Üniversitenin ilk günü garip bir tesadüfle tanışacak olan iki genç.
Ayla Yıldız ve Eray Toprak.
Arkadaşlıkla başlayacak olan bir hikaye sizce nereye gider dersiniz?
*
"Nasılsın yavru?"
"Yavrum mu? O ne öyle be, sarkıntılık eden sapıklar gibi."
"Öyle...
Doğum günüme özel, yeni bölümle sizlerleyim. Lütfen satır aralarına yorumlarınızı yapmayı unutmayın.
Bir önceki bölümde okunmaların düştüğünü görmek beni gerçeten üzdü..
Oy ve yorumlarınızla desteklerinizi bekliyor olacağım.
İyi okumalar 🔮
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dileğin gerçek olacak, peki ne diledin?"
Eray'ın coşkuyla sorduğu soruyla gülümsedim.
"Söylersem gerçek olmaz."
Yüzünü astığında tıpkı küçük bir çocuğun istediğini alamamış olmasının verdiği bir ifade yer almıştı ve bu haliyle gerçekten çok tatlıydı.
"Yüzünü asma öyle. Hem seninde dileğin kabul olacak. Sen ne diledin?"
Bana bir bakış attıktan sonra sinsi bir gülümsemeyle beni taklit ettiğinde ona gözlerimi kısarak bakmaya başladım.
"Söylersem gerçek olmaz."
"İyi bende merak etmemiştim zaten. Lafın gelişi sormuştum." diyerek omuzlarımı silktiğimde bu kez o gözlerini kısarak bana bakıyordu.
Yalandı. Onun dileğini gerçekten merak ediyordum ama bir gerçek vardı ki dilekler söylenirse kabul olmazdı. Ne kadar doğru bir düşünceydi bilemiyordum fakat buna inanan biriydim. Bu yüzden ona kızamıyordum. Hoş ona kızma hakkım da yoktu çünkü bende ona dileğimi söylememiştim.
"Bende öylesine sormuştum." diyen Eray adeta beni, benim silahımla vuruyordu.
Bu çocuk işini biliyordu..
Ayaklanarak bana elini uzattığında sorgularcasına ona bakmış ve ellerini çekmeden konuşmaya başlamıştı.
"Hava kararıyor gitsek iyi olur. Hem ben acıkmaya da başladım."
"Kalkalım o zaman, ben de yurda gidip bir şeyler yesem iyi olacak." dediğimde uzatmış olduğu elini tutarak kalkmış ve yanıma tuttuğum dileğe ait olan taşı almayı unutmamıştım.
Taşı, giymiş olduğum siyah, bilekte biten eşofmanımın cebine koyarak Eray'a baktığımda o da benim gibi giymiş olduğu siyah ve yanı beyaz şeritli olan eşofmanının cebine kendi taşını koymuştu.
Sözleşsek bu kadar uyumlu giyinemezdik diye düşündüm. Üzerimde de siyah sade bir tişört ve bunların aksine bayaz spor ayakkabılarım vardı ve aynı şekilde Eray 'da siyah kollarında beyaz çizgi detayları olan bir tişört ve beyaz spor ayakkabı giymişti.
Bu bir işaret olabilir miydi?
Yürümeye başlamış ve sahilden uzaklaşmaya başlamıştık.
Eray'a baktığımda 'bu kadar uzun olunur mu be vicdansızın oğlu' diye geçirdim içimden.
İç sesim düşünceme ek hemen cevap vermişti tabiki. Hiç boş durur mu? Belki de sen çok kısasındır kızım.
