Sen Yoktun.

Bölüm 5 ~

Sınıfa girdiğimde herkes kendi halindeydi. Gamzenin bana seslenmesini duymazdan gelerek sırama doğru yürüdüm. Başımı sıraya koyup gözlerimi kapattım. Birinin omzuma hififçe dokunmasıyla yerimden sıçradım.

''Pardon korkutmak istememiştim.'' dedi Kerem

''Yok ben sanırım dalmışım biraz.''

''Yanına oturabilir miyim?''

Kapının yanında duran Gamzeye baktığımı anlamış olacak ki;

''Merak etme Gamze Kübranın yanına oturacak.''dedi

''Peki oturabilirsin.''

Yanıma yerleştiğinde kalemle oynamaya başladı.

''İyi misin?'' dedi oldukça endişeli bir ses tonuyla.

''Tabii ki iyiyim'' Sıcacık gülümsemelerimden birini gönderdim.

''Ne istiyormuş?''

''Kim?''

''O işte. Emre.''

Bu konuyu açmasından tabii ki korkuyordum. Verebileceğim bir cevabım yoktu. Ona yalan söyleyemezdim, doğruyuda söyleyemeyeceğim gibi. Matematik hocasının sınıfa girmesiyle herkes yerlerine geçti. Bende sorusunu cevaplamaktan kurtulmuştum. Bunun rahatlığıyla sırama oturdum. Hoca ders anlatmaya başladığında Keremde önüne dönmüştü. Bende Keremi izlemeye başladım. Çıkık elmacık kemikleri ve uzun kirpikleriyle çok ilgi çekici duruyordu. Bir ara Kerem bana dönüp;

''Daha ne kadar beni izleyeceksin? Sen beni izlerken derse odaklanamıyorum.'' dedi. Benim bile zor duyacağım şekilde güldü.

Yüzümün fena halde kızardığına emindim. Utanmamla kalıp önüme döndüm. Ders boyuncada başımı sıradan kaldırmadım.

Tenefüste Kerem bana doğru döndü.

''Ders boyunca beni izlediğin için dersi dinleyemediğine eminim. Sanırım senin için dersi tekrar edebilirim.''

Başımla teklifini onayladım çünkü konuşmaya başlasam yine kendimi küçük düşürecek ve saçmalayacaktım. Kerem ders kitaplarını hazırlarken Kübra sıranın önüne gelip Keremin onu farketmesini bekledi. Ben Kübraya bakarken Kerem başını hiç kaldırmıyordu. Cidden onun geldiğini fark etmemiş olabilir miydi? Kübra oldukça sinirli görünüyordu. Daha fazla dayanamayıp Kereme bağırdı.

''Kerem konuşalım!''

''İstemiyorum.''

''Ah öyle mi? Ama ben istiyorum.''

''Senin isteklerin zerre kadar umrumda değil Kübra. İşim var.''

''Biricik arkadaşım Irmak bunu sorun etmeyecektir değil mi, tabii sana karşı bi zaafı yoksa?''

''Ciddi misin? Keşke seninde insanlara karşı biraz zaafın olsaydı Kübra.'' dedim

''Son zamanlarda sadece sana tahammül edemiyorum Irmak.''

''Aynı duyguları yaşadığımız için sana buradan defolup gitmeni söylüyoruz ya!''

kerem aramızda kalmış şaşkınlığı yüzünden okunuyordu. Bu tartışmaya son vermek için Kübranın bileğinden tutup;

''Derdin neymiş öğrenelim.'' dedi.

Sınıftan çıkarlarken Kübra bana bakıp nefret dolu gözlerini üzerime dikmişti. Az önce yaptıklarına inanamıyordum. Kereme olan duygularımdan bile Kübra için vazgeçmeye çalışırken o bana saldırmıştı. Şaşırdığım bir diğer şey ise Keremin, Kübraya kötü davranmasıydı.