EVERYTHING I WANTED (ON-GOING)

EVI Chapter 5

"Tell me, what happen?"

Nasa rooftop kami ngayon ni Kal, Kal ang tawag ko sa kanya kasi dun ako nasanay. Skl.

"Nothing. Gusto ko lang umuwe rito." He said and gave me a small smiled.

"Psh, kung si Ethel siguro maloloko mo pero ako. Hindi. Kaya sabihin muna. Nag—away ba kayo ni tita Elen." Marahan na sambit ko bago siya pinatitigan.

Alam kong may mali at hindi ako mapapalagay hanggat hindi ko nalalaman iyun.

"No! Okay listen.." saad niya saka marahan tumitig sakin. Bakas sa mga mata niya ang pag aalinlangan nang magtagpo ang mga mata namin. "..my mom told me that my fiance is here." Aniya.

"Oh, Fiance? Are you freaking member of arrange married?"I asked.

He nodded.

Marahas akong bumuga nang hininga nang makita ko sa mga mata niya salitang 'wala choice kundi ang sumunod'

"Bakit hindi ka umangal?"tanung ko.

Umiling lang siya. "Frances, wala akong choice.. pabagsak na ang kumpanya namin at iyun lang ang tanging paraan upang masalba 'to." Aniya.

Tahimik akong bumaling sa iba ang paningin ko. Bakit ganoon pati kalayaan niya, hahadlangan.

"Kilala mo ba kung sino siya? Nagkita na ba kayo? Ano sinabi niya?" Sunod–sunod na tanung ko.

"No. Not yet."

"I see."

After nang usap namin na iyun nagpaalam na ako na babalik na sa klase, siya naman ay sinabing uuwe na rin at maghahanda. Mabilis dumaan ang oras at uwian na. Lutang akong makalabas nang skul at makauwe. Hindi na rin kami nagkita ni Ethel after nang kumain kami sa cafeteria at nalaman ko rin na maaga itong umuwe dahil sa biglang sumakit ang tiyan.

Ano nanaman kaya nangyari dun!

Nasa may pinto na ako nang bahay ng may ingay akong narinig galing sala. I think sila kuya lang iyan at ang mga kaibigan niya. Ayokong mag isip nandito siya pero agad akong inunahan nang kaba nang sandali maaninag ko kinaroroonan niya.

Marahan akong pumasok at hindi sana sila papansinin nang—tinawag ako ni Scott.

"Frances."

Tikhim akong tumingin sa kanila. At nagbabakasali na hindi magtama ang mga mata namin pero nagkamali ako—malalim ang tingin niya at bakas sa mga mata niya ang sakit na hindi ko alam kung sa'kin ba o sa iba.

Fuck! Wag mokong tignan nang ganyan please.

"Join us." Aniya sabay tapik nang upuan bakante na katabi niya.

"Thanks. But I have to do something."

"Frances, are you okay?" Kuya asked.

"Yes, kuya. Don't worry about me, enjoy your friends." Saad ko at tinalikuran sila.

Pabadog akong nahiga sa kama nang makapasok ako sa kwarto, sa sobrang dami nangyari sa buong maghapon hindi ko na alam kung ano ang iisipin ko. Kung hindi lang talaga ako inumpisahan ni Kaizen kanina ang umaga ko sana okay ako ngayon.

Ilang minuto akong tulala nang maisipan kong bumangon at nagtungo sa banyo upang maligo. Pagkatapos ko nun marahan akong umupo sa gilid ng kama upang tuyuin ang buhok nang sandaling may kumatok sa pinto nang kwarto ko.

Napairap muna ako bago tumayo at buksan ang pinto, ano naman kaya kailangan ni kuya. Pagbukas ko gulat ako na hindi si kuya ang taong nasa labas kundi—si Kaizen.

"Kaizen."mahinang tawag ko.

"Frances, can we talk."aniya.

Shit, bat hindi ko kayang umangal ngayon, asan na yung pagtataray mo teh!

Huminga muna ako nang malalim saka matalim na tumitig sa kanya.
"Why? May dapat paba tayong pagusapan?" Kunwaring pagtataray ko.

Marahan siyang tumitig sakin sabay walang alinlangan hinila niya ako papasok nang kwarto at inisira niya yun at nilock.

"Hoy, ano sa tingin mo ang ginagawa mo—"naputol ang sasabihin ko nang walang alinlangan niyang inangking ang mga labi ko. Gulat akong pakurap–kurap ang mata at hindi malaman pero nakikita ko na gumagalaw rin ang mga labi ko at tinutugon ang halik niya. Shit!

Buong pwersa ko siya tinulak at sinampal nang malakas.

"Sorry." Aniya, sabay tinalikuran ako at lumabas ng kwarto.

Tangna! Ganon na lang 'yun pagtapos ako kahalikan, lalayasan ako. Nasaan yung 'can we talk' dun.

Sobrang dami na nang atraso niyan sa'kin. Oo gusto ko siya pero hindi ko pa rin nakakalimutan yung sakit na binigay niya kahapon, tas ngayon papasok sa kwarto ko para lang manghalik, tas ito naman akong tanga tumugon. What the fuck is happen to me!

Inis akong bumaba at sinundan siya, nakita ko naman na katabi niya si kuya sa sofa, I don't care kung magagalit si kuya sa gagawin ko pero wala nang mapaglagyan ang inis ko, kahit isa lang please, isa lang.

Marahan akong lumapit sa kanya at nanlilisik ang matang tumingin sa kanya. Batid ko na alam niyang ako ang nasa harapan niya kaya naman agad siyang bumaling sakin—ngunit sa pagbaling niya malakas sampal ang binigay ko sakanya na siyang kinagulat nang tao sa sala.

*Pak*

"Para yan sa pag–amin mo na gusto mo'ko."

*Pak*

"Iyan naman para sa pagbigay nang sakit sa puso ko kahapon." At para sa huli huminga muna ako nang malalim.

*Pak*

"At 'yan, para sa paghalik sa'kin kanina nang walang pasintabi." Nanlilisik ang mata ko siyang tinitigan ko batid ko ang sakit na dulot nang sampal ko sa bawat pagngiwi niya. He deserved it.

"Frances!" Marahas na sigaw ni Kuya.

Kita ko na pati ang iba nilang kasama ay gulat— pero di ako nagpaapekto, inis akong tumalikod sa kanila at pumunta sa kwarto ko.

Thank god, I feel relieved.

——————
————

A/N: So guys, kung magtataka kayo sa pinagbago nang nasa dulo ay kahit ako gulo rin hahaha! At salamat na lang konti lang naiba hays. Stay safe everyone, labyu all.