-Ayaz-
Sadece Yağmur'un gözlerinin içine bakıyordum, bir şey söylemek, konuşmak gelmiyordu içimden. Konuşmaya ihtiyacımız yoktu, varlığı zaten yetiyordu bana.
Beni bu hâlde, burda görebileceğini düşünmemiştir herhalde, epey şaşırmışa benziyordu.Hemen ellerimle göz yaşlarımı silip saklmaya çalıştım fayda etmeyeceğini bilerek.Kapıyı usulca kapatıp yavaş adımlarla bana doğru yürümeye başladı.Tam yanıma vardığında bu hâlde yûzümü görmemesini istediğimden dolayı başımı öne eğdim,tam karşımdaydı, ayakkabısının uçlarına bakıyordum sadece.Eliyle kafamı hafif yukarı kaldırıp ağlamaktan kızarmış olan gözlerimin içine baktı.
Yüzünde oluşan ifade kendimi daha da kötü hissetmeme neden oluyordu, bana acımasını istemiyordum.Acaba buraya gelerek hata mı yapmıştım ? Neden buraya getirmişti beni ayaklarım ? Bir yandan gözlerinin içine bakarken bir yandan da ağlamaya devam ediyordum.Önce üstündeki montunu çıkarıp ;
- Al giy şunu, soğuktan titriyorsun.Dedi.
Titrediğimin farkında bile değildim, hastaneden ayrılırken hırkamı orda bırakmıştım.Hastaneden buraya kadar üzerimde sadece okul formasıyla yürümüştüm ama yaşadığım acı soğuğu hissetmeme engel oluyordu.Montunu giydim, sıcacıktı.Yine daha önce yaşadığımız bir anı yaşıyorduk ama yine yerlerimiz değişmişti, bu sefer üşümemem için montunu veren oydu.Daha önce yaşadığımız her şeyi tersine dönmüş bir şekilde tekrar yaşıyorduk resmen.
Neden ağladığımı sormamıştı.Merak mı etmiyordu ? Yoksa benim mi anlatmamı bekliyordu ? Anlatacak hâlim olduğunu da sanmıyorum.O da anlamış olacak ki hiçbir şey demeden yanıma oturdu.Gittikçe gücümü kaybetiğimi hissediyordum, belki de bana destek çıkacak kişi Yağmur'du.O kadar hâlsiz düşmüştüm ki istemsizce de olsa başım omzuna düştü, hiç rahatsız olmuşa benzemiyordu.Īlk defa annemden farklı birinin omzuna yaslanmış,ondan destek almıştım.Bir nevi benim yaptıklarımı tekrarlıyordu.Gözlerimin giderek kapanıyordu.Uykum geliyordu ve karşı koyamıyordum.Uyumak yaşadığım acıları ne kadar unutturabilirdi ? Aklım hep annemdeydi.Her geçen saniye kendj beynimi biraz daha kemiriyordum.
- Yağmur -
Ayaz'ı böyle görebileceğim hiç gelmezdi aklıma.O güçlü ve kuvvetli Ayaz gitmiş yerine yorgun ve bitkin biri gelmişti. Onu bu kadar ağlatacak ne yaşamış olabilirdi ? Zaten yorgundu bir de ona sorular sorup daha da yormak istemedim. Nasıl olsa uyandığında isterse kendi anlatır neler yaşadığını diye düşünüyordum.Ne kadar çok ağladığını, gözlerinin kıpkırmızı oluşundan hemen anlayabiliyordum.Buraya gelirken onu burda bulacağımı düşünmemiştim,kaç gündür hep yollarımız kesişiyordu, bir şekilde yan yana geliyorduk ama pek konuşmuyorduk.Kısa sürede ikimizde birbirimizle ilgili çok şey öğrenmiştik ve daha da önemlisi ikimizde zor zamanlarımızda birbirimizin yanında olmuştuk, ilk defa bir erkeğe bu kadar yakındım.Erkeklere pek güvenmiyordum ta ki Ayaz'ı tanıyana kadar,o gerçek bir dost gibiydi.Belki onu daha önce tanımış olsaydım, erkekler hakkında ki düşüncelerim bu kadar olumsuz ve sert olmazdı.Omzumda sessizce uyuyordu, saçları arada yanağıma değsede beni rahatsız etmiyordu, rahatsız olmaması için nefes alışverişimi yavaşlatmış, hareketsizce uyanmasını bekliyordum.
