Ερωτευμένη Με Τον Διάβολο!

~Τυφλά!~

"Καμέλια!" αναφώνησε ξαφνιασμένα η Άννα
"Άννα..." απάντησε σχεδόν ψιθυριστά και κοίταξε τα βρεγμένα παπούτσια της.
"Τι έπαθες;" ρώτησε ανήσυχα πηγαίνοντας  κοντά της
"Άρχισε να βρέχει και..." έκανε μια παύση από ντροπή για τα προηγούμενα γεγονότα "και βράχηκα" συνέχισε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της από το πάτωμα

Ντρεπόταν... Ντρεπόταν που ξαφνικά φέρεται τόσο απαίσια. Που χωρίς λόγο ξεσπάει σε θυμό και κλάματα. Ντρεπόταν που έχασε την εμπιστοσύνη της κολλητής της...

"Όχι αυτό!" είπε και ήταν έτοιμη να θυμώσει. " Όλα τα άλλα! Τα κλάματα, οι  φωνές, οι τσακωμοί, η μυστικοπάθεια, η ακαταστασία! Όλα!" φώναξε τελικά "Δεν ξέρω τι σκατά σου έχει συμβεί αλλά θέλω να μάθω γαμώτο! Υποτίθεται πως εμπιστευόμασταν η μία την άλλη!" συνέχισε μαλακώνοντας την φωνή της σε μια χροιά στεναχώριας.
"Σε εμπιστεύομαι!" 
"Αλήθεια!;" ειρωνεύτηκε 
"Ναι Άννα! Ναι!" φώναξε απελπισμένα για να μην χάσει και την κολλητή της.
"Τότε γιατί δεν μου λες τίποτα...;"
"Άμα σου πω υπάρχουν τρία ενδεχόμενα." είπε απλά αλλά τα μάτια της ήταν έτυμα να ξεχειλίσουν από δάκρυα
"Πια!;"
"Να μην με πιστέψεις, να τρομάξεις σε σημείο τρέλας και να πεθάνουμε και οι δύο" είπε και έπιασε το χέρι της για να καθίσουν στον καναπέ
"Υπερβάλλεις!" απάντησε σχεδόν ειρωνικά
"Γνώρισα τον Διάολο!" είπε γρήγορα και έκλεισε σφιχτά τα μάτια της περιμένοντας την απάντηση. Η κοπέλα στάθηκε λίγο προσπαθώντας να μην γελάσει και να πάρει στα σοβαρά αυτά που λέει
"έχω πάει στην κόλαση, στον παράδεισο, γνώρισα τον Διάβολο και κάτι αγγέλους, έμαθα την αλήθεια για την εξορία του και..." σταμάτησε και πήρε μια βαθιά ανάσα μην πιστεύοντας αυτό που θα πει "και αγαπάω τον Διάολο που τον φωνάζουν Αχιλλέα!" τελείωσε και επανέλαβε το κλείσιμο των ματιών της
"Καλά!" είπε θυμωμένη "Αφού δεν θες να μου πεις τουλάχιστον μην με κοροϊδεύεις!". Σηκώθηκε και την κοίταξε άλλη μια φορά θυμωμένα ώσπου τα μάτια της καρφώθηκαν από πίσω της.
"Αλήθεια λέω!" φώναξε απελπισμένα
"Αλήθεια λέει" ακούστηκε μια φωνή, επιβλητική.

Η κοκκινομάλλα κοπέλα στήριξε το σώμα της στον καναπέ και κάθισε για να αποφύγει την πτώση. Τα μάτια της καρφωμένα στην φιγούρα πίσω της και ανοιγόκλειναν γρήγορα για να ξεθολώσουν την εικόνα. Η Καμέλια γύρισε απότομα.

"Βεελζεβούλ χάρηκα" είπε απλά τεντώνοντας το χέρι του για χειραψία
"Αχιλλέα!" αναφώνησε η καστανή κοπέλα και έπεσε με φόρα στην αγκαλιά του. Τα χέρια του τυλίχτηκαν απαλά γύρω από την μέση της και τα λεπτά δικά της σφιχτά γύρω από τον λαιμό του.
"εμμμ΄... Είσαι ο...;" είπε τρομαγμένα η Άννα
"Σατανάς!" υποκλίθηκε "Στην διάθεση σας" αστειεύτηκε και κάθισε χαλαρός στον καναπέ. Τα μεγάλα -ξανά- μαύρα φτερά του έπιαναν όλον τον καναπέ, η ουρά του ήταν επάνω στο μπράτσο του καναπέ και τα μεγάλα κέρατα του στόλιζαν όπως πάντα το κεφάλι του. Αυτή η εικόνα είχε λείψει στην Καμέλια...