Ερωτευμένη Με Τον Διάβολο!

~Ερωτεύτηκες τον Διάβολο!~

"Κοριτσάκι μου!" φώναξε χαρούμενα και συγχρόνως λυπημένα η γιαγιά της 
"Γιαγιά Καμ!" είπε και ξεχείλισαν δάκρυα. "Μου έχεις λείψει τόσο πολύ!" συνέχισε καθώς την αγκάλιασε όσο ποιο σφιχτά μπορούσε
"Τώρα θα είμαστε για πάντα μαζί!" είπε κι στην φωνή της φάνηκαν τα ανακατεμένα της συναισθήματα
"Τι έχεις;" απόρησε η Καμέλια 
"Ήρθες πολύ νέα! Άφησες πίσω σου πολλούς ανθρώπους! Τους γονείς σου, την Άννα, τον Αχιλλέα" είπε το τελευταίο τονίζοντας το
"Τα ξέρεις;" ξανά απόρησε έντρομη
"Σε έβλεπα από όταν ήσουν 7 χρονών!" της είπε και γέλασε λίγο
"Τι γνώμη έχεις;"
"Την καλύτερη!" είπε ευδιάθετα "έκανες ένα μεγάλο θαύμα και για τους ανθρώπους και για τους Αγγέλους αγάπη μου!" της είπε δίνοντας της ένα φιλί στο κούτελο και καθώς κάθισαν 
"Τι;"
"Ερωτεύτηκες τον Διάβολο! Και σε ερωτεύτηκε και αυτός!" είπε και ένα χαρούμενο δάκρυ έπεσε από τα γέρικα μάτια της
"Δεν κατέληξε καλά..." είπε στην θύμηση όλων των αναμνήσεων τους
"Έχεις δίκιο! Κατέληξε άσχημα. Αλλά αυτό διορθώνετε!"
"Πως;" 
"Βρείτε τα!" της απάντησε και της έπιασε τα παγωμένα ακόμα χέρια "Βρείτε τα! Θα επιστρέψει στον Παράδεισο, είδει έχει αρχίσει να είναι καλός! Θα είστε μαζί!" της είπε και της χαμογέλασε για άλλη μια φορά. "Τα φτερά στο αποδεικνύουν!" συνέχισε
"Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν" ενημέρωσε και κοίταξε από την άλλη
"Ποιος μίλησε για ανθρώπους;!" είπε και ανασήκωσε τα χέρια της με ένα ρυτιδιασμένο χαμόγελο (🤷‍♀️)

-

Όλοι είχαν μαζευτεί σε ένα πάρκο. Όλοι οι φίλοι της είχαν κάτσει στα παγκάκια και έκλαιγαν την μνήμη της. Όλοι πενθούσαν νομίζοντας πως την ήξεραν καλύτερα από όλους.

"Αχιλλέα;" ρώτησε καθώς πήγε κοντά του η Άννα και κάθισε στο πεζούλι
"έλα" απάντησε και σκούπισε βιαστικά τα δάκρυα του
"Είσαι καλά;" απόρησε και τράβηξε το κεφάλι του με το χέρι της για να την κοιτάει
"Πάντα καλά είμαι" απάντησε προσπαθώντας να το παίξει αδιάφορος
"Αχιλλέα!" επέμενε
"Καλά!" αναφώνησε με το πείσμα της "Όχι! Κάθε γαμημένο λεπτό σκέφτομαι πως θα ήταν εδώ κι θα γελάγαμε!" είπε και ξεχείλισαν κι άλλα δάκρυα
"Κι εγώ." απάντησε και εκείνη μέχρι που της ήρθε μια ιδέα "Δεν μπορείς να την επαναφέρεις!;" ρώτησε και τα μάτια της φωτίστηκαν από ελπίδα 
"όχι! Αρχικά είναι στον Παράδεισο που από όσο θυμάμαι δε έχω πρόσβαση! Επίσης η νεκροψία, οι συγγενείς, η εφημερίδες με το συμβάν, όλα ξέρουν πως είναι νεκρή! Πως θα την έφερνα και δεν θα τραβάγαμε τα βλέμματα!;" είπε με τόνο που δηλώνει το προφανές
"Δεν με νοιάζει γαμώτο!" είπε και έφυγαν κάποια δάκρυα "Απλά θα ήθελα να ήταν εδώ!" φώναξε "Διάολε!" Ο Αχιλλέας την πήρε στην αγκαλιά του ντροπαλά.

Πρώτη φορά είχε πάρει κοπέλα στην αγκαλιά του εκτός από την Καμέλια. 

"Πάω σπίτι σου" ενημέρωσε και πέταξε χωρίς να πει κάτι άλλο. Μπήκε στο σπίτι και άνοιξε την πόρτα, του δωματίου, της νεκρής κοπέλας. Κοίταξε για άλλη μια φορά τον χώρο και άφησε τα δάκρυα του να χυθούν ελεύθερα. Δεν τον ένοιαζε τίποτα πια!

Πέρασε το χέρι του χαϊδεύοντας όλα τα αντικείμενα της προσπαθώντας να βρει κάπου την αφή της, το άρωμα της, το βλέμμα της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και έμεινε εκεί... με εκείνη να τον κοιτάει από ψηλά...

To be continued...