Ερωτευμένη Με Τον Διάβολο!

~Θα έρθω σύντομα!~

"Γιαγιά, μου λείπει ήδη" της είπε η Καμέλια καθώς τον κοίταζε να χαϊδεύει τα πράγματα της.
"Το ξέρω... Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να τον συναντήσεις είναι στο όνειρο του" την ενημέρωσε 
"Τι εννοείς;" δεν ήξερε τι μπορούσε να κάνει αφού ήταν στον Παράδεισο
"Μπορείς ή να πας με την πνευματική μορφή σου στο σπίτι, αλλά δεν θα το καταλάβει κανείς. Ή να περιμένεις μέχρι να κοιμηθεί και να μπεις στο όνειρο του" της απάντησε και την πήγε να δει τους υπόλοιπους συγγενείς της.
"Πως θα μπω στο όνειρο του;" συνέχισε τις ερωτήσεις. Ήθελε να τον δει τόσο πολύ!
"Θα σου δείξω μόλις κοιμηθεί. Πάμε τώρα να δεις την θεία σου!"
"Ο παππούς;" 
"Δεν ήρθε στον Παράδεισο. Δεν ξέρω γιατί! Μάλλον έγιναν όλα πριν τον γνωρίσω" της είπε και προχώρησαν λίγο ακόμα πάνω στο λευκό πάτωμα

Μπροστά της, αρκετά μέτρα ευθεία, πρόσεξε μία θολή φιγούρα. Δεν κατάλαβε εξαρχής ποιος είναι. Άρχισαν να ανεβαίνουν οι παλμοί της. Φοβόταν! 

"Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι στον Παράδεισο" της είπε η γιαγιά -της μόλις την κατάλαβε- γελώντας λίγο
"Ποιος είναι;" απόρησε χωρίς όμως να χαλαρώσει το σώμα της
"Η θεία η Ειρήνη καλέ" απάντησε και γέλασε ξανά με την συμπεριφορά της
"Θεία!" αναφώνησε χαρούμενη η Καμέλια μόλις μπόρεσε να την δει καθαρά
"Καμέλια!" είπε και η θεία της δευτερόλεπτα αργότερα "Αγάπη μου!" συνέχισε και την έβαλε με λαχτάρα στην αγκαλιά της "Τόσο νέα!" αναστέναξε πικρά μόλις διέλυσαν την αγκαλιά
"Και εσύ νέα πέθαινες!" υπενθύμισε η Καμέλια λίγο εκνευρισμένη
"Εγώ αγάπη μου είχα καρκίνο και πέθανα στο χειρουργείο! Εσύ;! Εσύ επέλεξες να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου"
"Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου! Θα έπρεπε να το ξέρεις" απάντησε η Καμέλια κάπως επιθετικά 
"Το ξέρω" υποχώρησε η θεία της.

-

Ήταν η μέρα της κηδείας. Όλοι βρισκόντουσαν εκεί... Την είχαν ακουμπισμένη στο φέρετρο. Φαινόταν στο πρόσωπο της πως δεν πέθανε ήρεμα, πως δεν ήταν φυσιολογικό. Φαινόταν πως πονούσε. 

Η οικογένεια πήγε και έκλαψε πάνω στην νεκρή κοπέλα, σειρά είχε η Άννα. Και μετά...ο Διάβολος. Πια δεν τον ένοιαζε αν και ποιοι θα τον δουν να κλαίει. Δεν το λογάριαζε. Η απώλεια ήταν ποιο σημαντική. Έγειρε το καυτό σώμα του πάνω από το κρύο δικό της, τα κόκκινα μάτια του κοίταζαν τα κλειστά δικά της, το χέρι του ακούμπαγε πονεμένα το δικό της. 

"Μου λείπεις ήδη!" είπε και φίλησε τα χείλι της "Θα έρθω σύντομα" ψιθύρισε ώστε να μην το ακούσει η Άννα.