Aphelandra// Taekook

BÖLÜM 19🍳

Bir sonraki bölüm final !

JUNGKOOK
Taehyung kucağımda baygın yatıyordu. O kadar çok korkuyordum ki ona bir şey olacak diye... Ne zaman aktığını bilmediğim gözyaşlarım yanağımı ıslatırken taksi bulmak için deli gibi koşuyordum. Bir tane bile taksi geçmiyordu.

En yakın hastane 500 metre ilerdeydi, gerekirse kucağımda Taehyung'la koşacaktım ama yine de onu hastaneye yetiştirecektim.
"Sevgilim duyuyor musun?" hiçbir soruma cevap vermiyordu, artık bilincini tamamen kaybetmişti. Az önce en azından gözleri açıktı, artık o parlak gözleri de kapalıydı...

Göz yaşlarıma anlımdaki terler de eşlik ederken hastaneyi görerek derin bir nefes alıp daha da hızlandım. Hastanenin kapısından içeriye hızlıca girip, boş bulduğum bir sedyeye Taehyung'u uzattım. Sonra etrafta doktor aramaya başladım.

"KİMSE YOK MU?" bütün gözler üstümdeyken bir doktorun bu tarafa doğru koştuğunu gördüm. Hemen Taehyung'a bakıp "Noldu?" dedi. "Onun beyninde tümör var." dediğimde hızlıca sedyeyi bir yere sürmeye başladılar bende yanlarından daha hızlı olmaları için destek oluyordum.

"Siz buraya giremezsiniz, lütfen bekleyin! Eğer kendi doktorunuz varsa arayabilirsiniz." dediğinde hemen telefonumu açıp doktoru aradım. "Hemen sana atacağım konumdaki hastaneye gel! Taehyung iyi değil!" diyerek telefonu kapattım ve konumu attım. Beklemek beni çok geriyordu. Tanrım ne olur ona bir şey olmasın ne olur...

Olduğum yere çöktüm daha fazla bedenimi taşıyamadım ve etraftakileri önemsemeden ağlamaya başladım. Belki de ilk defa bu kadar zayıf görünüyordum ama Taehyung benim her şeyimdi, yıldız olamazdı o henüz. Amerika'ya ilk geldiğimizdeki neşeli, heyecanlı yüzü gözümün önünden gitmiyordu.

Ruhsuz, acımasız birisi gibi gözükebilirim ama Taehyung benim tek zayıf noktamdı. Zamanında bu yüzden ona kötü davranmıştım. Dostumdan daha çok düşmanım olduğu için bir zayıf noktam olmasını istemiyordum ama Taehyung bir şekilde benim taş kalbimi kırıp içindeki en güzel köşeye yerleşmişti.

Şu an Taehyung'un tekrar uyanıp, parlayan gözleriyle şehiri gezmesi için her şeyi yapabilirdim. Kendi canımı bile verirdim.

Omzuma değen elle bakışlarımı yerden kaldırdım. Aradığım doktor, dediğim gibi çabuk gelmişti. "Noldu Jungkook?" dediğinde çöktüğüm yerden, ayağa kalktım.

"Taehyung'la yürüyorduk. Bir anda başının çok döndüğünü söyledi sonra da bayıldı."
Doktor derin bir iç çektiğinde anlamıştım...
Kötü bir şey vardı. "Tahminin nedir?" dediğimde bakışları çok tereddütlüydü.

"Eğer düşündüğüm şey olduysa hemen ameliyata almak zorundayız." dediğinde beynim sanki uyuşmuştu. Gözlerimin karardığını, ellerimin karıncalandığını hissettim. "Düşündüğün şey ne? PARÇA PARÇA ANLATMA TEK SEFERDE SÖYLE ŞUNU!" haykırdığımda bir iki adım gerileyip konuşmaya başladı yeniden.

"Tümörünün hızlı büyüdüğünü biliyorduk zaten ama tahminime göre tümör şu anda beyinindeki en önemli damarlardan birisine baskı yapıyor. Hemen ameliyat olmazsa da damar patlayacak ve kendi kanında boğalacak." bu sözler, bu ihtimaller, tahminler çok acımasızdı. Ben buna dayanamazdım... En kötüsü de Taehyung'un bunu tek başına yaşaması benim hiçbir şey yapamamam.

"Ne yapıyorsan yap kurtar onu!" diyerek tekrar yere çöktüm. Doktor da Taehyung'un olduğu odaya girdi. Kapı açıldığında azcık da olsun görmüştüm sevdiğimi...

Güzel bedeninin neredeyse her yerine kablo bağlamışlardı. Hâlâ parlak, neşe dolu, insanın içini ısıtan gözleri kapalıydı. Hayatım her zaman zor olmuştu belki ama kesin olarak eminim ki en zor ve kötü anı şu andı.