyı kapattıktan sonra kulübeye ilk girdiğimde farketmediğim bir şey ilişti gözūme ; tek kişilik kūçūk bir yer yatağı ve ince bir çarşaftan başka bir şey değildi gördūğüm.Kapıyı açar açmaz gözlerim Yağmur'u aradığı için ilk başta farkedemediğim bu şeyler çok tuhaf gelmişti bana. Bunları kim getirmişti buraya ? Yağmur mu ? Yoksa kulübenin artık başka bir daimi bir misafiri mi vardı ? Sorular kafamda dönürken yatağın ūzerine oturdum, gayet temiz ve yeni bir yatağa benziyordu, pek kullanılmamış sanırım diye dūşündüm.
Yorgundum, Yağmur'un bulamamanın verdiği hâyâl kırıklığıda eklenince ūzerimde ki yorgunluk artmıştı, gūndūz saatinde uyku bastırıyordu apaçık.1-2 hafta önce olsa başkasının yatağında yatmayı bile dūşūnmezdim ama şu an onu düşünecek değildim, hem yatağın sahibininde beni görse bile kızacağını sanmıyorum.Daha fazla uykuya direnmeden girdim yatağın içine.Birkaç dakika içinde uyumuşum.
Tam ne kadar uyuduğumu bende bilmiyorum ama kulübenin camından içeri sūzūlen ay ışığı ; içeriyi aydınlatmakla beraber ne kadar çok uyuduğumunda bir göstergesiydi.Ama daha önemli bir detay vardı, beni tam karşıdan izleyen bir çift göz...
Yağmur'du tam karşımda oturmuş, gözlerini bana dikmiş bakan kişi,uyandığımı farketmişti hemen ;
-Nasıl rahat edebildin mi bari ? Diye sordu yatağında uyumuş olmama kızmamış bir tavırla.
-Evet. Dedim bende alçak bir ses tonuyla.Yatağın onun olduğunu anlamıştım ama neden bir yatak getirmişti buraya ? Artık devamlı burda mı kalacaktı ? Kendi kendime sorduğum bu soruyu bu soruyu ona sorunca : "Evet" yanıtı almayı hiç beklemiyordum .Burda devamlı nasıl kalacaktı ? Yaşanmazdı ki burda.O an kafama nerden estiyse ;
-Istersen bir sūre bize misafir olabilirsin, sen beni misafir ettin burda bende seni misafir edebilirim, tabi istersen dedim. Burda kalmasına içim el vermemişti, hem de ona hiç dūşūnmeden evime alabilecek kadar gūveniyordum.Biraz dūşūndūkten sonra ;
-Ama sadece kısa bir sūreliğine. Dedi.
Kabul edeceğini bekliyormuş gibi bende onayladım onu.1-2 hafta önce bir kızı evime davet etmek aklımdan bile geçmezdi, hem ūvey babam buna hemen karşı çıkardı fakat şimdi kaç gündür eve bile uğramıyordu.
Hadi gidelim o zaman diyip tamamen çıktım yataktan,beni takip ederek o da kalktı ayağa beraber çıktık kulübeden.Bu saatte eve kadar yūrūmek tehlikeliydi ikimiz içinden, saatin geç olmasına karşın sahilden bir taksi bulabileceğimizi umuyordum, nitekim öylede oldu.Sahile kadar yūrūdūkten sonra bir taksiye binip çok geçmeden vardık ulaşmak istediğimiz yere.Yol boyunca ikimizde sessizdik, konuşmamıştık hiç.Sadece ikimizde camdan dışarı izlemiştik, ara sıra göz göze gelince hemen kaçırmıştık ikimizde gözlerimizi.
Taksiden indikten sonra anahtarla önce bina kapısını sonra da evin kapısını açarak içeri girdik.Evimim hâlen daha bu kadar sessiz oluşuna alışamamıştım.Yağmur evi boş bulmayı beklemiyormuş gibi ;
-Annen,baban nerde ? Neden kimse yok ? Yoksa burası sizin ev değil mi ? Diye haklı olurak bazı sorular sordu.
Hepsini teker teker cevaplamaya enerjim yoktu, daha pratik bir şey dūşūnerek ;
-Sen otur şuraya hemen geliyorum. Dedim.
Yağmur'u salondaki masaya oturtuktan sonra annemlerin yatak odasına girip yerde duran Kırmızı Günlüğü elime alarak döndūm salona.Sanırım bu günlüğü okursa tüm sorularına cevap bulabilecekti.
MERABA . ANLAYACAĞINIZ UZERE HIKAYEYE DEVAM ETME KARARI VERDIM. COK BEKLETTIGIMIN FARKINDAYIM AMA YAPABILECEGIM TEK SEY SIZDEN OZUR DILEMEK. UMARIM YENI BOLUMU BEGENIRSINIZ . YORUM ve VOTELERINIZI BEKLIYORUM.
