Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir dediğimi hatırlıyor musun? Şu an durumlar biraz daha karışıktı biz yolcuyduk ve ben bir yabancıya gidiyordum. Telefon konuşması son bulduğunda güzergah değişmiş rota tekrar ayarlanarak Ayda'ya çevrilmişti.
“O çocuk kim yani nereden tanıyorsun onu?” Hakkında merak ettiğim o kadar çok şey vardı ki bu çokluk arasında seçim yapamıyordum ve konuşacak olduğumda tüm sorular birden dilimin ucuna geliyor karmakarışık anlamsız birkaç bebek kelimesi çıkıyordu.
“Uzun hikaye bir ara anlatırım.” dedi. Gözlerinin arkasında sakladığı bir şeyler vardı fakat ifadelerden daha sert bir duvar önümde duruyordu ve benim gücüm o duvarı yıkmaya yetecek gibi değildi, cılızdım karşısında savunmasız ve aklı havada.
“Çok mu var gideceğimiz yere?”
İfadeler silinmedi yalnızca usta bir biçimde geriye itildiler ve bakışları bana yöneldi.
“Hayır şu caddenin arkasında duracağız.”
Caddeyi geçip harabe evlerin tam ortasında durduğumuzda hiçbir şey düşündüğüm gibi değildi emniyet kemerini çıkarırken etrafa dikkatlice bakmaya başladım.
“Ne yani bahsettiğin çocuk burada mı?”
Şaşkın ve kuşkuluydum cevap vermeden arabadan inip sigarasını yaktıktan sonra dönüp arabanın içinde olup olmadığımı kontrol etti. Kapıyı açıp dışarı çıktıktan sonra sertçe kapıyı kapattım.
“Bu nasıl tanışma?”
Sigarasını dudaklarından ayırıp parmakları arasına aldı. İçinde dolaşan dumanı içsel bir buhranda gibi bir anda topluca havaya bıraktı.
“Bu tanışma değil Kelebek kaosun başlangıcı. Geç arabada dur ben gelirim hemen.”
“Hayır.” dedim. “Bende geleceğim ayrıca ne kaosu hiçbir şey anlamıyorum.”
