Wszystko przez Minecraft| Inar x Żelazny| TRWA KOREKTA

Park

Szum drzew i śpiew ptaków, park to zdecydowanie moje ulubione miejsce do spędzania czasu. Jak na zimę była łada pogoda, delikatnie pruszył śnieg ale mimo tego było przyjemnie. Skakałem z nogi na nogę  i nie patrzyłem przed siebie, miało to swoje skutki.

-O nie, kurdebele nie patrzyłem gdzie idę, przepraszam!- Wpadłem na małego na oko 10-letniego chłopca.

-Nic się nie stało ale poznaje twój głos- Serce mi zabiło, skąd on mnie może znać. Starałem sobie przypomnieć jego twarz ale nic, pustka w głowie.

Dopiero po chwili zobaczyłem co leci na telefonie młodszego, był to jeden z wielu filmów które nagrałem na mój kanał

 Chłopak zauważył na czym skupiłem uwagę i zapytał niepewnie.

-Ty jesteś Żelazny ? Ale fajnie, mogę zdjęcie i autograf ?- Niewiem co mu było ze zdjęcia ze mną skoro i tak nikt nie znał mojej twarzy ale zgodziłem choćby po to by wynagrodzić niechciane zderzenie.

-Nie ma za co, tylko proszę nie pokazuj nikomu zdjęcia dopóki nie pokaże twarzy na kanale. 

Zgoda ?- Pstryknąłem młodemu w nos i wyciągnąłem rękę do zbicia pjony.

-Zgoda.- Chłopak przybił piątkę i wrócił do oglądania filmu, szybko zniknął za chmurą białego śniegu. 

Dalszy spacer był spokojny, na ulicach nikogo nie było bo pandemia dalej trwa. 

(sory że przeszkadzam ale to jest napisane jak by koronawirus był w zimę 0k ?) 

Wróciłem do domu z nadzieją zastanów tam Inara, jednak chłopaka nigdzie nie było. Zostały tylko jego rzeczy a po nim samym ani śladu, mój brzuch wydał znany mi odgłos. Czas na obiadek, dobrze że Hubert zrobił mi zupkę bo bym z głodu dziś umierał. Nie moja wina że nie umiem gotować, jedzenie na mieście ma swoje skutki.

 Wyjąłem z lodówki garnek z rosołkiem i podgrzałem na płycie indukcyjnej.

Gdzie Inar nauczył się tak świetnie gotować ? Też chce, nigdy nie umiałem zrobić niczego więcej niż płatki z mlekiem.